Guus stelt 9 vragen aan het baasje van hulphond Tynke

Samen met mijn vrouwtje ben ik dagelijks op Instagram te vinden.
Natuurlijk wil ik graag zien wat mijn vriendjes allemaal doen, mijn verloofde LadyRebel in de gaten houden maar ook nieuwe vriendjes maken. Er zijn genoeg leuke accounts te vinden maar soms springt er eentje uit.

Sinds een tijdje volgen wij Tynke en haar baasje Mindy. Ik vind Tynke stiekem wel een knap hondenmeisje. Vast omdat zij een poedel is en er bij mij ook een beetje poedel door mijn aderen stroomt. Mijn vrouwtje volgt Tynke vooral omdat zij het baasje van Tynke zo bijzonder vindt en Tynke zelf ook natuurlijk. Soms komen er mensen of dieren op je pad die iets los in je maken. Zo dus ook Mindy en Tynke.

Wist je dat ik samen met mijn vrouwtje ze afgelopen december een kerstpakket heb gestuurd?Ik heb laatst mijn stoute hondenschoentjes aangetrokken en gevraagd of ik Tynke en haar baasje een paar vragen mocht stellen.
Wat denk je? Ze zei Ja!

Hai Mindy. Leuk dat ik je mag interviewen. Wil je iets over je zelf vertellen?

Hoi lieve Guus, wat leuk dat je ons wilt interviewen! Zo bijzonder! Waf! Stiekem kijkt Tynke op de achtergrond mee! Natuurlijk willen wij graag iets over onszelf vertellen! Vraag maar raak!

Ik ben Mindy van den Broek, 34 jaar oud en woonachtig in het mooie Brabantse dorpje Heeze.
Voordat ik zieker werd was ik werkzaam in het basis- en speciaal onderwijs én daarnaast als Remedial Teacher. Ik werkte dus vooral met kinderen in de basisschoolleeftijd. Mijn passie heeft altijd gelegen in het werken met mensen, naar mensen luisteren, ze coachen en op weg helpen, dat is waar ik blij van word. Ondanks een middelbare school periode waarin ik vooral het derde leerjaar erg veel afwezig was, (ik ben een half jaar lang ‘thuis’ geweest, vanwege ‘onverklaarbare’ klachten, veel flauwvallen, flink ziek zijn, ontstekingen en koortsaanvallen) heb ik dit met goed resultaat afgerond, zelfs mét een extra vak en alles op het hoogste niveau.

Vervolgens ben ik mijn droom van toentertijd achterna gegaan, ik wilde namelijk ‘leerkracht’ worden, ik volgde de opleiding MBO onderwijsassistente en rondde dit cum laude af, in 2,5 in plaats van 3 jaar tijd. Vervolgens heb ik versneld op het HBO, aan de Pedagogische Academie voor Basisonderwijs gestudeerd. Deze opleiding heb ik in 2,5 jaar afgerond in plaats van 4 jaar. Daarnaast volgde ik extra lezingen, cursussen en minoren (bijvakken), ik vond  tenslotte zoveel leuk en wilde mijn horizon verbreden! Kennis en vaardigheden opdoen! Hierna zocht ik toch nog verdere verdieping en ben ik de HBO Master ‘Remedial Teacher en Leerkracht Speciaal Onderwijs’ gaan volgen, die ik ook, met goed resultaat afgerond heb.

Als ik niet zieker was geworden, dan was ik waarschijnlijk iets van een sociale studie, zoals ‘psychologie’ gaan studeren aan de universiteit. Hoe mensen denken en waarom en waarom ze daarnaar handelen blijf ik erg interessant vinden. Echt naar iemand luisteren, en een klein verschil kunnen maken, dat is wat ik mooi vind en waar mijn hart ligt.

Na het afronden van mijn opleidingen ben ik werkzaam geweest op diverse scholen in de regio, daarnaast gaf ik Remedial Teaching en NT2 lessen aan zowel kinderen als volwassenen met andere moedertaal. Super leuk! Tijdens mijn eerste jaren werken namen mijn klachten toe, het begon met manklopen, vervolgens onderging ik een grote buikoperatie, waarna ik allerlei ‘gekke’ aanvullende andere klachten kreeg. Zo kreeg ik een bloeding/ontsteking in mijn lever, gingen mijn darmen afsterven en verging ik elke keer van de pijn. Na jaren van dokteren kwamen ze achter mijn diagnose, ik had onder andere de invaliderende multisysteemziekte Ehlers Danlos.

