Review: Zalmkoekjes van Lakse Kronch

Geschreven door

JEEEJ! We mogen weer testen en daar worden wij super blij van!
Eerlijk is eerlijk, bij deze blog moeten we wel toegeven dat we een lichtelijk vooroordeel hebben, we zijn namelijk gek op zalm en op koekjes. Dus als je dan zalmkoekjes mag testen.. Tja, dat is voor ons de zevende hemel.
Bedankt Hondjekoek.nl

 

Zalmkoekjes!

Zoals hierboven al gezegd zijn wij stiekem wel een beetje bevooroordeeld bij deze koekjes, maar laten we eerst eens even inzoomen op wat we precies gaan testen. We hebben namelijk vanuit Hondjekoek en The dog pen een doos thuisgestuurd gekregen met twee zakjes. In een zak zitten zalmkoekjes en in de andere de zogenoemde pocket versie. In de pocket versie zit aardappel vermengt, dit maakt deze koekjes beter geschikt als trainer aangezien ze zo minder vet zijn. De koekjes zijn verpakt in een gesealde verpakking die je ook simpel na openen weer luchtdicht kunt afsluiten, zo blijven de koekjes lekker vers en blijven ze hun heerlijke geur houden. Beide soorten zijn bereid van en met verse zalm en volledig graan vrij. Er zitten geen geur- kleur- en smaakstoffen in waardoor de koekjes dus lekker natuurlijk zijn. In de Lakse Kronch Pocket versie zit aardappel meel vermengt (15%).

Natuurlijk hebben wij ook online even onze research gedaan en volgens de reacties op het Facebook bericht van Hondjekoek.nl hebben deze koekjes al erg veel fans. We kunnen niet wachten met proeven!

 

Bumper

Bumper is over het algemeen met eten net wat gereserveerder. Hij snuffelt overal eerst even uitvoerig aan voordat hij over gaat tot de smaak test. Ook deze koekjes worden, inclusief de verpakking, eens goed onder de loep genomen door Bump. De pocket versie is als eerst aan de beurt. Snuffel, snuffel, snuffel en HAP! Zo te zien gaan die er goed in. Daarna eens de original proberen, en Hap slik weg. Hij vergeet zelfs zijn uitvoerige controle die hij normaliter doet, dat is zeker een heel goed teken.

 

Fender

Fender is een hond die vrijwel alles eet, maar af en toe ook nog wel eens vergeet te proeven wat hij nu eigenlijk is aan het eten. De zalmkoekjes van Lakse Kronch zorgen voor een hoog: GEEF MIJ DIE KOEKJES, NU! effect. Met andere woorden, de pootjes, kusjes, high fives en boxen vliegen mij om de oren. Voordat ik het koekje al goed en wel uit de verpakking heb is meneer al gaan zitten en liggen en weer terug gaan zitten. Het enthousiasme vliegt er in ieder geval vanaf en ik vermoed dat dit door de heerlijke zalm geur komt.

Doordat de pocket versie een stukje kleiner is dan de original moet ik een beetje oppassen met mijn vingers. Hij eet ze nog net niet mee op zeg maar. Ook hier gaan beide smaken er weer super in moet ik zeggen.

Onze favoriet

Ik moet zeggen dat ik van beide soorten absoluut blij word! Ze ruiken heerlijk en er is niets aan toegevoegd waardoor het lekkere natuurlijke koekjes zijn. De zalmgeur zit in beide smaken goed erin dus ik zou ze zelf het liefst opbergen in een beloningszakje in plaats van mijn jaszak. Anders neem je denk ik de komende tijd een zalmgeur mee overal waar je komt. Mijn handen ruiken namelijk nu ook heerlijk naar verse vis. De jongens worden er spontaan aanhankelijk van.

Onze favoriet is de Lakse Kronch Original versie. Dit komt doordat de stukjes net wat groter zijn, hierdoor worden mijn handen net wat minder opgegeten door het enthousiasme. En omdat onze criticus Bumper deze net wat sneller aanpakt en niet uitvoerig checkt van te voren, hier is nogal wat voor nodig moet ik zeggen.

Verder zou ik absoluut beide zakken kopen, lekker afwisselen en de jongens vinden ze beide heerlijk!

Hebben jullie deze koekjes al eens geproefd? We zijn benieuwd naar jullie ervaringen. Onze blogvriend Guus de Goldendoodle mocht ook koekjes proeven, wat hij er van vindt lees je in de blog van Guus.

Poot Bumper & Fender

Dit artikel is geschreven in samenwerking met Hondjekoek, deze review is zoals altijd objectief

 

 

Even voorstellen

Geschreven door

We kunnen natuurlijk geen blog beginnen zonder onszelf even voor te stellen! Mijn naam is Nuka. Ik ben een Siberische Husky en ik ben geboren op 5-10-15 (mooie datum, hè?). Mijn baasje, Anne, heeft mij toen ik vijf maanden oud was in huis genomen. Ik kom uit Hongarije, en daar zijn de mensen waarschijnlijk niet zo lief met mij geweest. Ik was namelijk erg bang voor mensen en was totaal niet gesocialiseerd. Ondanks dat heeft Anne mij toch meegenomen. Door heel veel te werken aan mijn angst en veel dingen samen te doen, werd ik steeds zelfverzekerder en nam de angst af. Maar ik vind nog steeds dat ik zelf mag bepalen of iemand mij aait of niet! Als ik dit niet wil, loop ik gewoon weg.

