De heropvoeding van Momo (5)

Van koekjes naar connectie naar… en NU is het klaar

Wie mijn eerdere blogs een béétje heeft gevolgd, weet dat we onze handen nogal vol hebben aan onze kleine relmuis Momo. Gevoelig, onzeker, brutaal, macho,  zenuwlijder, kent zijn plaats niet, blaft om alles… en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook heel zacht en mooi en enthousiast en slim en ontwapenend en speels en als-hij-slaapt-is-het-de-liefste-hond-ter-wereld, hoor. Maar bovenal: lastig. En of dat nou aan ons ligt of aan die hond, wie zal het zeggen. Waarschijnlijk is het, zoals zo vaak, een combinatie van beide.

Vastbijten

Wie mij een beetje kent, weet ook dat ik niet zo van het opgeven ben. Ik bijt me ergens in vast en laat niet meer los tot ik weet wat er aan de hand is en ik het heb opgelost. En zo kon het gebeuren dat ik in een tijdsbestek van pak hem beet anderhalf jaar zo ongeveer het hele spectrum aan opvoedstijlen in hondenland heb doorlopen.

Vooral positief blijven

We begonnen met puur positief (PP), aangezien dat toch ongeveer het eerste is wat je tegenkomt als je erover denkt om een hond te gaan nemen tegenwoordig. PP houdt heel in het kort in: je corrigeert je hond niet als hij ongewenst gedrag vertoont, maar leert hem met behulp van beloningen wat je wel wilt zien.

Als je bijvoorbeeld met je hond aan het wandelen bent en hij reageert heel sterk op iets terwijl jij dat niet wilt, dan leid je hem af door snoepjes op de grond te strooien. Zie je een andere hond in de verte en gaat jouw hond helemaal apeshit, dan neem je afstand om hem weer rustig te krijgen, en zodra zijn aandacht weer bij jou is, beloon je hem. Wil je hem leren om te zitten? Koekje als hij het goed doet. Blijven? Idem. Aandacht bij jou? Koekje. Je hond reageert ergens op en je wilt dat niet? Leid hem af, neem hem mee en hij wordt rustig!

Enthousiast

In theorie was ik er razendenthousiast over. Het klonk zo logisch allemaal. De praktijk bleek toch even wat anders. Met een Momo die vanaf de allereerste dag maar 1 missie had, namelijk ‘ik zie daar iets en ik moet daarheen’, kon ik afleiden wel vergeten. Hij zei het nog net niet hardop: opzouten met je koekjes, eet ze lekker zelf ff op zeg. Ik heb wel betere dingen te doen. 😛

Hondenschool

Ook de hondenschool was bepaald geen succes. Sta je daar, met je hondje van amper 8 weken, bibberend op een groot veld. En dan moet hij zitten en blijven. Hij is nét bij je in huis, hij kent je nog niet, hij is alleen, het vertrouwen is nog ver te zoeken, hij kan de wereld om hem heen nog nauwelijks zien – en jij gaat bij hem weglopen. Als ik er achteraf aan terugdenk, kan ik mezelf wel voor de kop slaan. Geert de Bolster van De Connectiemethode werd weggehoond toen hij opperde dat een hond eigenlijk pas met 4 maanden dat soort dingen zou moeten gaan doen. Ook ik had destijds zo mijn twijfels bij deze uitspraak. Inmiddels ben ik het hartgrondig met hem eens.

Zo vroeg mogelijk beginnen met je pup dingen te leren op de hondenschool? Wat dacht je van: zo vroeg mogelijk beginnen met die vertrouwensband op te bouwen. Dan komen de zit en de blijf vanzelf. Mocht ik ooit weer een pup krijgen, dan zal ik de puppycursus op de klassieke manier dan ook laten voor wat die is en vooral investeren in de relatie tussen hond en baas. Te beginnen met thuis, in de vertrouwde, veilige omgeving.