Terugdenkend ‘vecht’ ik eigenlijk al, vanaf kleins af aan, tegen, voor de artsen, ‘onverklaarbare’ ‘gekke’ dingen; iets uit de kom, onverklaarbare koorts, pijnlijke voetjes, nekpijn, manklopen, kindermigraine en ga zo maar door.

Mijn hobby’s zijn ‘verschoven’ door het ziek zijn, vroeger fotografeerde ik super graag, vooral in dierentuinen vond ik het heerlijk om veel tijd door te brengen, net die foto te maken van dat jonge dier of een speciaal moment vast te leggen! Daarnaast fotografeerde ik soms op locatie. Vooral gezinnen vond ik heerlijk om vast te leggen, gewoon lekker spontaan! Daarnaast ging ik graag dagjes weg met vriendinnen; een stad bezoeken, maar ook volgde er vele dagjes Scheveningen, menig dierentuin enzovoorts hebben we bezocht. We vonden het heerlijk om eerst samen in de keuken te staan en dan iets lekkers te koken of te bakken, om vervolgens lekker op de bank bij te kletsen of een filmpje te kijken. Van die leuke, gezellige dingetjes, daar hield ik erg van (en houd ik nog van!). Ik ben een mensen-mens, een gezelligheidsdier!

Echt fotograferen lukt me jammer genoeg niet meer, het verwerken en bewerken op de computer kost me teveel kruim, wel vind ik het nu heerlijk om foto’s te maken met mijn gsm, en dit doe ik dan ook veelvuldig! Keer op keer is mijn telefoon, inclusief extern geheugen bomvol! Oeps! Haha.. mijn gsm staat vol met duizenden foto’s en filmpjes! Vooral van mijn Tynkiewynkie natuurlijk! 😊
Ik vind het nog steeds gezellig om met vriendinnen te bellen, te Appen, maar ook gezellig iets te drinken en in ‘real life’ bij te kletsen. Iets samen ondernemen lukt me echter niet meer.

Het zijn kleinere momentjes geworden, maar genieten doe ik er nog steeds ontzettend van.

Online probeer ik dus toch, op mijn manier, evenals via artikelen, samenwerkingen etcetera, bekendheid te geven aan het onzichtbaar ziek zijn en de hulphond. Ik krijg vaak hele leuke en lieve privéberichtjes en mailtjes, soms met lieve opmerkingen maar ook heel vaak met vragen, of mensen delen hun verhaal. Ik probeer er dan voor de ander te zijn, maar soms is een luisterend oor ook gewoon even fijn. Er ‘even voor een ander kunnen zijn’, dat vind ik fijn.

Verder vind ik het nu heel fijn om zo nu en dan toch creatief bezig te zijn, dat doe ik dus door online stukjes te schrijven, zoals op de website Proud2bme ,iemand te verrassen met iets leuks, een halsband voor de hond te maken, maar ook om in kleine stapjes Tynke nieuwe handelingen aan te leren. Best lastig, want mijn energie is heel erg beperkt, en wordt vaak ‘opgeslurpt’ door verplichtingen. Ik moet dus vaak heel bewust even tijd vrij maken voor iets fijns en leuks. Ook geniet ik van onze ritjes op de scootmobiel over de heide, lekker kilometers lang samen ‘racen’, een handdoek of kussentje mee en genietend van de natuur en van elkaar daar tijd doorbrengen. Het kost me veel energie maar brengt me ook erg veel!

Mag ik vragen wat je hebt en hoe lang je dit al hebt?

Ik heb  dus onder andere de multisysteemziekte Ehlers Danlos (EDS), dat is een invaliderende ziekte met een progressief uiterlijk. De problemen uiten zich bij mij vooral in; het snel hebben van bloedingen en blauwe plekken, (sub)luxaties, (goedaardige) tumoren op diverse plekken, problemen in organen zoals; hart-longen-lever-maag-darmen. Verder ben ik 24/7 uitgeput en heb ik altijd pijn in botten, spieren, pezen, aanhechtingen en gewrichten.

Ik ben hiermee geboren, het is een afwijking in mijn DNA, om precies te zijn, in het collageen. ‘Collageen is het eiwitbestanddeel van bindweefsel en kraakbeen, en wordt door bindweefselcellen aangemaakt. Een bindweefselcel weet hoe een bepaald soort collageen gemaakt moet worden, doordat de code daarvoor in de collageen-genen ligt opgeslagen. Als er een fout zit in de genetische code van het collageen, dan wordt er door het bindweefsel dus afwijkend collageen geproduceerd. Dit afwijkende collageen maakt vervolgens onderdeel uit van het bindweefsel en zorgt er voor dat dit bindweefsel een abnormale samenstelling heeft.’

