Bumper is in rouw

Hoe zeg je vaarwel tegen je beste vriend? Dat is natuurlijk verre van simpel, niet alleen voor mensen maar ook voor honden. Met het overlijden van Fender, was niet alleen ik in de rouw maar Bumper ook. Hoe dat verliep? Dat lees je in deze blog.

Afscheid nemen en verwerken

Waar wij bij de dierenarts en in het crematorium afscheid hebben kunnen nemen van Fender, was dit voor Bumper natuurlijk heel anders. Toen Bumper Fender bij de dierenarts zag liggen, keek hij even heel vreemd op. Alsof hij bijna verbaasd was dat Fender er nog was, alsof Bumper al eerder thuis afscheid genomen had van Fender. Nadat we op vrijdag afscheid van Fender hebben genomen, hadden we zaterdag al zijn urn in huis met zijn as. Voor mij een gevoel alsof hij thuis kwam, maar voor Bumper lag dit heel anders.

Bumper werd eigelijk elke dag rustiger, meer terughoudend en wilde niks meer. We hebben hem zondags nog meegenomen naar het waterwerk maar ook daar kreeg ik meer het idee alsof voor mij meedeed. Maar volgens mij was hij het liefste thuis, wilde hij rust en vooral met rust worden gelaten. Iets wat voor mij moeilijk was, want ik wilde steun zoeken bij Bumper. Bumper werd daarentegen alleen maar gestrest van mijn emoties, maar ook die moesten er natuurlijk uit. Ik wilde het zo graag goed doen voor hem, maar ik kon heel moeilijk de juiste weg vinden. Oh wat wilde ik graag dat Bumper kon praten, dat hij me kon vertellen hoe ik hem kon helpen.

De weken erna

Eerst ben ik gaan proberen om met hem er op uit te gaan, 2 dagen rust en daarna 1 dag weer een actievere dag zoals onze dagen voorheen. Hij ging graag mee in de auto, maar zodra we in het bos aankwamen waar ik elke ochtend met Bumper en Fender wandelde.. wilde Bumper terug naar de auto en naar huis om vervolgens weer op de badkamer in een hoekje te gaan liggen. Bumper was Bumper niet meer, mijn blij ei was niet meer blij maar eerder depressief.

Mensen zeiden tegen me, geef hem tijd en laat hem rouwen. Hij mist zijn beste vriend, net als dat jij dat doet.
Maar hoe verdrietiger Bumper werd, hoe moeilijker het voor mij werd om hem de ruimte te blijven geven. Hij wilde niet meer eten en viel af, kwispelde niet meer, wilde niet wandelen, speelde amper tot niet met zijn vriendjes en was buiten vooral heel angstig. Andere honden vielen compleet naar hem uit en arme Bumper werd maar banger en banger. Het enige wat ik kon denken, ik wil hem helpen.

Maar hoe kan ik hem helpen?

Via onze hondenschool hebben we aromatherapie geprobeerd, om te kijken op welke geuren Bumper eventueel zou reageren. Wellicht dat deze met een diffuser in huis hem konden helpen in zijn koppie. Hij gaf niet heel sterk aan welke geuren hij heel fijn vond, alleen de geur sandlewood reageerde hij een beetje op. Maar thuis reageerde hij verder niet op. Ondertussen werd zijn gedrag alleen maar ‘’erger’’, hij kreeg diarree en viel af. In de nachten bleef hij huilen en huilen, overdag werd hij super onrustig en bleef hij piepen. Buiten schoot hij alle kanten op en beef hij paniekerig.

Toen herinnerde ik me dat Bumper tijdens zijn vuurwerk angst de Phytonics Strezz druppels krijgt. Deze hebben hem altijd geholpen en ben ik hem met een lage dosis elke dag gaan geven. Dit leek in ieder geval de scherpe randjes er af te halen. Hij sliep weer, was minder angstig en kon zijn rust in huis weer vinden. Qua voer ben ik overgestapt naar andere brokken, zolang hij niet meer het voer eet wat Fender ook altijd at dan eet hij. Doordat hij minder stress lijkt te hebben, is de diarree ook weg gegaan gelukkig en begint hij langzaam weer een beetje terug te gaan naar zijn normale gewicht.

Hoe gaat het nu?

Afgelopen week kwamen wij een Newfoundlander tegen, een zwarte reu net als Fender. Bumper bevroor compleet en keek me aan. Het leek net alsof hij schrok, alsof hij Fender weer zag. Bumper begon te piepen en te trekken als een malle. Hij wist even niet goed wat hij er mee aan moest. Uiteindelijk ben ik met de eigenaar van de Newfoundlander in gesprek geraakt, wat bleek.. de Newfoundlander is een zoon van Fender zijn broer. Heeft Bumper het geweten? Ik weet het niet, ergens zou het me niet verbazen. De schrik in zijn oogjes en het bevriezen is niks voor onze Bump. Maar ja, niks aan deze periode is eigenlijk normaal of gewoon geweest.

Ik moet zeggen, het waren 7 heftige weken. Voor ons zelf maar ook voor Bumper. Nadat hij twee weken de Phytionics druppels heeft gehad lijkt hij weer een beetje zichzelf. Hij kan weer een beetje kwispelen en we kunnen weer naar de bossen toe waar wij voorheen ook kwamen. Bumper is weer blij om zijn vriendjes te zien en we proberen wekelijks met zijn vriendjes te gaan wandelen, deze wandelingen fleuren hem ontzettend op. Hij eet weer zoals voorheen. Zijn staartje kwispelt weer en zijn oogjes lijken weer meer de oude te zijn. De sprankeling begint langzaam terug te komen. Wel hangt hij heel veel aan mij, overal waar ik ga is Bumper ook. Zodra er iets gebeurt, kijkt hij meteen naar mij om te weten wat hij moet doen. Dit zijn de momenten waar hij normaliter een ‘’copy paste’’ deed met Fender zijn gedrag.

Ons ‘’oude leventje’’ lijkt weer een beetje hervat te worden, maar met een hele grote leegte naast ons.
Maar samen komen we er wel weer.

Liefs Carlijn en Bumper.

 

Gerelateerde artikelen

Tags