Op dit moment zijn er voor mij twee soorten honden op de wereld. Er zijn honden die niet op of om kijken van een raar geluid of twee, lekker naar hun baas luisteren en verder alles maar zo zijn gangetje laten gaan terwijl zij liggen te maffen. En… er is de Momo. Een gevoelig hondje dat overal op reageert en moeilijk echt tot rust kan komen. Hij gaat wel liggen slapen, maar hij hoeft maar één geluidje te horen of hij is er weer bij. Hij blaft om het minste of geringste. Het lijkt wel of alles drie keer zo hard bij hem binnenkomt als bij andere honden. Wandelen is bijna nooit ontspannen, want hij ziet en hoort en ruikt álles. Dit gedrag vertoont hij al vanaf zijn puppytijd, en het is niet minder geworden naarmate hij ouder werd, maar alleen maar sterker.
Hallo, contact? Rust? Veiligheid?
Wat we ook doen, het lukt ons niet om hem tot rust te brengen. Het lijkt echt alsof we geen contact met hem krijgen. Wat ik zelf vooral heel sterk merk (en heel erg vind) is dat hij geen stabiele basis heeft. Hij voelt zich simpel gezegd niet veilig. Op de een of andere manier kunnen we hem niet bieden wat hij nodig heeft – alle hondenboeken, adviezen op internet, cursussen op verschillende hondenscholen en YouTube-fimpjes over trainingsmethodes ten spijt.
Van Relaxopet tot Snuffelmat
Van alles hebben we geprobeerd om hem te helpen. Alle mogelijke kluiven om hem maar te laten ontspannen (die hij vervolgens bijna zonder uitzondering in de tuin wilde begraven). Een Relaxopet met kalmerende muziek (die nu bij mijn zoon op de kamer staat, want hij slaapt er zo lekker bij). Een Adaptil-verstuiver (Eh. Niet gemerkt dat het ook maar enig effect had). Een snuffelmat (Rustgevend? Wild werd hij ervan!). Benchtraining – een warm holletje voor hem proberen te maken waar hij zich in kan terugtrekken (Ik. Ga. Niet. In. Die. Kooi.). Voorspelbare wandelingen aan de lange lijn met heel veel snuffelen (Wheeee! Ik ga die kant op! En dan weer die! Oooh, een kat! Een hond! Een blaadje! Een vuilniswagen! Een brommertje! Een vuilniszak! Een mens!).
Om een lang verhaal kort te maken: Het werkte niet. Ondertussen ging het met Momo’s stress van kwaad tot erger. En ik stond machteloos, want geen van de dingen die ik had geleerd, werkte. Hoe graag ik er ook voor hem wilde zijn, de afstand werd steeds groter.
Wanhopig
Ik kon het niet meer aanzien. Een hondje dat zich zó slecht voelde, dat hij van gekkigheid niet meer wist waar hij het zoeken moest. Dat hijgde van de stress, zich aan benen vastklemde, rondjes achter zijn staart aanjoeg, zich vastbeet in het bankkussen en daar ging staan trappelen. Dat met grote regelmaat wanhopig blaffend voor ons stond, schijnbaar vanuit het niets. Letterlijk roepend om hulp.
Connectie? Graag!
Toen kwam ik bij toeval het boek ‘Je hond opvoeden met De Connectiemethode’ van Geert de Bolster tegen. Ik had nog nooit van deze methode gehoord, maar vanaf het eerste moment voelde het alsof dit wel eens het ontbrekende stukje zou kunnen zijn dat ik zocht. Immers, de bekende methodes van belonen en conditioneren hadden niet echt veel effect. Oh, Momo werkte echt wel voor dat stukje ontdooide frikandel. Maar verder dan dat ging het ook niet. Was ik in een andere situatie, eentje met veel prikkels, dan kon ik met mijn stukje frikandel zwaaien wat ik wilde, hij kwam er echt niet voor bij me terug. Het aanleren van trucjes bij de hondenschool: idem dito. Heel fijn, dat af, zit, blijf en volg, het wandelen over obstakels en het draaien om paaltjes, maar het bracht me geen stáp dichter bij mijn hond. Sterker nog: door alle opgebouwde frustratie en stress (want zoveeeeeel prikkels) waren we verder van huis dan ooit.