Waarom heb jij Tynke en wat voor Hulphond is zij?

Ik heb Tynke om me te ondersteunen in de ADL. De afkorting ADL staat voor Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen. Tynke is dus een zogenaamde ‘ADL Hulphond’.
Ze ondersteunt me met van alles door de dag heen, zo kan ze;

• Alles voor me oprapen wat ik laat vallen; van een muntje tot aan een lepeltje, bakje, sleutels of een elastiekje.
• Deuren en lades openmaken en sluiten.
• Samen maken we zwaardere dingen open, zoals bv. de deur van de vriezer.
• Mij helpen uitkleden; zo trekt ze bijvoorbeeld mijn schoenen, sokken, trui, shirt en hemdje uit.
• De was voor me uit de wasmachine halen en aangeven of in de wasmand leggen.
• Lage boodschappen uit de schappen in de supermarkt pakken en in mijn mandje leggen, ze haalt ze er dan bij de kassa weer uit en geeft ze aan.
• Pakketjes voor me openmaken.
• Flesjes drinkvoeding openmaken.
• Injectiespuitjes uittrekken.
• DPT (Deep Pressure Therapy) toepassen. Ze staat of ligt dan op commando op bepaalde lichaamsdelen. Dit werkt druk verhogend en daardoor pijn verlagend.

Ook signaleert ze vaak. Zo zie ik aan haar gedrag, houding en ademhaling hoe ik er fysiek aan toe ben. Ze wordt onrustiger, gaat hijgen/sneller ademhalen, gaat meer tegen me aanhangen, gaat me aanstaren, of gaat mijn handen likken.

Daarnaast zorgt ze er regelmatig voor dat ik niet flauwval en houdt me bij bewustzijn door op een ritmische manier en met een bepaalde druk mijn armen en benen te likken. Ze doet dit helemaal uit zichzelf en duwt daarbij mijn broek of shirt aan de kant.

Waarom kreeg jij een Hulphond en wanneer kom je daar voor in aanmerking?

De ADL Hulphond wordt, onder bepaalde strenge voorwaarden vergoedt door de basisverzekering.
Die voorwaarden zijn vastgelegd in de zorgverzekeringswet en het reglement hulpmiddelen, dit is bij elke zorgverzekering gelijk.

Ik voldeed aan de eisen. Na een lange periode van verslagen opstellen, verwijzingen aanvragen en gesprekken voeren kreeg ik de goedkeuring van de verzekering. Dit was echt zo’n enorme opluchting! Wauw! We hebben het meteen gevierd met een taartje. Het was een slopend proces. Ook omdat de ziekte van mijn baasje een zogenaamde ‘zebra-ziekte’ is, met andere woorden.. Het behoort tot de groep ‘zeldzame ziektes’ dus alles is ‘minder bekend’. Maar… uiteindelijk was de goedkeuring daar! Wauw! Dit was zó ontzettend fijn en gaf me hoop!

Hoe kwam je aan Tynke en mocht je haar dan zelf uitzoeken?

Nee, bij de organisatie waar ik mee samenwerk en mij de hulphond ‘geleverd’ hebben, Hulphond Nederland, mag je niet kiezen welke hond je wilt hebben. De organisatie gaat hier heel erg goed en zorgvuldig mee om. Als cliënt neem je, na goedkeuring van de zorgverzekering, deel aan twee sessiedagen op de hoofdlocatie, het opleidingscentrum in Herpen.

Je leert daar ontzettend veel over met name ‘de hond’; zijn gedrag, lichaamstaal en de communicatie tussen mens en dier. Je ‘werkt/traint’ met diverse honden op die dagen, wat meerdere redenen heeft. Als eerste om zelf te ontdekken wat je wel of niet ‘fijn’ of prettig vindt aan een hond. Wat de ene persoon druk vindt en vervelend, kan de ander prima vinden of juist leuk. Zo krijg je zelf een goede indruk, maar ook de medewerkers en begeleiders observeren de cliënten tijdens die dagen goed.

Zo ontstaat er een soort ‘profiel’ van de cliënt en het ’type’ hond wat erbij zou passen. Elke paar weken gaan de medewerkers van Hulphond Nederland samen ‘om de tafel’ om te kijken of er mogelijke matches gemaakt kunnen worden tussen de op ‘dat moment beschikbare honden’ en de cliënten. Super mooi maatwerk dus! Ik had Tynke dus, bij toeval eigenlijk, al ontmoet in Herpen. Tussen ons was het meteen liefde op het eerste gezicht. Zij koos duidelijk mij uit en daagde me meteen uit tot spel en wilde gekroeld worden. Er waren die dag veel meer mensen aanwezig, maar ‘poedelkieskeurig’ als ze is, wilde ze van niemand iets weten. Ze nam letterlijk afstand en liet zich niet over haar kop aaien door anderen.

