Weet je wat, denk je op een ochtend opgewekt, we gaan vandaag naar een ander losloopgebied. Eentje waar we niet elke grasspriet al kennen. Leuk voor Momo, komt hij eens andere honden tegen dan normaal. De man mee, een kind mee, hartstikke gezellig. Paadjes langs het water, voor ons ook weer eens iets nieuws te ontdekken. Het regent een beetje, maar dat geeft niets. Is het misschien niet zo heel druk.
Even in de auto, lekker piepen op de achterbank. Zijn we er al? Ja? Ja! Blaffen! Kijk, daar is het losloopgebied. Fijn hè, dat het oktober is, mag je er weer komen, Moom. Zit… wachten… riem los… vrij!
KNAL! Daar gaat hij. In volle galop, naar die ene hond daar helemaal in de verte, tot hij een stipje aan de horizon is. En wij? Wij hebben het nakijken. Want denk maar niet dat hij nog reageert op ons HIERRRR, of ons gefluit, of zelfs op het piepbeestje in mijn jaszak. Lekkere snoepjes, dan? Haha. Grapje, zeker. Want daarachter, daar is een andere HOND!
Wanhopig
Een beetje wanhopig word ik er wel van, zeker na het lezen van dit artikel over honden in losloopgebieden. Want ja, ik heb zo’n ‘hij is nog maar een pup’-hond. Zo’n hyperactieve reu van net een jaar. En in tegenstelling tot de in het artikel beschreven baas voel ik wel degelijk de meewarige blikken, de irritatie. Hardop gaat het van “Nog jong, zeker?” naar “Hij is wel… enthousiast, hè?” tot “Jemig, wat een ongeleid projectiel!” “Ja, sorry,” mompel ik dan maar weer, met het schaamrood op de kaken, nadat ik dat hele veld over ben gerend om mijn hond – soms al naast de auto van het andere baasje – te vangen.
Dan vraag ik me toch af: hoe DOEN al die andere hondeneigenaren dat? Hoezo gaat hun hond níet in de hoogste versnelling bij het zien van een soortgenoot? En als hij dat wel doet, hoezo gaat hij dan wél braaf terug naar zijn baas als die hem roept? Is het inderdaad de leeftijd? Een kwestie van heel, heel veel trainen? Is het een fase? Moeten de ballen eraf, of juist niet?
Hoe leer ik mijn hond dat hij heus wel bij een andere hond mag gaan kijken, maar gecontroleerd, rustig, en alleen als ik zeg dat het mag?
Lange lijn
Op de pubercursus kreeg ik het advies om het ongeleide projectiel voorlopig maar aan de lange lijn te houden, ook in het losloopgebied, en hem bij het zien van een andere hond telkens met iets heel lekkers terug te roepen tot hij het snapte. Puik plan, gaan we doen. Nu heb ik dus stukjes ontdooide frikandel in mijn jaszak – tip van de stagiair bij de cursus. Béétje jammer van die 70 Euro die ik eerder aan de 9,5 kg peperdure visbrokjes uitgaf die meneer toch niet lekker genoeg vond… maar je moet er iets voor over hebben. 😉
Het lijkt voorzichtig te werken: opeens liep er iets NAAST me.
Zo naast me, dat het bijna vergat te poepen. Zo naast me, dat het bijna niet aan snuffelen toekwam. Zo naast me, dat het de andere hond die we tegenkwamen wel wilde gaan begroeten, maar met frikandel aan de neus niet veel verder kwam dan twee keer met zijn pootjes zwaaien in plaats van het hele riedeltje kijk-mij-nou-eens-op-mijn-achterpootjes-aan-het-eind-van-mijn-riem-staand-leuk-zijn.
Ik ben heel benieuwd hoe lang dit gaat duren. Tot hij de frikandellen ook niet meer interessant vindt? Of zou ik ein-de-lijk Momo’s heilige graal hebben gevonden en gaat hij nu gewoon leren dat de baas altijd meer oplevert? Ik durf het bijna niet te denken.
En jullie?
Hoe is dat bij jullie gegaan? Waren jullie honden vanaf het begin net zo gehoorzaam als bijvoorbeeld al die andere honden bij mij op cursus, die heus wel eens een blafje doen, maar nooit – zoals die van mij – standaard het eerste halfuur grommend en keffend in de riem hangen? Of hebben jullie net als ik alle winkels leeggekocht op zoek naar dat ene lekkerste hapje en hebben jullie nog steeds een Oost-Indisch doof dier?
Vertel het me! Gedeelde smart is halve smart, en tips zijn echt meer dan welkom!
Liefs, Meike & Momo
Gerelateerde artikelen
Productreview – Ik test de Butternut Box!
Door: Hulphond Tynke
Wat als ik de puppytijd opnieuw zou kunnen doen?
Door: Pluk
Product review: hulphond Tynke test handgemaakt (leren) tuigje
Eigenlijk zou deze blog ‘Momo: uit logeren (2)’ moeten heten, maar dat gaat de lading niet dekken. Het begón inderdaad allemaal met Momo’s logeerpartij, maar daarna is er nog ...
Mijn hond is een beetje raar. Hij houdt namelijk niet zo van kluiven. Kluiven begraven, ja, dat is een van zijn grootste hobby’s. Ik weet zeker dat aardbewoners in ...
Er zijn mensen die het maar raar vinden, wat ik allemaal doe met mijn hond. Die zeggen: “Maar je hebt al zoveel geprobeerd, op een gegeven moment is het ...