Anne vindt dat ik het supergoed doe en zoals ik net al zei, doen we veel dingen samen. Zelf vind ik het heel erg leuk om te sporten. Daarom zijn Anne en ik behendigheid gaan doen, wat ik geweldig vind! We doen ook aan canicrossen, skeeleren/fietsen en Dryland Mushing. Dryland Mushing is een soort van slee trekken op het droge, en in plaats van een slee gebruiken we een step! Omdat ik een husky ben, vind ik dit superleuk en doe ik altijd heel hard mijn best tijdens trainingen en wedstrijden. Al hoop ik ooit ook nog eens een slee te mogen trekken in een dikke laag sneeuw!

We hopen dat jullie nu een beetje met ons hebben kennisgemaakt en begrijpen dat wij heel actief zijn. Hier zullen we ook veel over gaan schrijven. O ja, Anne vindt  het heel leuk om foto’s te maken van mij, dus die zullen jullie ook vaak voorbij zien komen!

Veel plezier op onze pagina!

Pootjes van Nuka

Spanning en sensatie in het bos van Clinge

Geschreven door

Hallo allemaal 😉

Dit keer een stukje van een van mijn baasjes, Kimberley. Zijn net terug na een lange herfstwandeling, ik ga nog even tukken. Je moet toch doen waar je goed in bent!

Ja ja, het is zover.

Wat begon als een droom eindigde in spanning en sensatie!

Vandaag is het 1 oktober, Halloween en ik dacht: goh, goed idee even naar het strand gaan bij ons in de buurt en daarna met een dekentje op de bank. Ken je die mop; je gaat naar het strand maar er is geen strand. Zo’n dag was het dus. Het was vloed, dus wij een beetje teleurgesteld naar huis. Tot ik een goed idee had.

Ingrediënten

  • Goed warm weer
  • Geen zand op het strand
  • Mooie herfstkleuren
  • Bos
  • Bal
  • Lieve hond

Menu: Herfstwandeling in het bos!

Wat eten we vandaag

Inderdaad een goed idee, ik dacht ook echt we zullen wel de enigen zijn, maar niks was minder waar. Want op het laatste parkeerplekje kon mijn kleine autootje er nog net tussen. Joy natuurlijk super enthousiast, die herkende het bos gelijk en werd door het dolle na het zien van de bal. So far so good, alles onder controle. Beetje druk, dat wel, maar ze moest haar energie nog even kwijt natuurlijk. Hier en daar wat mooie fotootjes kunnen maken met het resultaat in deze blog, heel blij mee.
Ik had een bakje met stukjes kaas mee, dacht nog: mij gaan ze niet hebben. Als ze eruit vliegt dan komt ze wel na het ruiken van wat kaas. Er liepen wat kinderen voorbij waar ze normaal gelijk mee zou willen spelen, maar de kaas was een ultieme afleiding.

Veilig naar huis

Hartstikke tevreden na een lange wandeling op naar huis. Op de terugweg dacht ik: goh, zo midden het pad onder de takken van de bomen zou ook wel een mooie foto zijn. Ergens voelde ik dat Joy er niet zoveel zin meer in had. Had ik nou maar naar mijn vrouwelijke intuïtie geluisterd, dan was ik vast wat eerder thuis geweest. Madam vloog ervandoor tussen de bomen met die prachtige kleuren. Dat eerdere mooie jaloersmakende bruine vachtje was nu mijn grootste vijand. Nergens kon ik haar vinden, mijn hart sloeg over. Ik probeerde rustig te blijven, maar ik vloog toch al snel door de bossen waar ze in was verdwenen. Een bos zo groot als een paar voetbalvelden, wat moest ik doen? Straks verdwaalde ik en werd het donker. Ik besloot terug te gaan. Ooit op de puppycursus geleerd dat je rustig moest blijven en  dat een hond naar jou moest komen.

Joy, beter bekend als een gladde aal

En toen, ja daar was ze eindelijk! Ik kon haar bijna pakken, bijna… Zo glad en gestroomlijnd als een aal vloog ze dwars door mijn armen. Ik viel op de grond en bezeerde mijn bovenarmen, tranen sprongen in mijn ogen. Maar positief blijven denken, ze was in de buurt.