Kort na deze dag werd ik gebeld door onze toekomstige cliëntbegeleider dat ze een ‘match’ gevonden hadden. Ik wist het meteen, dit moest ‘Tynke’ zijn! Kort erna kwamen ze met haar langs, en ook dit voelde meteen vertrouwd en goed. De keuze was, vanuit beide kanten, snel gemaakt, het werd een ‘GO’ en Tynke en ik gingen samen het traject in!

Hoe is Tynke Hulphond geworden voordat ze bij jou kwam?

Tynke heeft een iets ander traject doorlopen dan normaal gesproken de meeste hulphondjes doorlopen. Normaal wonen honden 15/16 maanden in een puppy gastgezin, waar ze de basis leren. Daarna gaan ze naar de kennel in Herpen, waar ze eerst ongeveer 3 maanden ‘algemeen’ getraind worden door gediplomeerde trainers, (er wordt dan ook gekeken waar de kwaliteit van de hond ligt; is de hond een geschikte ADL hulphond, of toch misschien epilepsie, therapie of PTSS hulphond) om daarna gematcht te worden, en de aftraining gericht op de cliënt, ook nog vanuit de kennel in Herpen, kan starten. Daarna start de thuistraining en volgt de plaatsing.

Tynke heeft in het puppiegezin gewoond, vervolgens een paar maandjes in het Hulphondenhuis en heeft daarna extern in aftraining gezeten bij een gezin. Een trainer vanuit Hulphond keek vanaf een afstand mee en er waren natuurlijk trainingsdagen voor haar. Vervolgens is ze aan mij gematcht en na de thuistraining bij me komen wonen. Sinds augustus 2018 vormen wij nu een team.

Hoe ziet een dag eruit voor Tynke en jou?

Onze dagen zijn altijd anders. Tynke slaapt mij bij op bed. In het begin sliep ze braaf in een mandje op de grond, maar ze raakte steeds vermoeider. Waarschijnlijk omdat ze me constant in de gaten wilde houden, dus heel erg alert was. Door op bed te slapen en haar de keuze te laten of ze daar slaapt of op de grond, is ze veel meer uitgerust. Ze voelt aan de bewegingen van het bed wat ik doe en hoe het met me gaat. Uit zichzelf ‘reageert’ ze hier dus vaak op, en geeft me dan DPT of houdt me bij bewustzijn door te likken.
Vervolgens staan we, na onze, daarop volgende, dagelijkse kroelsessie op bed, op.. Tynke is een ‘uitslaaphond’, dus dat gaat van ‘gaap-slaap-rol om-buikje kroelen-gaaap tot ok.. ‘we staan al op baasje….’

Ze helpt me met uit- en aankleden, vervolgens gaan we ’s morgens eigenlijk altijd lekker lang naar buiten toe. Meestal gaan we er op de scootmobiel op uit, lekker lang de heide op samen. Ze rent dan, los, kilometers met me mee.. oortjes in de wind.. Heerlijk vindt ze dat! Samen genieten!

Ook hebben we vaak medische afspraken of therapieën op de ochtend, hier gaat ze natuurlijk mee naartoe.
Thuisgekomen, na onze ‘wandeling’ krijgt ze ontbijt, ik maak dan vaak ook mijn eten klaar. Vaak is mijn energie dan alweer ‘op’ en vertrekken we samen, op het einde van de ochtend, naar boven toe, om een aantal uurtjes te gaan rusten/slapen. Tynke gaat dan met me mee.. Ze weet dat ze dan altijd iets lekkers van me krijgt (een oor, stukje runderkophuid of een kong-ijsje) dus ‘hoppa’ mevrouw is zo boven hoor!

Na het rusten ga ik met haar mee naar buiten toe (zo rond 16.30 meestal ongeveer), we hebben een ‘doggydate’ met andere hondjes of we spelen met een bal, frisbee e.d.
Daarna is het weer tijd om te eten en wat aan te rommelen in huis. Op het einde van de dag/avond wordt ze nog een keertje uitgelaten en mag ze nog lekker even los (incl. ‘kerstverlichting’ om goed zichtbaar te zijn in het donker.. hihi).
Thuisgekomen ploffen we neer op de grond, ze rent naar haar mand voor een knuffie, legt deze op me, laat zich over mijn bovenlichaam heen rollen met een tevreden zucht en we kroelen erop los! Lekker samen gek doen, om daarna gemasseerd te worden door je baasje, wat een lekker leventje he! Daarna eten en .. naar bed!
Tussendoor zoeken we vaak korte, hele bewuste, trainingsmomentjes uit. Dit werkt voor ons het beste. We plannen het niet in, maar kijken wat effectief is en wanneer het ‘gaat’.

