We lopen over straat, mijn hond en ik. Dan begint hij ergens tegen uit te vallen. Terwijl ik de situatie zo goed mogelijk onder controle probeer te houden, roept er iemand: “Hé, kan jij jouw hond niet opvoeden?!” Ik weet nooit zo goed wat ik in zo’n soort situatie moet zeggen en of het überhaupt wel zin heeft om zo iemand uit te leggen hoe de vork in de steel zit. Is dit een oprechte vraag of gewoon een oordeel? Meestal denk ik dat laatste. Dus zeg ik maar niks, wacht tot mijn hond bedaard is en loop verder.
Slechte baasjes
Veel mensen zijn van mening dat er geen slechte honden zijn, alleen slechte baasjes. Daarom kan ik het niet helpen dat ik me toch elke keer weer schuldig voel. Iedereen wil het beste voor zijn hond.
Als alles eng is
Leo is geboren op 10 Mei 2016. Ik was opslag verliefd toen ik de foto’s van zijn nestje zag. Zelf had ik net een minder leuke periode achter de rug, en ik speelde al een tijdje met de gedachte van mijn eerste eigen hond. Moos hadden we al, hij is een Heidewachtel (Kleiner Münsterländer) van nu bijna 11 jaar oud. Hij houdt heel veel van andere honden, dus Leo was voor hem ook meer dan welkom. Vanaf dag één ging het perfect. Hij was zo klein, de kleinste van zijn nest. De eerste paar weken schoof ik in bed wat omlaag en sliep hij achter mijn hoofdkussen. Dat was zo gezellig.
Angstfase
Ook op de cursus deed hij het goed, hij was vaak de beste van zijn groep. Om met hem alles voor het eerst te beleven, was zo ontzettend leuk. In de periode van de tweede cursus begon er echter een bepaalde angstfase waarin hij overal, maar dan ook overal bang voor werd. Elke vuilniszak langs de weg, elke voorbijganger, elk onverwacht geluid werd een potentieel gevaar. Het was zo raar dat hij van de één op de andere dag veranderde van een relaxte pup in een angstige monstertje.
Hondencursus
Toen kwam de 3e cursus. De samenstelling van deze groep was anders en daar kreeg Leo het heel moeilijk mee. Ook zijn er op die locatie dingen met andere honden voorgevallen en waren er incidenten met één bepaald kind dat daar rond liep. Ik neem dat de cursusleidsters heel erg kwalijk. Als ik toen wist wat ik nu weet, dan was ik daar veel eerder weg gegaan.
B.A.T.
Omdat we met deze cursus gestopt waren, vielen we eigenlijk een beetje in een gat. Ik had zoveel dromen voor Leo, hij is zo slim en we zouden samen behendigheid gaan doen. Dat zat er nu niet in. Op Instagram leerden we veel hondenvrienden (van over de hele wereld) kennen, sommigen in gelijksoortige situaties. Het was heel leerzaam om ervaringen uit te wisselen. Ik ging me daardoor verdiepen in honden met probleemgedrag en honden in het algemeen, en zo kwamen we op de B.A.T.-training.
Uitvalgedrag
We volgden een aantal privélessen en ik voelde dat ik zekerder in mijn schoenen kwam te staan. Hiervóór wist ik nooit zo goed wat ik op een uitvalmoment moest doen. Ik was door de gehoorzaamheidscursussen gewend om commando’s te geven en ik leerde nu dat ik deze juist moest laten varen. Ik moest Leo niet forceren, maar hem het gevoel geven dat hij zijn eigen keuzes kon maken. Daarnaast het wenselijke gedrag rijkelijk belonen.
De privélessen zijn nu ongeveer een jaar geleden en het gaat gelukkig een stuk beter, al blijft het altijd opletten. Elke keer als Leo naar mij besluit te kijken in plaats van naar de naderende hond of mens, is dat al een geluksmomentje.
Leo is lief
Leo en ik hebben een hele sterke band. Vanaf de eerste autorit naar huis wisten we dat we bij elkaar hoorden. Hij is het liefst altijd bij mij (en ik bij hem). Ik heb chronische pijn en als ik me niet lekker voel, weet hij dat altijd meteen. Dan komt hij bij mij op schoot zitten en geeft mij allemaal kusjes. Ook andere mensen met verschillende problemen voelt hij heel goed aan. Het is een echte knuffelkont en iedereen die de tijd neemt om zijn vertrouwen te winnen, kan zijn beste vriend worden.
De volgende keer wanneer iemand weer naar mij roept: “Hé, kan jij jouw hond niet opvoeden?”, weet ik het antwoord op die vraag waarschijnlijk nog niet te geven. Wat ik wel weet, is dat ondanks dat Leo geen doorsnee hond is, ik hem nooit meer zou willen missen. Hij is mijn beste en meest oprechte vriend. Hij zou mij nooit in de steek laten en ik hem daarom ook niet. Dat weet ik echt heel zeker!