Even later kwam mijn nachtmerrie uit. Een jongen met een herdershond, ik ben altijd een beetje bang geweest van die honden omdat mijn zus erdoor is gebeten. Dit bleek ook geen lieverdje te zijn. Ineens kwam Joy uit de bossen gevlogen en stak ze gewoon het pad over. Die jongen riep nog: hou haar uit de buurt. En terwijl hij dat zei, deed hij zijn hond een muilkorf om. Mijn hart sloeg weer over, dit keer kon ik een gat in de lucht springen dat ze weer de bossen in vloog. Het zal de welbekende wisselvalligheid van de vrouw wel zijn. Ik hurkte en schreeuwde boos en vol emotie in paniek alles bij elkaar. En eindelijk was ze daar!

Gebruik te allen tijde je manieren

Eigenlijk wil je je hond aan kop en kont de auto in gooien en snel naar huis racen, maar dat doe je niet. Die jongen stond erbij. Sorry hoor, is er toch niets met jouw  hond, zei ik nog, Joy verwennend met een hoop kaasjes (is een iets betere manier toch! 😉 ). Ja hoor, hij vertelde nog dat hij maar een keer de naam van zijn hond moest roepen en die kwam al. Nou, echt iets wat je wilt horen, als vrouw met de tranen in je ogen paniekerig roepend tegen een vreemde jongen, terwijl je hond ergens in het grote bos zit. Het leek wel een film.

 

Tip van de dag:

Als je je hond los laat en ze komt niet terug, blijf dan rustig staan op de plek waar ze je is kwijtgeraakt. Op die manier leert ze zich meer te focussen op jou als baasje. Toen Joy nog een puppy was is ze me eens kwijt geweest (ik zat goed verscholen tussen de bomen) waardoor ze mij daarna meer in de gaten hield. Helaas werkte dat vandaag niet zo…

&JOY
Kimberley 🙂

 

Fenders verjaardagsfeestje!

Geschreven door

Afgelopen zaterdag, 3 november 2018, was het eindelijk zo ver: Fender werd vier jaar oud!
Het was zijn eerste verjaardag sinds hij bij ons woont, en ik moet zeggen dat ik er erg naar heb uitgekeken.
Ik geloof dat ik hem de afgelopen twee weken ongeveer drie keer per dag heb verteld dat hij bijna jarig was.
O ja, ik houd van verjaardagen 🙂

Cadeaustress

Online shoppen en dierenwinkels afstruinen is een van mijn favoriete bezigheden. 9/10 keer vertrek ik ook met volle handen, mandjes of karretjes. Aangezien Fendertje jarig was, wilde ik voor iets speciaals gaan. Iets waar hij even mee vooruit kon en wat niet meteen kapot ging. Hij vindt knuffels absoluut fantastisch, maar binnen vijf minuten zijn ze stuk. Iets lekkers? Dat is eigenlijk altijd hap, slik en weg. Met zijn verjaardagscadeau moest hij toch even wat langer kunnen doen dan een aantal minuutjes. Na lang tobben had ik het idee: een nieuw tuig!

Fender begint ontzettend op te leven, en hoe langer hij hier is, hoe liever en gekker hij wordt.
Vooral tijdens onze ochtendwandeling is hij erg actief en wil hij graag rennen. Nu is dat niet bepaald mijn hobby in de ochtend, maar ja.. Hij loopt dan naast me, begint me aan te kijken en uit te dagen en uiteindelijk heb ik toch nog ochtendgymnastiek. Die oogjes, tja… hard to resist zullen we maar zeggen.

Party time!

Toen het eindelijk zaterdag was heb ik hem eerst eens in de ochtend laten uitslapen. We zijn momenteel aan het verbouwen, dus door alle machines komen de jongens niet aan hun middagdutje toe. Ze moeten tenslotte toch opzichter spelen. Toen meneer klaar was om op te staan, heeft hij lekker ontbeten met Bumpertje en hebben we heerlijk gewandeld.  Na ons vaste rondje was het tijd voor een lekkere borstelbeurt. Dat was genieten zeg! Even lekker knuffelen en ervoor zorgen dat meneertje piekfijn uitzag.

De dag van tevoren was er al een doos binnengekomen. Normaliter mogen ze hier direct in kijken, maar dit keer moest deze nog even bewaard blijven voor Fen zijn dag. Nu mochten ze eindelijk hun pakketje openmaken! Hierin zat het nieuwe tuigje van Fender maar natuurlijk ook een bijpassend exemplaar voor Bumper. De nieuwe tuigjes zijn van Haqihana. Ze laten de gewrichten helemaal vrij, zodat de jongens heerlijk kunnen rennen zonder dat ze belemmerd worden in hun doen en laten.

Fender is jarig

Daarna was het tijd om in de auto te stappen, we gingen namelijk naar de dierenwinkel! Wie kan er nu beter een cadeau uitzoeken voor Fender dan Fender zelf? In de winkel kwamen we echt de schattigste pup ooit tegen. Ik vermoed een Malteser pup of iets dergelijks van een week of 12. Hij kwam de hele tijd bij ons kijken en Fender vond het echt het einde! Zo leuk ook om te zien hoe blij hij wordt van puppy’s en hoe lief en voorzichtig hij dan is.