Gedragstherapeuten, trainers en opvoedkundigen

Zelf aan de slag dan maar met trainers en therapeuten. De een roept dit, de ander dat. De een is van het positief opvoeden, de ander vindt koekjes niet nodig. De een focust op het niet alleen kunnen zijn, de ander op het in goede banen leiden van Momo’s nogal manische energie. Pas bij de Roedelmethode had ik het gevoel dat er écht naar ons als hond en baas werd gekeken. Naar wat er écht nodig was voor ons. Namelijk rust, rust, rust en vertrouwen. Zonder dat alles zou Momo namelijk sowieso nooit alleen kunnen zijn. En je kon wel een uitlaatklep verzinnen voor zijn energie, als hij daarna volledig over zijn toeren was en de baas kreeg hem niet rustig, dan had je niets gewonnen. De Roedelmethode heeft ons op het juiste pad gebracht. De methode van Anniek Winters zette de puntjes op de i.

Wat zeg je?

Ja, we zijn naar Anniek Winters gegaan. Verguisd en verketterd door met name de mensen van het Positief Opvoeden – want bij Anniek Winters, daar onderdrukken ze honden. Nee. Bij Anniek Winters zijn ze heel, heel duidelijk – en dat is precies wat een Momo nodig heeft. Een hondje als Momo laat zich niet leiden door koekjes of afleiding. Een hondje als Momo, zo hebben wij de afgelopen anderhalf jaar ondervonden, heeft vooral duidelijkheid nodig, en hele strikte grenzen. Geef je een hond als Momo 1 vinger, dan neemt hij je hele huis, tuin, en alles in een straal van 3 km eromheen. Blaffend, grommend en springend.

Van pauze… naar grenzen

Anderhalf jaar heeft mijn leven op pauze gestaan, omdat ik een onhandelbaar hondje had. Je verbindt je aan een hond, je doet er alles voor om te zorgen dat hij het goed heeft, maar er zijn grenzen. Ik kan daar heel kort over zijn: ik kan me simpelweg niet nog eens anderhalf jaar pauze permitteren.

Bij de Roedelmethode heb ik de rust en het vertrouwen gevonden, bij Anniek Winters de duidelijkheid die er nodig was. We hebben de regels opnieuw opgesteld, en op dag 1 zagen we al verandering. De regel met de grootste impact? Geen Momo meer op de bank. Hoe simpel kan het zijn. En wordt er nu nerveus gedaan en geblaft, dan wordt hij tot de orde geroepen – wij accepteren dit niet. Het zal je verbazen hoe goed iets werkt als je er zelf volledig achter staat en je dit ook laat zien en (misschien nog wel het allerbelangrijkst) consequent volhoudt.

Daarvoor hoef je je hond niet te mishandelen – daarvoor hoef je alleen maar heel, heel duidelijk te zijn. Tot hier en niet verder. Jouw plaats is daar, de mijne hier. En ineens heb je een hond die zich ontspant. Waarna het grote knuffelen kan beginnen.

Zou ik de afgelopen anderhalf jaar hebben willen missen? Absoluut niet. Zou ik het, als ik ze over zou mogen doen, op een andere manier aanpakken? Zeker weten van wel.

De hond als individu

Iedere hond-baas combinatie is anders. Iedere hond reageert anders. Er zijn honden die het wél goed doen op de koekjesmethode. Er zijn honden die dat niet doen. In plaats van elkaar te verketteren, hoop ik dat er eens met een open mind gekeken kan worden naar wat de hond (én de baas!) als individu nodig heeft. Zonder een oordeel te vellen. Ga maar eens in de schoenen staan van iemand met een reactieve, ogenschijnlijk niet handelbare hond. En vraag jezelf af: helpt het als ik schreeuw dat het zus of zo moet? Dat wat ze nu doen echt belachelijk is? Helpt het als ik vuil naar ze kijk, of mijn hoofd schud? Of zou het misschien beter werken als ik vraag: ik zie dat je worstelt. Hoe pak jij dat nu aan?

Ik ga dat gesprek graag aan. En jullie?

P.S. Meer lezen?

Ik schreef al eerder over de heropvoeding van Momo:

 

 

 

Gerelateerde artikelen

Tags