Verzorging
Een hond, zegt De Bolster, heeft in de eerste plaats verzorging nodig van zijn baas. En dan niet alleen zijn natje en zijn droogje en een plek om te slapen, maar vooral ook geestelijke verzorging. De baas moet er voor hem zijn, onvoorwaardelijk. Vriendelijk, open en geweldloos. Hij moet kijken naar wat de hond op dat moment nodig heeft. De hond wordt niet getraind en geconditioneerd door middel van voerbeloningen, maar begeleid en opgevoed vanuit begrip en medeleven. Het gaat om het tot stand brengen van een connectie tussen hond en baas. Drie vragen komen hierbij steeds terug:
Hoe gaat het met jou?
Wat wil je?
Wat heb je nodig?
Hierbij zijn er vijf basisbehoeften van de hond waaraan moet worden voldaan:
Veiligheid: binnen en buiten – in de persoonlijke en de publieke ruimte
Voeding: zowel letterlijk (voedsel) als figuurlijk (spelen, voldoende beweging, etc.)
Plaats: de comfortabele en veilige rustplaats die altijd beschikbaar is én de plaats in het gezin
Steun: voor alles wat een hond leert, heeft hij jouw steun nodig
Begrenzing: de hond mag hond zijn. Dat betekent niet dat hij maar alles mag doen wat hij wil; de baas is de leider en geeft grenzen aan. Niet dit, wel dat.
Hoe gaan we dat doen?
Het klonk me als muziek in de oren. Al langer had ik het idee dat ik een soort veredelde voermachine was, ik zou wel eens willen weten hoe je het anders kunt aanpakken. Alleen… (en dat heb ik eigenlijk bij álle hondenboeken die ik lees) de vraag bleef: HOE DAN? Hoe vertaal je die theorie, die zo logisch en aannemelijk klinkt, naar de praktijk? Dat ging ik in mijn eentje, met alleen een boek als leidraad, niet redden. Vorige week is er dus een gedragstherapeute langs geweest die werkt volgens deze methode. Zij bevestigde mijn gevoel: ze zag een hondje dat zich niet veilig voelde en dat compleet overstuur en overprikkeld was. Zo overstuur en overprikkeld, dat hij niet meer anders kon dan in de stressmodus schieten, met alle bijbehorende symptomen. Ik kon wel janken. Je hebt het allerbeste met je hond voor, je probeert alles om hem te helpen, en het heeft het tegenovergestelde effect.
Aan de slag
Maar goed. Met janken is niemand geholpen, dus aan de slag. Puppyren uit de schuur opgegraven en een tijdelijke ren gebouwd om de plek waar Momo vaak gaat liggen – in en achter MIJN luie stoel natuurlijk. Je moet er iets voor over hebben, hè! ? En (dit was echt een eye opener voor mij) alle vloerkleden weggehaald, zodat hij zich niet meer overal zo maar *flop* kan laten neervallen waar het zacht en warm is – maar hij daarvoor naar zijn veilige plaats (in dit geval de stoel) moet. Dat is stap 1.
Op sommige dagen lijkt het aardig te werken. Op andere dagen… eh. Op het moment dat ik dit typ, ligt meneer onder de tafel aan mijn voeten. Dat is níet de veilige plek die we hadden afgesproken! Ik moet nog even bedenken hoe ik dat ga oplossen…
Wandelen
Volgende keer gaan we stap 2, het gedeelte ‘wandelen’, aanpakken. Want het feit dat hij zich buiten helemaal rot snuffelt, betekent nog niet dat hij dus een ontspannen wandeling heeft. Wandelingen van een uur of zelfs maar een halfuur zijn voorlopig dan ook uit den boze – veel en veel teveel prikkels. Ik ben heel benieuwd hoe zich dat naar de praktijk laat vertalen, want in een wandeling van 5 minuten gaat mijn hond echt niet poepen. Ahem.
Ik ben heel benieuwd of deze methode ons de rust, veiligheid en het contact gaat brengen die we zoeken.
Eigenlijk zou deze blog ‘Momo: uit logeren (2)’ moeten heten, maar dat gaat de lading niet dekken. Het begón inderdaad allemaal met Momo’s logeerpartij, maar daarna is er nog ...