Fender en pup

Daarna zijn we nog even op de weegschaal gaan staan. Eens kijken hoe het staat met het gewicht van meneer. Afgerond 62 kg. Dat is een mooi gewicht voor mijn manneke, al mogen die weegschalen tegenwoordig toch wel iets vergroot worden. Hij past er nog maar net op!

Fender op de weegschaal

Uiteindelijk zijn we natuurlijk ook nog een leuk speeltje gaan uitzoeken. Een fluffy botje vond Fender het mooist.
Daarbij nog een lekker maaltijd van Smolke, een gestoomde vismaaltijd om precies te zijn. Genieten geblazen!
Eenmaal thuis hebben we eerst even samen lekker gedut met Bumpertje en nog een heerlijke wandeling gemaakt met zijn allen. Al met al een geslaagde dag dus,  met veel plezier en lekker eten!

Fender moe

Hoe vieren jullie je verjaardag? We zijn benieuwd naar jullie verhalen!

Vonden jullie ons blog leuk? Geef ons dan lekkere botjes door op de knop te duwen.

Pootjes van Bumper & Fender!

Momo: stipje aan de horizon

Geschreven door

Naar het losloopgebied!

Weet je wat, denk je op een ochtend opgewekt, we gaan vandaag naar een ander losloopgebied. Eentje waar we niet elke grasspriet al kennen. Leuk voor Momo, komt hij eens andere honden tegen dan normaal. De man mee, een kind mee, hartstikke gezellig. Paadjes langs het water, voor ons ook weer eens iets nieuws te ontdekken. Het regent een beetje, maar dat geeft niets. Is het misschien niet zo heel druk.

Even in de auto, lekker piepen op de achterbank. Zijn we er al? Ja? Ja! Blaffen! Kijk, daar is het losloopgebied. Fijn hè, dat het oktober is, mag je er weer komen, Moom. Zit… wachten… riem los… vrij!

KNAL! Daar gaat hij. In volle galop, naar die ene hond daar helemaal in de verte, tot hij een stipje aan de horizon is. En wij? Wij hebben het nakijken. Want denk maar niet dat hij nog reageert op ons HIERRRR, of ons gefluit, of zelfs op het piepbeestje in mijn jaszak. Lekkere snoepjes, dan? Haha. Grapje, zeker. Want daarachter, daar is een andere HOND!

Wanhopig

Een beetje wanhopig word ik er wel van, zeker na het lezen van dit artikel over honden in losloopgebieden. Want ja, ik heb zo’n ‘hij is nog maar een pup’-hond. Zo’n hyperactieve reu van net een jaar. En in tegenstelling tot de in het artikel beschreven baas voel ik wel degelijk de meewarige blikken, de irritatie. Hardop gaat het van “Nog jong, zeker?” naar “Hij is wel… enthousiast, hè?” tot “Jemig, wat een ongeleid projectiel!” “Ja, sorry,” mompel ik dan maar weer, met het schaamrood op de kaken, nadat ik dat hele veld over ben gerend om mijn hond – soms al naast de auto van het andere baasje – te vangen.

Dan vraag ik me toch af: hoe DOEN al die andere hondeneigenaren dat? Hoezo gaat hun hond níet in de hoogste versnelling bij het zien van een soortgenoot? En als hij dat wel doet, hoezo gaat hij dan wél braaf terug naar zijn baas als die hem roept? Is het inderdaad de leeftijd? Een kwestie van heel, heel veel trainen? Is het een fase? Moeten de ballen eraf, of juist niet?

Hoe leer ik mijn hond dat hij heus wel bij een andere hond mag gaan kijken, maar gecontroleerd, rustig, en alleen als ik zeg dat het mag?

Lange lijn

Op de pubercursus kreeg ik het advies om het ongeleide projectiel voorlopig maar aan de lange lijn te houden, ook in het losloopgebied, en hem bij het zien van een andere hond telkens met iets heel lekkers terug te roepen tot hij het snapte. Puik plan, gaan we doen. Nu heb ik dus stukjes ontdooide frikandel in mijn jaszak – tip van de stagiair bij de cursus. Béétje jammer van die 70 Euro die ik eerder aan de 9,5 kg peperdure visbrokjes uitgaf die meneer toch niet lekker genoeg vond… maar je moet er iets voor over hebben. 😉

Het lijkt voorzichtig te werken: opeens liep er iets NAAST me.

Zo naast me, dat het bijna vergat te poepen. Zo naast me, dat het bijna niet aan snuffelen toekwam. Zo naast me, dat het de andere hond die we tegenkwamen wel wilde gaan begroeten, maar met frikandel aan de neus niet veel verder kwam dan twee keer met zijn pootjes zwaaien in plaats van het hele riedeltje kijk-mij-nou-eens-op-mijn-achterpootjes-aan-het-eind-van-mijn-riem-staand-leuk-zijn.

Ik ben heel benieuwd hoe lang dit gaat duren. Tot hij de frikandellen ook niet meer interessant vindt? Of zou ik ein-de-lijk Momo’s heilige graal hebben gevonden en gaat hij nu gewoon leren dat de baas altijd meer oplevert? Ik durf het bijna niet te denken.

