Als je al iets langer meeleest met deze blog, weet je dat ik al geruime tijd bezig ben met het zoeken naar een manier om Momo beter te begeleiden. Zoals al eerder gezegd, heb ik steeds het idee gehad dat er ergens in onze communicatie iets heel erg is misgegaan. Er ontbreekt een puzzelstukje – of misschien wel meerdere.
Meer duidelijkheid graag
Inmiddels zijn er 2 gedragstherapeuten en een trainer over de vloer geweest, ieder werkend vanuit de eigen invalshoek. De programma’s die ze voor ons hebben opgesteld hebben bij andere hond-baascombinaties misschien wel hun vruchten afgeworpen, maar voor Momo en mij werkten ze niet (of niet voldoende). Het dichtst in de buurt van wat er voor mijn gevoel nodig was kwam de Connectiemethode (zie ook mijn 3 eerdere blogs hierover: hier, hier en hier). Toch bleef het voor mij te vaag, te weinig concreet. Er werden teveel aannames gedaan, teveel dingen werden als vanzelfsprekend beschouwd. De vraag waar ik mee bleef zitten was steeds: maar HOE dan, en WAAROM?
Suzie
Toen kwam het boek Suzie op mijn pad. Een boek waarin journalist Ton Verlind op humoristische en herkenbare wijze vertelt over de opvoeding van zijn Zwitsere Herder Suzie – de momenten van geluk, maar zeker ook die van wanhoop.
Sinds jaar en dag, zo las ik, maken Ton en zijn vrouw Letty gebruik van de Roedelmethode om hun honden te begeleiden en op te voeden.
De Roedelmethode
De Roedelmethode. Daar had ik ergens wel eens van gehoord. Was dat niet dat jij altijd eerst moest eten en altijd als eerste de deur uit moest? Zoals Ton het beschreef, klonk het toch heel anders! Mijn interesse was gewekt – mede door een reactie van collega-blogger Foss op mijn eerdere blogs over de Connectiemethode. ‘Is de Roedelmethode niet iets voor jullie?’
Wow. Dit was wel even andere koek. Zo. Veel. Kennis. Het kostte me best wat moeite om alle theorie te doorgronden. En al heel snel kwam ik erachter: de theorie is geweldig, maar wat ik nu vooral nodig heb is praktijk.
Momo draait door
Ondertussen ging het met Momo van kwaad tot erger. We konden geen normale wandeling meer maken; álles moest onder controle gehouden worden. Auto’s, fietsers, brommers, vrachtwagens, katten, mensen in de verte: Momo signaleerde ze en reageerde erop. Zijn aandacht bij mij krijgen was onmogelijk. En andere honden… andere honden waren De Vijand. Grommen, grauwen, blaffen, trekken – ik had een soort explosief object aan de andere kant van de lijn. Toen hij ook nog eens een loops teefje had geroken en helemaal niet meer tot bedaren te brengen was, ook niet thuis, was voor mij de maat vol. ER. MOEST. IETS. GEBEUREN. En wel nu.
Help!
Letterlijk huilend van frustratie en onmacht heb ik een noodmailtje gestuurd naar Erica De Roode, Roedelinstructeur, die sinds 2017 nauw samenwerkt met Arjen van Alphen. Mag ik alsjeblieft bij jullie langskomen? Het gaat niet meer!
Vrijwel direct kreeg ik antwoord. Natúúrlijk waren Momo en ik welkom. Ze stelde 2 dagen individuele coaching voor, gegeven door haar en Arjen. En zo geschiedde: op 19 en 20 februari reisden Momo en ik af naar het Limburgse Vijlen.
In mijn volgende blogs ga ik jullie vertellen wat dat nou precies is, die Roedelmethode, en hoe onze kennismaking ermee in de praktijk verliep!
Eigenlijk zou deze blog ‘Momo: uit logeren (2)’ moeten heten, maar dat gaat de lading niet dekken. Het begón inderdaad allemaal met Momo’s logeerpartij, maar daarna is er nog ...
Mijn hond is een beetje raar. Hij houdt namelijk niet zo van kluiven. Kluiven begraven, ja, dat is een van zijn grootste hobby’s. Ik weet zeker dat aardbewoners in ...
Er zijn mensen die het maar raar vinden, wat ik allemaal doe met mijn hond. Die zeggen: “Maar je hebt al zoveel geprobeerd, op een gegeven moment is het ...
Soms zijn er ineens van die momenten dat je denkt: fuck it, we gaan het gewoon proberen. Dat hadden Sanne en ik laatst. Sanne is het baasje van Foss, ...
Bij The Dog Pen zijn we groot fan van hondenkoekjes. Van cookiemeldingen iets minder, maar het is een moetje. Dus wil je een cookie?