Mijn hond is een beetje raar. Hij houdt namelijk niet zo van kluiven. Kluiven begraven, ja, dat is een van zijn grootste hobby’s. Ik weet zeker dat aardbewoners in ...
Er zijn mensen die het maar raar vinden, wat ik allemaal doe met mijn hond. Die zeggen: “Maar je hebt al zoveel geprobeerd, op een gegeven moment is het ...
Soms zijn er ineens van die momenten dat je denkt: fuck it, we gaan het gewoon proberen. Dat hadden Sanne en ik laatst. Sanne is het baasje van Foss, ...
Samenwerken?
x
Wat is dit?
Op dit moment zijn er voor mij twee soorten honden op de wereld. Er zijn honden die niet op of om kijken van een raar geluid of twee, lekker naar hun baas luisteren en verder alles maar zo zijn gangetje laten gaan terwijl zij liggen te maffen. En… er is de Momo. Een gevoelig hondje dat overal op reageert en moeilijk echt tot rust kan komen. Hij gaat wel liggen slapen, maar hij hoeft maar één geluidje te horen of hij is er weer bij. Hij blaft om het minste of geringste. Het lijkt wel of alles drie keer zo hard bij hem binnenkomt als bij andere honden. Wandelen is bijna nooit ontspannen, want hij ziet en hoort en ruikt álles. Dit gedrag vertoont hij al vanaf zijn puppytijd, en het is niet minder geworden naarmate hij ouder werd, maar alleen maar sterker.
Hallo, contact? Rust? Veiligheid?
Wat we ook doen, het lukt ons niet om hem tot rust te brengen. Het lijkt echt alsof we geen contact met hem krijgen. Wat ik zelf vooral heel sterk merk (en heel erg vind) is dat hij geen stabiele basis heeft. Hij voelt zich simpel gezegd niet veilig. Op de een of andere manier kunnen we hem niet bieden wat hij nodig heeft – alle hondenboeken, adviezen op internet, cursussen op verschillende hondenscholen en YouTube-fimpjes over trainingsmethodes ten spijt.
Van Relaxopet tot Snuffelmat
Van alles hebben we geprobeerd om hem te helpen. Alle mogelijke kluiven om hem maar te laten ontspannen (die hij vervolgens bijna zonder uitzondering in de tuin wilde begraven). Een Relaxopet met kalmerende muziek (die nu bij mijn zoon op de kamer staat, want hij slaapt er zo lekker bij). Een Adaptil-verstuiver (Eh. Niet gemerkt dat het ook maar enig effect had). Een snuffelmat (Rustgevend? Wild werd hij ervan!). Benchtraining – een warm holletje voor hem proberen te maken waar hij zich in kan terugtrekken (Ik. Ga. Niet. In. Die. Kooi.). Voorspelbare wandelingen aan de lange lijn met heel veel snuffelen (Wheeee! Ik ga die kant op! En dan weer die! Oooh, een kat! Een hond! Een blaadje! Een vuilniswagen! Een brommertje! Een vuilniszak! Een mens!).
Om een lang verhaal kort te maken: Het werkte niet. Ondertussen ging het met Momo’s stress van kwaad tot erger. En ik stond machteloos, want geen van de dingen die ik had geleerd, werkte. Hoe graag ik er ook voor hem wilde zijn, de afstand werd steeds groter.
Wanhopig
Ik kon het niet meer aanzien. Een hondje dat zich zó slecht voelde, dat hij van gekkigheid niet meer wist waar hij het zoeken moest. Dat hijgde van de stress, zich aan benen vastklemde, rondjes achter zijn staart aanjoeg, zich vastbeet in het bankkussen en daar ging staan trappelen. Dat met grote regelmaat wanhopig blaffend voor ons stond, schijnbaar vanuit het niets. Letterlijk roepend om hulp.
Connectie? Graag!