En jullie?

Hoe is dat bij jullie gegaan? Waren jullie honden vanaf het begin net zo gehoorzaam als bijvoorbeeld al die andere honden bij mij op cursus, die heus wel eens een blafje doen, maar nooit – zoals die van mij – standaard het eerste halfuur grommend en keffend in de riem hangen? Of hebben jullie net als ik alle winkels leeggekocht op zoek naar dat ene lekkerste hapje en hebben jullie nog steeds een Oost-Indisch doof dier?

Vertel het me! Gedeelde smart is halve smart, en tips zijn echt meer dan welkom!

Liefs, Meike & Momo

Even voorstellen: Jip de Münsterlander

Geschreven door

Hoi iedereen. Hier ben ik dan, met mijn eerste blog!

Ik ga jullie meenemen in mijn avonturen en mijn spannende wandelingen, maar zal mij nu eerst even voorstellen.

Ik ben Jip, een gemengde Münsterlander, mijn moeder is namelijk een kleine Münsterlander en mijn vader is een grote Münsterlander.

Ik woon al 4/5 jaar in Bussum, bij mijn lieve en drukke familie. Ieder weekend wandelen wij met zijn allen (wat ik superleuk vind). Mijn weekendwandelingen vind ik het allerleukst omdat ze altijd verschillen; we wandelen iedere keer weer op een andere plek. Dit maakt het voor mij extra spannend, omdat het iedere keer weer een verrassing is welk wild dier ik nu eens ga opjagen… In mijn volgende blogs zal ik jullie meer vertellen over mijn spannende wandelingen.

Maar nu eerst ga ik jullie wat weetjes over mijzelf vertellen:

Ik ben een drukke, lieve en soms gekke Münsterlander. Mijn baasjes denken dat ik in mijn vorige leven een vosje ben geweest… Ik weet het, ik vind het ook gek! Zij denken dit omdat ik mij af en toe kan gedragen als een vosje. Ik spring namelijk als een gek heen en weer over hoge bosjes, je ziet mij dan soms ineens erbovenuit  komen. Ook ren ik achter ‘elke’ schaduw aan, van vogels tot aan vallende blaadjes. Jullie zullen nu wel denken: o jee, Jip is een echte jachthond, maar nee, dit valt allemaal reuze mee. Ik ren ze alleen maar blaffend achterna, daarna laat ik de wilde dieren volledig met rust hoor (nadat ik ze lekker heb opgejaagd).

Verder ben ik een echte lieverd! Ik speel graag uitdagend met mijn vriendjes en vriendinnetjes. Ik ben ook een echte familiehond, het liefst ga ik altijd mee met mijn baasjes. Gelukkig gebeurt dat vaak ook, want ik vind alleen thuis blijven niet zo leuk.

Ik zou graag meer willen vertellen over mijzelf, maar dat bewaar ik voor in de volgende blogs!

Benieuwd naar mijn volgende blogs over mijn spannende wandelavonturen? Geef deze blog dan een koekje.

Bedankt voor het lezen en hopelijk tot snel!

 

 

Je weet dat je een Newfoundlander hebt wanneer…..

Geschreven door

Zoals alle rassen hebben Newfoundlanders hun eigen unieke trekjes. Een tijd geleden besloot ik in de groep Newfoundlander Herplaatsers een post te plaatsen, dit onder het motto:

Je weet dat je een Newfoundlander hebt wanneer…

Dit leverde een hele boel leuke, grappige maar vooral ook erg herkenbare uitspraken op die we graag met jullie delen! Natuurlijk met toestemming van de medeposters 😉 

  1. Dagelijks stofzuigen niet onbekend voor je is, of meerdere keren per dag. 
  2. Je stevig in je schoenen moet staan, anders lig je om! 
  3. Ze het kleinste stukje eten horen vallen, maar buiten zijn ze stokdoof. 
  4. Je schone kleding niet lang schoon blijft.
  5. Je aandacht wordt getrokken door een poot die opeens op je schoot ligt, of een hoofd…
  6. Alleen koken verleden tijd is. 
  7. Je niet meer normaal kunt zwemmen aangezien je constant ‘’gered’’ wordt. 
  8. Een boterham zonder haar niet meer smaakt (of andere voedingsmiddelen natuurlijk).
  9. Je praktisch dagelijks de vraag krijgt: is dat een Sint Bernard? Of: die eet toch heel veel hè?
  10. Je bergen vol liefde krijgt, iedere dag weer! 

Pootjes, Bumper & Fender! 

Een herfstdouche

Geschreven door

Een herfstdouche

Veel mensen houden in de herfst een grote herfstschoonmaak in en om huis. Natuurlijk doen mijn baasjes dat ook. En helaas voor mij, behoor ik tot het interieur, want ook ik moest eraan geloven. Na een lekker rondje hardlopen ging Kimberley zich douchen, en ze bedacht dat het wel handig was als ze mij mee zou nemen.