Soms zijn er ineens van die momenten dat je denkt: fuck it, we gaan het gewoon proberen. Dat hadden Sanne en ik laatst. Sanne is het baasje van Foss, ...
Bij The Dog Pen zijn we groot fan van hondenkoekjes. Van cookiemeldingen iets minder, maar het is een moetje. Dus wil je een cookie?
Bij verder gebruik van onze site accepteer je de cookies automatisch.Ja lekker!Nee
Naar het losloopgebied!
Weet je wat, denk je op een ochtend opgewekt, we gaan vandaag naar een ander losloopgebied. Eentje waar we niet elke grasspriet al kennen. Leuk voor Momo, komt hij eens andere honden tegen dan normaal. De man mee, een kind mee, hartstikke gezellig. Paadjes langs het water, voor ons ook weer eens iets nieuws te ontdekken. Het regent een beetje, maar dat geeft niets. Is het misschien niet zo heel druk.
Even in de auto, lekker piepen op de achterbank. Zijn we er al? Ja? Ja! Blaffen! Kijk, daar is het losloopgebied. Fijn hè, dat het oktober is, mag je er weer komen, Moom. Zit… wachten… riem los… vrij!
KNAL! Daar gaat hij. In volle galop, naar die ene hond daar helemaal in de verte, tot hij een stipje aan de horizon is. En wij? Wij hebben het nakijken. Want denk maar niet dat hij nog reageert op ons HIERRRR, of ons gefluit, of zelfs op het piepbeestje in mijn jaszak. Lekkere snoepjes, dan? Haha. Grapje, zeker. Want daarachter, daar is een andere HOND!
Wanhopig
Een beetje wanhopig word ik er wel van, zeker na het lezen van dit artikel over honden in losloopgebieden. Want ja, ik heb zo’n ‘hij is nog maar een pup’-hond. Zo’n hyperactieve reu van net een jaar. En in tegenstelling tot de in het artikel beschreven baas voel ik wel degelijk de meewarige blikken, de irritatie. Hardop gaat het van “Nog jong, zeker?” naar “Hij is wel… enthousiast, hè?” tot “Jemig, wat een ongeleid projectiel!” “Ja, sorry,” mompel ik dan maar weer, met het schaamrood op de kaken, nadat ik dat hele veld over ben gerend om mijn hond – soms al naast de auto van het andere baasje – te vangen.
Dan vraag ik me toch af: hoe DOEN al die andere hondeneigenaren dat? Hoezo gaat hun hond níet in de hoogste versnelling bij het zien van een soortgenoot? En als hij dat wel doet, hoezo gaat hij dan wél braaf terug naar zijn baas als die hem roept? Is het inderdaad de leeftijd? Een kwestie van heel, heel veel trainen? Is het een fase? Moeten de ballen eraf, of juist niet?
Hoe leer ik mijn hond dat hij heus wel bij een andere hond mag gaan kijken, maar gecontroleerd, rustig, en alleen als ik zeg dat het mag?
Lange lijn
Op de pubercursus kreeg ik het advies om het ongeleide projectiel voorlopig maar aan de lange lijn te houden, ook in het losloopgebied, en hem bij het zien van een andere hond telkens met iets heel lekkers terug te roepen tot hij het snapte. Puik plan, gaan we doen. Nu heb ik dus stukjes ontdooide frikandel in mijn jaszak – tip van de stagiair bij de cursus. Béétje jammer van die 70 Euro die ik eerder aan de 9,5 kg peperdure visbrokjes uitgaf die meneer toch niet lekker genoeg vond… maar je moet er iets voor over hebben. 😉
Het lijkt voorzichtig te werken: opeens liep er iets NAAST me.
Zo naast me, dat het bijna vergat te poepen. Zo naast me, dat het bijna niet aan snuffelen toekwam. Zo naast me, dat het de andere hond die we tegenkwamen wel wilde gaan begroeten, maar met frikandel aan de neus niet veel verder kwam dan twee keer met zijn pootjes zwaaien in plaats van het hele riedeltje kijk-mij-nou-eens-op-mijn-achterpootjes-aan-het-eind-van-mijn-riem-staand-leuk-zijn.
Ik ben heel benieuwd hoe lang dit gaat duren. Tot hij de frikandellen ook niet meer interessant vindt? Of zou ik ein-de-lijk Momo’s heilige graal hebben gevonden en gaat hij nu gewoon leren dat de baas altijd meer oplevert? Ik durf het bijna niet te denken.
En jullie?
Hoe is dat bij jullie gegaan? Waren jullie honden vanaf het begin net zo gehoorzaam als bijvoorbeeld al die andere honden bij mij op cursus, die heus wel eens een blafje doen, maar nooit – zoals die van mij – standaard het eerste halfuur grommend en keffend in de riem hangen? Of hebben jullie net als ik alle winkels leeggekocht op zoek naar dat ene lekkerste hapje en hebben jullie nog steeds een Oost-Indisch doof dier?
Vertel het me! Gedeelde smart is halve smart, en tips zijn echt meer dan welkom!
Liefs, Meike & Momo
Gerelateerde artikelen
Productreview – Ik test de Butternut Box!Door: Hulphond Tynke
Wat als ik de puppytijd opnieuw zou kunnen doen?Door: Pluk
Product review: hulphond Tynke test handgemaakt (leren) tuigjeDoor: Hulphond Tynke
Tags