Toen kwam ik bij toeval het boek ‘Je hond opvoeden met De Connectiemethode’ van Geert de Bolster tegen. Ik had nog nooit van deze methode gehoord, maar vanaf het eerste moment voelde het alsof dit wel eens het ontbrekende stukje zou kunnen zijn dat ik zocht. Immers, de bekende methodes van belonen en conditioneren hadden niet echt veel effect. Oh, Momo werkte echt wel voor dat stukje ontdooide frikandel. Maar verder dan dat ging het ook niet. Was ik in een andere situatie, eentje met veel prikkels, dan kon ik met mijn stukje frikandel zwaaien wat ik wilde, hij kwam er echt niet voor bij me terug. Het aanleren van trucjes bij de hondenschool: idem dito. Heel fijn, dat af, zit, blijf en volg, het wandelen over obstakels en het draaien om paaltjes, maar het bracht me geen stáp dichter bij mijn hond. Sterker nog: door alle opgebouwde frustratie en stress (want zoveeeeeel prikkels) waren we verder van huis dan ooit.
Verzorging
Een hond, zegt De Bolster, heeft in de eerste plaats verzorging nodig van zijn baas. En dan niet alleen zijn natje en zijn droogje en een plek om te slapen, maar vooral ook geestelijke verzorging. De baas moet er voor hem zijn, onvoorwaardelijk. Vriendelijk, open en geweldloos. Hij moet kijken naar wat de hond op dat moment nodig heeft. De hond wordt niet getraind en geconditioneerd door middel van voerbeloningen, maar begeleid en opgevoed vanuit begrip en medeleven. Het gaat om het tot stand brengen van een connectie tussen hond en baas. Drie vragen komen hierbij steeds terug:
Hierbij zijn er vijf basisbehoeften van de hond waaraan moet worden voldaan:
Hoe gaan we dat doen?
Het klonk me als muziek in de oren. Al langer had ik het idee dat ik een soort veredelde voermachine was, ik zou wel eens willen weten hoe je het anders kunt aanpakken. Alleen… (en dat heb ik eigenlijk bij álle hondenboeken die ik lees) de vraag bleef: HOE DAN? Hoe vertaal je die theorie, die zo logisch en aannemelijk klinkt, naar de praktijk? Dat ging ik in mijn eentje, met alleen een boek als leidraad, niet redden. Vorige week is er dus een gedragstherapeute langs geweest die werkt volgens deze methode. Zij bevestigde mijn gevoel: ze zag een hondje dat zich niet veilig voelde en dat compleet overstuur en overprikkeld was. Zo overstuur en overprikkeld, dat hij niet meer anders kon dan in de stressmodus schieten, met alle bijbehorende symptomen. Ik kon wel janken. Je hebt het allerbeste met je hond voor, je probeert alles om hem te helpen, en het heeft het tegenovergestelde effect.
Aan de slag
Maar goed. Met janken is niemand geholpen, dus aan de slag. Puppyren uit de schuur opgegraven en een tijdelijke ren gebouwd om de plek waar Momo vaak gaat liggen – in en achter MIJN luie stoel natuurlijk. Je moet er iets voor over hebben, hè! ? En (dit was echt een eye opener voor mij) alle vloerkleden weggehaald, zodat hij zich niet meer overal zo maar *flop* kan laten neervallen waar het zacht en warm is – maar hij daarvoor naar zijn veilige plaats (in dit geval de stoel) moet. Dat is stap 1.
Op sommige dagen lijkt het aardig te werken. Op andere dagen… eh. Op het moment dat ik dit typ, ligt meneer onder de tafel aan mijn voeten. Dat is níet de veilige plek die we hadden afgesproken! Ik moet nog even bedenken hoe ik dat ga oplossen…
Wandelen
Volgende keer gaan we stap 2, het gedeelte ‘wandelen’, aanpakken. Want het feit dat hij zich buiten helemaal rot snuffelt, betekent nog niet dat hij dus een ontspannen wandeling heeft. Wandelingen van een uur of zelfs maar een halfuur zijn voorlopig dan ook uit den boze – veel en veel teveel prikkels. Ik ben heel benieuwd hoe zich dat naar de praktijk laat vertalen, want in een wandeling van 5 minuten gaat mijn hond echt niet poepen. Ahem.
Ik ben heel benieuwd of deze methode ons de rust, veiligheid en het contact gaat brengen die we zoeken.
Jullie horen het in mijn volgende blogs!
Liefs van stresskippen Meike en Momo
Gerelateerde artikelen
Wat als ik de puppytijd opnieuw zou kunnen doen?Door: Pluk
Product review: hulphond Tynke test handgemaakt (leren) tuigjeDoor: Hulphond Tynke
Een ware koekhap-ster op Animal Event!Door: Nuka & River
Tags