En weet je, op zich vind ik dat wel leuk, dat badderen. Maar het is dat afdrogen, zo koud.

Ik had er op zich wel zin in, zweette natuurlijk veel want ik deed mijn best tijdens het hardlopen, en dat kon ik er nu mooi afspoelen. Mijn baasje nam me mee naar boven en zette me in het bad. Langzaam stroomde het water erin en werden mijn voeten nat, ieuw!

De badkamer vindt het ook altijd fijn als ik langskom, de muren worden na de douchebeurt weer eens goed schoongemaakt en ook de schone witte handdoeken kunnen terug in de was. Gelukkig hoeven mijn baasjes zich nooit te vervelen!

Niet te vaak wassen

Kimberley zegt dat het voor honden niet goed is heel vaak in bad te gaan. Dit kan de vetlaag op de huid in disbalans brengen. Er wordt gezegd dat je een hond gemiddeld 2 tot 4 keer per jaar mag wassen. Uitzonderingen m.b.t. allergie bijvoorbeeld daargelaten, volg dan het advies van je dierenarts op.

En inderdaad, ik hoor je denken, ook ik vind niets leuker dan lekker in de modder te rollen. Als ik dan even later opgedroogd ben, kamt Kimberley de modder er vaak zo weer uit.

Voordat ik onder de douche ga, willen mijn baasjes me altijd eerst even kammen. Dan zitten er geen klitten meer in mijn vacht en het overtollige haar is er op die manier snel uit. Je doucheputje raakt minder snel verstopt en we zijn nog schoner! Maak daarna ook de kam even schoon onder de douche anders kam je de schone hond daarna met een vieze borstel.

Hond in bad of onder de douche

Ik neem graag een bad, maar onder de douche kan natuurlijk ook. Lekker genieten van lauwwarm water. Mijn baasjes letten altijd goed op of ik het niet te warm vind en laten de deur open. Zo blijft de badkamer zelf lekker fris. Denk ook aan temperatuurverschillen, sommige honden zijn daar gevoelig voor.

Ik word altijd gewassen van voor naar achter en afgespoeld van achter naar voren. Mijn hoofd wast Kimberley gelijk en dat spoelt ze ook gelijk af. Zo is ze zeker dat ik geen shampoo in mijn ogen krijg. Ik vind dat altijd een beetje vervelend. Mijn baasje zegt dan lieve woordjes tegen me, zodat ik haar aankijk. Dan kan ze gelijk mijn hoofd goed wassen en ik trap er elke keer weer in!

Gebruik hondenshampoo en kijk op de gebruiksaanwijzing. Als je shampoo hebt die even moet intrekken is dit goed, omdat dan de losse haren makkelijker eruit gaan. Of je shampoo voor mensen ook voor een hond kan gebruiken, vindt mijn baasje lastig. De meningen zijn daarover verdeeld. Kimberley zegt altijd, bij twijfel niet doen, dus gewoon hondenshampoo gebruiken.

Na het wassen: afdrogen! Een föhn vinden veel honden niet fijn, en dat wordt vaak te warm. Bij ons thuis gebruiken ze een handdoek van de Action, zo een waar je je handen in de hoeken kan stoppen (je maakt deze makkelijk zelf!). Ze zijn lekker zacht, ideaal. Verder doen wij honden dat zelf wel hoor, lekker schudden geblazen. Ideaal voor ruimtes zoals een badkamer die nog schoongemaakt moeten worden! Leuk idee om dit in slowmotion te filmen, lachen! Kijk op @Tollerjoy voor zo’n filmpje!

En daarna voorzichtig kammen, met de haren mee.

Weetje: Dit keer een tip, let op dat je een puppy laat wennen aan de manier van wassen die je zult toepassen wanneer hij straks groot is. Heb je bijvoorbeeld boven de badkamer, dan kun je je puppy nog makkelijk mee naar boven nemen. Voor een Deense dog wordt dat soms al iets lastiger! Bij sommige winkels kun je gebruik maken van een wasplek voor honden. Of je gaat gewoon naar de trimsalon, daar geven ze goed advies en tips. Let op dat je de straal niet te hard zet en dat je goed kijkt of de hond het nog leuk vindt. Met zijn tweeën gaat dit makkelijker dan alleen. Daarna flink belonen, tussendoor met veel lieve woordjes en hier en daar een brokje, lekker enthousiast!

 

 

Heel veel liefs &JoY

Volg me ook op Instagram: tollerjoy

Daar staat een leuk filmpje van mij terwijl ik me uitschud!

Een dag uit Sennahs life

Geschreven door

Zoals jullie in de eerste blog hebben kunnen lezen woont Sennah in een gezin van vier. Vader, moeder en twee kinderen. Mijn vader, moeder en ik werken doordeweeks en mijn broertje zit in zijn laatste schooljaar van het MBO. Ieder heeft zijn eigen werk/schooltijden, en Sennahs dagritme passen wij hier op aan.

Hoe Sennahs dag er ongeveer uit ziet? Nou zo!

