‘Dan neem je toch gewoon een nieuwe’ – Antoinnette Scheulderman

Hoewel Foss nog niet eens een jaar in mijn leven is, moet ik er echt niet aan denken dat er ooit een dag komt dat hij er niet meer zal zijn. Onze dierbaarste vrienden is simpelweg – en vooral helaas – gewoon niet het eeuwige leven gegeven. Gezien het feit dat ik nu al bang ben voor die dag, was ik dan ook erg geïnteresseerd in het boek van Antoinnette Scheulderman. Want hoe ga je om met de rouw om een dier?

In haar boek ‘Dan neem je toch gewoon een nieuwe’ praat ze over het verlies van haar dwergteckel Bubbles en gaat ze over het verlies van huisdieren in gesprek met BN’ers. Iedereen vertelt zijn of haar eigen verhaal, en iedereen gaat anders met het verlies om.

Tot tranen geroerd

‘Dan neem je toch gewoon een nieuwe’ heeft mij meermaals en plein publique tot tranen geroerd. Ik nam het boek telkens mee in de trein van en naar werk, en soms merkte ik dat ik het echt even moest wegleggen, omdat het anders echt tot een lelijke huilbui zou komen, en dat had ik natuurlijk liever niet.

Familielid

Iets wat vaak terugkomt in het boek is dat de omgeving van degene die een huisdier verliest, vaak niet begrijpt hoe ingrijpend dat is. Een huisdier wordt in de meeste gevallen gezien als een volwaardig familielid, maar door velen wordt het raar gevonden als we om het overlijden daarvan rouwen als om dat van een familielid.

Onmacht

Het verhaal van Antoinnette Scheulderman zelf greep mij erg aan. Hoewel ze aankaartte bij de dierenarts dat het echt niet goed ging met haar Bubbles, werd ze toch naar huis gestuurd, hoezeer dit ook tegen haar moedergevoel in ging. Toen ze uiteindelijk wél bij een dierenarts terecht kon, kon er al niks meer voor Bubbles worden gedaan en moest ze zo spoedig mogelijk uit haar lijden worden verlost. De machteloosheid spat van dit verhaal af, en dat is precies wat je níét wil voelen als het om je dierbare huisdier gaat: onmacht.

Tips

Naast de meestal ontroerende verhalen van BN’ers over hun huisdier(en), staan er ook praktische tips in het boek over wat te doen na het overlijden van een dier. Laat je het dier begraven, individueel cremeren of in een groep cremeren? Laat je het achter voor ‘destructie’ of schenk je het aan de wetenschap? En als je het dier cremeert, neem je de as dan mee naar huis in een urn, of strooi je die uit? In het boek staan echter niet alleen tips voor de eigenaren van (overleden) huisdieren, maar ook voor de mensen in de omgeving van die eigenaren. Het is bijvoorbeeld erg belangrijk om het verdriet van een ander om het verlies van een huisdier te erkennen. In de praktijk lijkt dit vaak erg lastig/onlogisch te zijn voor de buitenwereld, terwijl het juist is wat een rouwend persoon nodig heeft.

Ook voor niet-huisdiereigenaren

Ik zou iedereen zeker aanraden om ‘Dan neem je toch gewoon een nieuwe’ te lezen, niet alleen aan huisdiereigenaren, maar misschien juist ook aan niet-huisdiereigenaren. ‘Dan neem je toch gewoon een nieuwe’ is een pijnlijke zin die wat mij betreft nooit meer uitgesproken moet worden als het over een huisdier gaat. Zoals Antoinnette Scheulderman zelf zegt: “Ik houd veel van mensen, maar voor niemand voel ik dezelfde ontroering als voor een dier.”

Gerelateerde artikelen

Tags