Gerelateerde artikelen
Tags
We lopen over straat, mijn hond en ik. Dan begint hij ergens tegen uit te vallen. Terwijl ik de situatie zo goed mogelijk onder controle probeer te houden, roept er iemand: “Hé, kan jij jouw hond niet opvoeden?!” Ik weet nooit zo goed wat ik in zo’n soort situatie moet zeggen en of het überhaupt wel zin heeft om zo iemand uit te leggen hoe de vork in de steel zit. Is dit een oprechte vraag of gewoon een oordeel? Meestal denk ik dat laatste. Dus zeg ik maar niks, wacht tot mijn hond bedaard is en loop verder.
Slechte baasjes
Veel mensen zijn van mening dat er geen slechte honden zijn, alleen slechte baasjes. Daarom kan ik het niet helpen dat ik me toch elke keer weer schuldig voel. Iedereen wil het beste voor zijn hond.
Als alles eng is
Leo is geboren op 10 Mei 2016. Ik was opslag verliefd toen ik de foto’s van zijn nestje zag. Zelf had ik net een minder leuke periode achter de rug, en ik speelde al een tijdje met de gedachte van mijn eerste eigen hond. Moos hadden we al, hij is een Heidewachtel (Kleiner Münsterländer) van nu bijna 11 jaar oud. Hij houdt heel veel van andere honden, dus Leo was voor hem ook meer dan welkom. Vanaf dag één ging het perfect. Hij was zo klein, de kleinste van zijn nest. De eerste paar weken schoof ik in bed wat omlaag en sliep hij achter mijn hoofdkussen. Dat was zo gezellig.
Angstfase
Ook op de cursus deed hij het goed, hij was vaak de beste van zijn groep. Om met hem alles voor het eerst te beleven, was zo ontzettend leuk. In de periode van de tweede cursus begon er echter een bepaalde angstfase waarin hij overal, maar dan ook overal bang voor werd. Elke vuilniszak langs de weg, elke voorbijganger, elk onverwacht geluid werd een potentieel gevaar. Het was zo raar dat hij van de één op de andere dag veranderde van een relaxte pup in een angstige monstertje.
Hondencursus
Toen kwam de 3e cursus. De samenstelling van deze groep was anders en daar kreeg Leo het heel moeilijk mee. Ook zijn er op die locatie dingen met andere honden voorgevallen en waren er incidenten met één bepaald kind dat daar rond liep. Ik neem dat de cursusleidsters heel erg kwalijk. Als ik toen wist wat ik nu weet, dan was ik daar veel eerder weg gegaan.
B.A.T.
Omdat we met deze cursus gestopt waren, vielen we eigenlijk een beetje in een gat. Ik had zoveel dromen voor Leo, hij is zo slim en we zouden samen behendigheid gaan doen. Dat zat er nu niet in. Op Instagram leerden we veel hondenvrienden (van over de hele wereld) kennen, sommigen in gelijksoortige situaties. Het was heel leerzaam om ervaringen uit te wisselen. Ik ging me daardoor verdiepen in honden met probleemgedrag en honden in het algemeen, en zo kwamen we op de B.A.T.-training.
Uitvalgedrag
We volgden een aantal privélessen en ik voelde dat ik zekerder in mijn schoenen kwam te staan. Hiervóór wist ik nooit zo goed wat ik op een uitvalmoment moest doen. Ik was door de gehoorzaamheidscursussen gewend om commando’s te geven en ik leerde nu dat ik deze juist moest laten varen. Ik moest Leo niet forceren, maar hem het gevoel geven dat hij zijn eigen keuzes kon maken. Daarnaast het wenselijke gedrag rijkelijk belonen.
De privélessen zijn nu ongeveer een jaar geleden en het gaat gelukkig een stuk beter, al blijft het altijd opletten. Elke keer als Leo naar mij besluit te kijken in plaats van naar de naderende hond of mens, is dat al een geluksmomentje.
Leo is lief
Leo en ik hebben een hele sterke band. Vanaf de eerste autorit naar huis wisten we dat we bij elkaar hoorden. Hij is het liefst altijd bij mij (en ik bij hem). Ik heb chronische pijn en als ik me niet lekker voel, weet hij dat altijd meteen. Dan komt hij bij mij op schoot zitten en geeft mij allemaal kusjes. Ook andere mensen met verschillende problemen voelt hij heel goed aan. Het is een echte knuffelkont en iedereen die de tijd neemt om zijn vertrouwen te winnen, kan zijn beste vriend worden.
De volgende keer wanneer iemand weer naar mij roept: “Hé, kan jij jouw hond niet opvoeden?”, weet ik het antwoord op die vraag waarschijnlijk nog niet te geven. Wat ik wel weet, is dat ondanks dat Leo geen doorsnee hond is, ik hem nooit meer zou willen missen. Hij is mijn beste en meest oprechte vriend. Hij zou mij nooit in de steek laten en ik hem daarom ook niet. Dat weet ik echt heel zeker!
Gerelateerde artikelen
Zo groot en toch bang voor hondenDoor: Yiska & Faf
Nieuwe mensen maatjes voor BeauDoor: Beau
Leven met een reactieve hondDoor: Kaylo & Tika
Tags