 

A day of Sennahs Life

+- 5:00 – Sennahs dag begint. De baas vertrekt naar zijn werk en Sennah gaat even mee naar buiten voor een plasje. Geen lange wandeling, even doen wat je moet doen en weer naar binnen.

Ondertussen is het vrouwtje ook al wakker. Zij maakt zich klaar om naar haar werk te gaan. Jas aan, schoenen aan. Dat is het teken voor Sennah om op zijn plaats te gaan liggen en te wachten op zijn koekje! ‘Goed oppassen Sennah, tot vanmiddag!’

 

6:30/7:00 – De volgende baas komt naar beneden en smeert zijn brood. Even een knuffel en de deur uit op weg naar stage.

 

8:00 – Het laatste vrouwtje wordt wakker. Tijd voor de ochtendwandeling! Lekker een rondje door het bos. Eerst aan de lijn en als we in het bos zijn mag Sennah loslopen. Lekker snuffelen en struinen door de bladeren. Thuis moet Sennah wachten op het kleed bij de deur en als het heeft geregend drogen we even de pootjes.

 

8:45 – Tijd om Sennahs eten klaar te maken. Sennah krijgt, sinds kort, vers vlees van het merk Duck. Dit is in plakken verpakt van 100g en komt uit de diepvries. Een dag van tevoren zijn de plakken al in porties in de koelkast gelegd. ’s Morgens krijgt Sennah vier plakken die in zijn voerbak nog even worden geprakt. Ook krijgt hij vers water.

‘Alsjeblieft Sennah, toe maar’.

Als hij de helft heeft opgegeten, gaat hij zitten voor zijn voerbak. Even zijn voerbak draaien of met een vork het voer weer verdelen en hij eet weer verder. Sennah heeft aparte eetgewoontes… ?

Na het eten is het eventjes tijd om te knuffelen en spelen, soms spelen we met de puzzels van Karlie Flamingo. Ook gaan we wel eens naar de dierenwinkel om voer of speeltjes te halen.

 

12:00/13:00 – Tijd voor de middagwandeling! ‘Kom Sennah, we gaan plassen’. Tussen de middag gaan we vaak naar het uitlaatveld of we pakken de auto naar de Soesterduinen of het Zeisterbos.

 

13:30 – Tijd voor het vrouwtje om ook naar haar werk te gaan. Jas aan, schoenen aan, tas op de rug en een koekje pakken voor Sennah, die uiteraard alweer netjes op zijn plaats ligt. ‘Goed oppassen Sennah, tot vanavond!’. Sennah is nu een paar uurtjes alleen thuis.

 

+- 16:00 – Het eerste vrouwtje komt weer terug van haar werk. Het vrouwtje zet haar spullen weg en pakt de riem. ‘Kom Sennah, tijd om te plassen’.

Soms is de baas al terug van zijn werk als Sennah terugkomt van de wandeling en wordt de baas enthousiast begroet. Sennah snuffelt altijd aan zijn werkbroek, daar zitten altijd zoveel geurtjes aan.

Als de baas thuis is smeert hij zijn brood voor de volgende dag. Sennah zit altijd strak naast zijn voeten te wachten op een stukje kaas. Als de baas klaar is met smeren krijgt Sennah altijd een plakje.

 

18:00 Sennahs eten wordt klaar gemaakt. ’s Avonds krijgt Sennah 3 plakken Duck, deze plakken worden weer geprakt in zijn voerbak. Ook krijgt Sennah weer vers water. Daarna wordt het vlees voor morgen uit de vriezer gehaald en in porties in de koelkast gezet.

 

+- 19:00 – Het baasje komt thuis van stage en het vrouwtje van haar werk! Beiden worden door Sennah begroet en vaak wordt er even gespeeld en geknuffeld.

 

19:30/20:00 – Tijd voor het avondrondje met de baas. Als het al donker is krijgt Sennah zijn halsband met lampjes om en lopen we op verlichte paden. Als het nog licht is gaan we nog een rondje door het bos.

 

21:00/ 22:00 – Sennah heeft vaak en paar dolle minuten en komt dan allemaal speelgoed brengen om mee te spelen.  Maar vaak gaat hij ook languit voor de achterdeur liggen. Als hij dan slaapt begint hij vaak te dromen.

 

22:30/23:00 – Tijd voor een kleine plas buiten, even gauw voor de nacht. Daarna gaan de lampen uit en gaat Sennah op zijn kleed liggen, waar hij dan nog een koekje krijgt. ‘Welterusten, Sennah!’

 

Dit is dus hoe Sennahs dagen er doordeweeks ongeveer uitzien, zo’n 3 à 4x per week. De andere doordeweekse dagen en in het weekend is er altijd wel iemand vrij en dus thuis bij Sennah.

Sommige dingen komen in een dag meerdere keren terug, zoals het koekje geven voordat wij weggaan.  Doe jij dat ook? Geef jij ook een koekje of snack voordat je weggaat? En hoe lang is hij/zij dan alleen? Ik ben benieuwd hoe andere hondenbaasjes dat doen, laat het vooral weten in de reacties!

