Momo: uit logeren (1)

Er zijn mensen die het maar raar vinden, wat ik allemaal doe met mijn hond. Die zeggen: “Maar je hebt al zoveel geprobeerd, op een gegeven moment is het toch gewoon klaar?” Of: “Hoezo ga je nu weer iets anders doen? Denk je soms dat je de perfecte gefixte hond kunt kópen?” (Echt waar. Ze bestaan.) Wat ze daarbij voor het gemak even vergeten (nog los van het feit dat het mijn geld, mijn leven en mijn hond is en dat het ze geen donder aangaat wat ik besluit wel of niet te doen), is dat het werken aan de relatie met je hond eigenlijk een continue proces is. Het is nooit klaar. Je hond is nooit ‘af’.

Relatie

Bij een hondje als Momo, zo’n snel afgeleid, makkelijk geprikkeld druktemakertje, is het blijven werken aan die relatie extra belangrijk. Ja, ik heb al heel veel geprobeerd, en nee, we zijn er nog steeds niet. Ook al leek het in mijn vorige blog misschien alsof dat wel zo was. 😛 In het afgelopen jaar heb ik hier bij The Dog Pen uitgebreid verteld over alle wegen die we al bewandeld hebben. Van Hondenschool tot Connectiemethode, van Roedelmethode tot Anniek Winters. Overal heb ik wel iets van opgepikt. Alleen – op het moment dat het er echt toe doet, bereik ik mijn hond niet. Nog steeds niet!

Roedelopname

Bij Anniek Winters hadden ze het over Roedelopnametherapie voor Momo. Dát zou zijn wat hij nodig had. Even helemaal weg uit de eigen omgeving. 4 weken lang. Opgenomen worden in de roedel van tussen de 50-80 honden per dag. Uitgebreid getraind worden.

Board & Train

In de UK en US is zo’n zogeheten ‘Board & Train’ heel normaal. Je hond verblijft enkele weken bij een trainer of trainingscentrum en wordt daar, op neutraal terrein, beoordeeld, waarna hij getraind wordt. Hij krijgt heel veel 1-op-1 training, en daarnaast worden er 1 of meerdere stabiele honden ingezet om te helpen en het goede voorbeeld te geven. Daarna neem jij het weer over.

Nazorg

In Nederland bestaat dit fenomeen nauwelijks; ik kende het eigenlijk alleen maar van Anniek Winters. Het klonk aanlokkelijk, maar… bij het horen van het prijskaartje sloeg ik steil achterover. Tel daar nog eens bij op dat er praktisch geen nazorg werd geboden, afgezien van 1 sessie bij het ophalen, en ik wist het eigenlijk wel: dit gaan we dus niet doen. Immers: je hond kan nog wel zo goed door iemand anders getraind worden, het is ook een gewoontedier. De kans dat hij eenmaal thuis weer in zijn oude gedrag vervalt is zo ontzettend groot. Als je dan niet de benodigde nazorg krijgt, geen vervolgtraject, dan heeft zo’n hele opname mijns inziens weinig nut.

Nog steeds geen rust

Toch bleef het door mijn hoofd zingen. Want zoals het nu ging, was ook niet te doen. Hoewel we echt wel al stappen hadden gezet, was er nog steeds heel weinig  rust in het beestje. Hij bleef overeind springen in huis. Op en neer rennen van het keukenraam naar de schuifpui en weer terug als iemand het waagde langs te lopen. Overal zijn neus in steken. Blaffen om alles. En ook buiten was het nog steeds een en al onrust, stress en reactiviteit.

Pack Leader

Ik ging verder zoeken, en zo kwam ik bij Pack Leader Training & Transformation Center in Hoeven uit. De manier van trainen van eigenaar Bert van Straten sprak me meteen aan: kijkend vanuit de individuele hond en wat die nodig heeft. Is dat een strenge aanpak? Prima. Zijn er voertjes nodig? Ook prima. Een combinatie van beiden? Waarom niet. No nonsense, down to earth, en flexibel. Ook hier een mogelijkheid tot interne opname, maar kleinschalig, en – heel belangrijk – inclusief een uitgebreid vervolgtraject achteraf.