Wat kan je nu wat je voorheen zonder Tynke niet kon?

Ik kan niet persé bepaalde dingen nu wel, die ik eerst niet kon. Wel is mijn zelfstandigheid enorm vergroot evenals mijn gevoel van autonomie. Ik heb veel minder hulp nodig van de zorg en mantelzorgers. Ik red me meer ‘alleen’, en samen met Tynke. Ik ben ook een stuk meer open en zelfverzekerder geworden.

Door Tynke is mijn ziekte ‘zichtbaarder’ geworden voor de buitenwereld, mensen zien nu dat er ‘iets aan de hand is’ en stellen vragen. Ook ben ik de instagrampagina gestart (met eraan gekoppeld een Facebookpagina) waarop we een kijkje geven ‘achter onze voordeur’, in het leven van iemand die ‘onzichtbaar ziek’ is met een hulphond. Dit doe ik laagdrempelig en ik spreek vanuit Tynke, om de lading van het onderwerp af te halen. Samen met Tynke loop ik, mijn onzekere toekomst, tegemoet. Maar vol vertrouwen! Wat het ons brengt is mega onzeker, maar we lopen voet aan poot!

Wat betekent Tynke voor jou?

Ze is mijn maatje, mijn vrijheid, de glimlach op mijn gezicht, mijn onafhankelijkheid, mijn verlengde. Zij geeft mijn leven kleur en mijn leven een beetje terug! Ze vergroot mijn gevoel van autonomie, laat mij de pijn beter dragen, maakt me sterker, onafhankelijker.
Ze is mijn ‘tynkiewynkie’, mijn ‘knuffelwuffel’. Een super eigenwijs maar leergierig en lief ‘wuppie’. Mijn hulp- op- pootjes

Kortom; ze is mijn allesje!

Menselijke hulp aanvaarden is zó anders dan de hulp die ik van haar krijg, ik moet ook voor haar zorgen, we vormen een team. Geven elkaar zelfvertrouwen en helpen elkaar. Dat kan geen menselijke hulp ‘invullen’. Samen gaan we alles aan, de toekomst in!

Dank je wel lieve Mindy en Tynke voor het beantwoorden van mijn vragen.

Ik ben weer even met mijn 4 pootjes op de grond gezet. Wat zijn jullie een mooi, lief en bijzonder duo. Jullie maken samen een onzichtbare ziekte zichtbaar. Door middel van online  leuke foto’s en filmpjes te laten zien, samen spelen, gek doen, plezier. Maar ook de kwetsbare momenten laten jullie zien als jij je slecht voelt en jij je moet over geven aan een niet goed functionerend lichaam.
Dit is een eye opener voor veel mensen die geen benul hebben wat onzichtbaar ziek zijn betekend maar het helpt ook andere mensen die ook onzichtbaar ziek zijn over een drempel heen om opener te worden over hun ziekte. Jullie bezorgen mijn vrouwtje en mij regelmatig een grote glimlach maar soms ook een traan als we een blik werpen in jullie leven.

Volgen jullie dit bijzondere duo al? Doen hoor op de volgende link en op deze.

Ik hoop dat met dit interview duidelijk is geworden dat er vaak een verhaal zit achter de eeuwige glimlach van iemand. Hoe heftig het is om chronisch ziek te zijn en wat dat betekend voor iemand. Helemaal in deze Corona tijd. Het leefwereldje van iemand die ziek is, is vaak al kleiner. Maar met alle extra beperkingen die er op dit moment zijn wordt deze nog kleiner.
Denk aan geen bezoekjes, therapieën die niet door kunnen gaan of een afspraak in het ziekenhuis die wordt afgezegd. Eenzaamheid ligt op de loer. Tijdens het verwerken van de antwoorden liep het kippenvel soms over de rug van mijn vrouwtje

Ik hoorde dat mijn vrouwtje heel graag een keer wil langs gaan als het corona virus voorbij is. Je snapt natuurlijk dat ik tegen die tijd extra lief zal zijn in de hoop dat ik dan ook mee mag.

Tot de volgende keer, een poot van Guus.

Gerelateerde artikelen

Tags