Of ik mijn hond niet op kan voeden?

Geschreven door

We lopen over straat, mijn hond en ik. Dan begint hij ergens tegen uit te vallen. Terwijl ik de situatie zo goed mogelijk onder controle probeer te houden, roept er iemand: “Hé, kan jij jouw hond niet opvoeden?!” Ik weet nooit zo goed wat ik in zo’n soort situatie moet zeggen en of het überhaupt wel zin heeft om zo iemand uit te leggen hoe de vork in de steel zit. Is dit een oprechte vraag of gewoon een oordeel? Meestal denk ik dat laatste. Dus zeg ik maar niks, wacht tot mijn hond bedaard is en loop verder.

Slechte baasjes

Veel mensen zijn van mening dat er geen slechte honden zijn, alleen slechte baasjes. Daarom kan ik het niet helpen dat ik me toch elke keer weer schuldig voel. Iedereen wil het beste voor zijn hond.

Als alles eng is

Leo is geboren op 10 Mei 2016. Ik was opslag verliefd toen ik de foto’s van zijn nestje zag. Zelf had ik net een minder leuke periode achter de rug, en ik speelde al een tijdje met de gedachte van mijn eerste eigen hond. Moos hadden we al, hij is een Heidewachtel (Kleiner Münsterländer) van nu bijna 11 jaar oud. Hij houdt heel veel van andere honden, dus Leo was voor hem ook meer dan welkom. Vanaf dag één ging het perfect. Hij was zo klein, de kleinste van zijn nest. De eerste paar weken schoof ik in bed wat omlaag en sliep hij achter mijn hoofdkussen. Dat was zo gezellig.

Angstfase

Ook op de cursus deed hij het goed, hij was vaak de beste van zijn groep. Om met hem alles voor het eerst te beleven, was zo ontzettend leuk. In de periode van de tweede cursus begon er echter een bepaalde angstfase waarin hij overal, maar dan ook overal bang voor werd. Elke vuilniszak langs de weg, elke voorbijganger, elk onverwacht geluid werd een potentieel gevaar. Het was zo raar dat hij van de één op de andere dag veranderde van een relaxte pup in een angstige monstertje.

Hondencursus

Toen kwam de 3e cursus. De samenstelling van deze groep was anders en daar kreeg Leo het heel moeilijk mee. Ook zijn er op die locatie dingen met andere honden voorgevallen en waren er incidenten met één bepaald kind dat daar rond liep. Ik neem dat de cursusleidsters heel erg kwalijk. Als ik toen wist wat ik nu weet, dan was ik daar veel eerder weg gegaan.

B.A.T.

Omdat we met deze cursus gestopt waren, vielen we eigenlijk een beetje in een gat. Ik had zoveel dromen voor Leo, hij is zo slim en we zouden samen behendigheid gaan doen. Dat zat er nu niet in. Op Instagram leerden we veel hondenvrienden (van over de hele wereld) kennen, sommigen in gelijksoortige situaties. Het was heel leerzaam om ervaringen uit te wisselen. Ik ging me daardoor verdiepen in honden met probleemgedrag en honden in het algemeen, en zo kwamen we op de B.A.T.-training.

Uitvalgedrag

We volgden een aantal privélessen en ik voelde dat ik zekerder in mijn schoenen kwam te staan. Hiervóór wist ik nooit zo goed wat ik op een uitvalmoment moest doen. Ik was door de gehoorzaamheidscursussen gewend om commando’s te geven en ik leerde nu dat ik deze juist moest laten varen. Ik moest Leo niet forceren, maar hem het gevoel geven dat hij zijn eigen keuzes kon maken. Daarnaast het wenselijke gedrag rijkelijk belonen.

De privélessen zijn nu ongeveer een jaar geleden en het gaat gelukkig een stuk beter, al blijft het altijd opletten. Elke keer als Leo naar mij besluit te kijken in plaats van naar de naderende hond of mens, is dat al een geluksmomentje.

Leo is lief

Leo en ik hebben een hele sterke band. Vanaf de eerste autorit naar huis wisten we dat we bij elkaar hoorden. Hij is het liefst altijd bij mij (en ik bij hem). Ik heb chronische pijn en als ik me niet lekker voel, weet hij dat altijd meteen. Dan komt hij bij mij op schoot zitten en geeft mij allemaal kusjes. Ook andere mensen met verschillende problemen voelt hij heel goed aan. Het is een echte knuffelkont en iedereen die de tijd neemt om zijn vertrouwen te winnen, kan zijn beste vriend worden.

De volgende keer wanneer iemand weer naar mij roept: “Hé, kan jij jouw hond niet opvoeden?”, weet ik het antwoord op die vraag waarschijnlijk nog niet te geven. Wat ik wel weet, is dat ondanks dat Leo geen doorsnee hond is, ik hem nooit meer zou willen missen. Hij is mijn beste en meest oprechte vriend. Hij zou mij nooit in de steek laten en ik hem daarom ook niet. Dat weet ik echt heel zeker!