Gesprek

We gingen langs voor een privétraining en observatie, met mogelijkheid tot directe opname als daar aanleiding voor bleek te zijn tijdens dat eerste gesprek. De kosten van de privétraining zouden dan niet in rekening worden gebracht, want het was dan een intakegesprek voor interne opname geworden. Zo kan het ook!

Het was vrij snel duidelijk. Onze Mooms, zo zei Bert, reageerde vanuit een constant te hoog stresslevel.

Yep. Dat konden wij alleen maar beamen. 😉

Verder waren bij Momo de remblokjes nooit uit de verpakking gekomen – overal moest op gereageerd, direct, overal moest op af gevlogen. Een rem zat er niet op, en dat was wel wat er nodig was.

Eens!

Pauze

Bij dit soort hondjes werkte het vaak goed om ook letterlijk even op de rem te gaan staan, om een pauze in te lassen, vervolgde Bert. In een vreemde omgeving, waardoor ze even helemaal los waren van alle gewoontegedrag in hun thuissituatie. Als wij ons daarin konden vinden, dan mocht Momo wat hem betrof meteen blijven.

Van tevoren hadden we het er al over gehad, dus de beslissing was snel genomen.

“Oké. Geven jullie Momo dan nog maar even een flinke knuffel, dan haal ik ondertussen iemand die hem naar zijn kennel brengt.” En daar ging Mooms… staartje omhoog, dapper trippelend, naar zijn nieuwe verblijf voor de komende weken. Slik.

Het plan

Wat Bert ging doen, in de 2 weken dat Momo bij hem zou zijn, was de eerste dagen he-le-maal niets. Zo kreeg Momo de kans om eerst goed te settelen, zich thuis te gaan voelen in de onbekende omgeving. Daarna pas ging hij met hem aan de slag. De rust erin terugbrengen, en kijken wat er nu eigenlijk voor hondje zat onder al die stress. Andere honden uit de roedel erbij, en trainen.

Duurt lang…

Door omstandigheden (man in buitenland voor werk, dus lastig ophalen dan) werden de twee weken uiteindelijk tweeëneenhalf, en jongens, wat duurden die lang! Ze kropen voorbij werkelijk. Omdat we geen tussentijdse updates kregen (bewust, want het was een proces, en een update tussendoor zorgde eigenlijk alleen maar voor onrust, was de ervaring), leek het nóg langer. Ik heb nog mijn best gedaan om 1 klein tussentijds fotootje van mijn beessie te krijgen, maar ook dat zat er niet in. De baas werd ook aangepakt. 😉

Wat een rust

Geen hondje dus, geen updates. Niets. En… wat was het stiekem fijn. Ineens konden we weer helemaal doen wat wij wilden zonder dat we bij alles rekening hoefden te houden met Mooms. Het leek ook wel of alle feestjes, barbecues en andere bijzondere momenten (zoals de groep 8 afscheidsmusical van mijn dochter) toevallig net in die 2 weken waren gepropt, en wat was dat relaxed!

We werden keihard geconfronteerd met hoeveel we op een gewone dag eigenlijk bezig zijn met dat hondje. Natuurlijk weet je van tevoren dat het hebben van een hond je vrijheid beperkt, en dat heb je ervoor over, anders moet je geen hond nemen. Maar dat het zóveel impact had, nee. Dat hadden we ons niet gerealiseerd. Hij was er gewoon, en je deed wat nodig was. Nu was hij er niet… en wat een rust. Voor ons was het dus ook even een zeer welkome adempauze.

Wat niet wil zeggen dat we hem niet vreselijk misten! Het leven zonder hond is gewoon retesaai. Relaxed, ja, maar saai.

Toch ook even een woord van dank aan mijn medebloggers Sanne en Lucas (van Foss en Wiske), die mij erdoorheen gesleept hebben! 😀

En toen… was hij er weer

Hoe de hereniging was, wat Momo en wij allemaal hebben geleerd, of het heeft geholpen en wat er verder nog te gebeuren staat… dat lees je in mijn volgende blog. 😛

Gerelateerde artikelen

Tags