Bij verder gebruik van onze site accepteer je de cookies automatisch.Ja lekker!Nee
Samenwerken?
x
Wat is dit?
Als je al iets langer meeleest met deze blog, weet je dat ik al geruime tijd bezig ben met het zoeken naar een manier om Momo beter te begeleiden. Zoals al eerder gezegd, heb ik steeds het idee gehad dat er ergens in onze communicatie iets heel erg is misgegaan. Er ontbreekt een puzzelstukje – of misschien wel meerdere.
Meer duidelijkheid graag
Inmiddels zijn er 2 gedragstherapeuten en een trainer over de vloer geweest, ieder werkend vanuit de eigen invalshoek. De programma’s die ze voor ons hebben opgesteld hebben bij andere hond-baascombinaties misschien wel hun vruchten afgeworpen, maar voor Momo en mij werkten ze niet (of niet voldoende). Het dichtst in de buurt van wat er voor mijn gevoel nodig was kwam de Connectiemethode (zie ook mijn 3 eerdere blogs hierover: hier, hier en hier). Toch bleef het voor mij te vaag, te weinig concreet. Er werden teveel aannames gedaan, teveel dingen werden als vanzelfsprekend beschouwd. De vraag waar ik mee bleef zitten was steeds: maar HOE dan, en WAAROM?
Suzie
Toen kwam het boek Suzie op mijn pad. Een boek waarin journalist Ton Verlind op humoristische en herkenbare wijze vertelt over de opvoeding van zijn Zwitsere Herder Suzie – de momenten van geluk, maar zeker ook die van wanhoop.
Sinds jaar en dag, zo las ik, maken Ton en zijn vrouw Letty gebruik van de Roedelmethode om hun honden te begeleiden en op te voeden.
De Roedelmethode
De Roedelmethode. Daar had ik ergens wel eens van gehoord. Was dat niet dat jij altijd eerst moest eten en altijd als eerste de deur uit moest? Zoals Ton het beschreef, klonk het toch heel anders! Mijn interesse was gewekt – mede door een reactie van collega-blogger Foss op mijn eerdere blogs over de Connectiemethode. ‘Is de Roedelmethode niet iets voor jullie?’
Suzie nog een keer gelezen, en nog eens. Heel internet afgeplozen. Filmpjes op YouTube gekeken. Het net verschenen ‘Basisboek opvoeden van honden – gids voor levenslange relatievorming volgens de Roedelmethode’ van Arjen van Alphen, grondlegger van de Roedelmethode, aangeschaft. En ook maar meteen de twee eerdere boeken die hij erover schreef.
Wow. Dit was wel even andere koek. Zo. Veel. Kennis. Het kostte me best wat moeite om alle theorie te doorgronden. En al heel snel kwam ik erachter: de theorie is geweldig, maar wat ik nu vooral nodig heb is praktijk.
Momo draait door
Ondertussen ging het met Momo van kwaad tot erger. We konden geen normale wandeling meer maken; álles moest onder controle gehouden worden. Auto’s, fietsers, brommers, vrachtwagens, katten, mensen in de verte: Momo signaleerde ze en reageerde erop. Zijn aandacht bij mij krijgen was onmogelijk. En andere honden… andere honden waren De Vijand. Grommen, grauwen, blaffen, trekken – ik had een soort explosief object aan de andere kant van de lijn. Toen hij ook nog eens een loops teefje had geroken en helemaal niet meer tot bedaren te brengen was, ook niet thuis, was voor mij de maat vol. ER. MOEST. IETS. GEBEUREN. En wel nu.
Help!
Letterlijk huilend van frustratie en onmacht heb ik een noodmailtje gestuurd naar Erica De Roode, Roedelinstructeur, die sinds 2017 nauw samenwerkt met Arjen van Alphen. Mag ik alsjeblieft bij jullie langskomen? Het gaat niet meer!
Vrijwel direct kreeg ik antwoord. Natúúrlijk waren Momo en ik welkom. Ze stelde 2 dagen individuele coaching voor, gegeven door haar en Arjen. En zo geschiedde: op 19 en 20 februari reisden Momo en ik af naar het Limburgse Vijlen.
In mijn volgende blogs ga ik jullie vertellen wat dat nou precies is, die Roedelmethode, en hoe onze kennismaking ermee in de praktijk verliep!
LEESTIP: De heropvoeding van Momo: de Roedelmethode deel 2
Liefs van Meike & Momo
Gerelateerde artikelen
De heropvoeding van Momo (5)Door: Momo
De heropvoeding van Momo: de Roedelmethode (4)Door: Momo
De heropvoeding van Momo: de Roedelmethode (3)Door: Momo
Tags