Je hond overal mee naartoe: een droom of toch niet?

Pluk is mijn hulphond; mijn ‘officiële maatje’ en ‘persoonlijke cliniclown’ zoals ik hem ook wel eens noem. Dit betekend dat hij, onder andere, overal met mij mee naar toe mag, mits hij zich gedraagt. Wat een feest, denken de meeste mensen. “dat zou ik ook wel willen”, hoor ik regelmatig. Want, overal je maatje mee naar toe nemen, wie wil dat nou niet. En het is ook zeker heel fijn, maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Aangezien ik vaak reacties van mensen die ‘dat’ ook wel zouden willen met hun hond. Wil ik in deze blog beschrijven waarom dit toch niet zo’n goed idee is.

Hulphond

Ten eerste, ik neem Pluk, net als alle andere hulphond afhankelijken, niet voor mijn lol mee naar, bijvoorbeeld, de supermarkt. Veel mensen doen even hun schoenen en jas aan en gaan een boodschapje doen. Huppakee, doen ze gewoon even. Misschien met wat frisse tegenzin, maar toch. Voor mij klinkt dit als een droom. Wat zou ik graag zonder klotsende oksels, steen in mijn maag en benauwdheid ‘even’ een brood halen. Waarom ik de supermarkt zo’n verschrikkelijke plek vind, is lastig uit te leggen. Voor een deel zijn het alle prikkels: felle lampen, geluiden, mensen, volle schappen met van alles en nog wat. Verder is het angst. Ik kan het niet uitleggen waarom. Ik ben niet bang dat ik word aangevallen door een pak melk ofzo. Dat is het ding met irrationele angsten; het is niet logisch. Het is de angst voor de angst.

Met Pluk is het al een stuk minder eng. Hij werkt als mijn stress-geleider en leidt mij af. Het is Pluk en mijn boodschappenlijstje, waardoor ik me beter kan afsluiten voor alle prikkels en de doemgedachtes in mijn hoofd. Plus. Als ik er met Pluk een oefening van maak, wordt het bijna (bijna!) leuk in de supermarkt.

Geloof me, ik zou duizend keer liever alleen kunnen gaan. Het nodig hebben van een hulphond is NIET iets leuks om te ambiëren en is al helemaal GEEN fashion trend. Wanneer iedereen zijn huishond mee zou nemen op plekken waar dit normaal niet mag, wordt het voor hulphonden steeds moeilijker om hun werk te doen. Ook al zijn ze nog zo braaf en goed getraind.

Daarnaast is je hond overal aan je zijde hebben soms gewoon ongemakkelijk of onhandig, zoals de volgende voorbeelden zullen illustreren.

Talk of the town

Het is zo als het is, maar toch zou ik 10x liever zonder Pluk en zonder angst een boodschapje kunnen doen. Om verschillende redenen, maar ten eerste omdat het veel aandacht oproept. Vooral op plaatsen waar normaal geen honden komen. Ik hoor mensen praten over mij en Pluk, kijken, wijzen. Je kan toch een stuk minder anoniem over straat. Allemaal prima en begrijpelijk, maar ik word er heel ongemakkelijk van. Ik houd niet zo van sociale interactie met mensen die ik niet ken. Maar sinds dat ik Pluk heb, heb ik nog nooit zo veel gesprekken gevoerd met mensen. Boodschappen doen, duurt daardoor soms ook een stuk langer (al wordt ik steeds beter in vriendelijk bedankten 😉 ). Best vermoeiend.

Stress

Het is natuurlijk ook super belangrijk om stil te staan bij het belang van je hond. Vindt hij of zij het eigenlijk wel leuk om overal met jou mee naar toe te gaan. Misschien vindt jij het fantastisch, maar wil je hond liever thuis op zijn of haar vertrouwde plekje blijven. Sommige honden zijn gevoelig of angstig en raken zwaar overprikkeld van de supermarkt, het restaurant of de winkels. Pluk is ook gevoelig. Hij vindt het leuk om te werken, maar als ik met hem naar de winkels ga, is dat maximaal 1,5 uur en op voorwaarde dat hij daarna kan snuffelen en/of rennen en de volgende dag vrij is van verplichtingen. Een dagje naar de grote stad (Rotterdam in ons geval) zal ik al helemaal niet met hem doen. Daar raakt hij zo gestrest en overprikkeld van. Dat maakt hem er ook niet gezelliger op en is gewoon zielig.

Geen robot

Het is een hond, geen robot. Wat soms voor ongemakkelijke situaties zorgt. Achteraf is het vaak om te lachen, maar op het moment zelf kan ik wel door de grond zakken. Een paar voorbeelden:

Toen Pluk aan zijn opleiding begon (bijna een jaar) gingen we tijdens de eerste training naar het winkelcentrum om te kijken wat mijn kleine meneertje al kon (niet veel op dat moment kan ik je vertellen…). Ik vond het super spannend, en Pluk blijkbaar ook. Na een wandeling langs grasveldjes, struikjes en boompjes, ging meneer midden in het overdekte winkelcentrum ’s even lekker zitten voor een dikke drol. De arme stakker kon het op eens niet meer ophouden. Hele prettige kennismaking met onze trainster, om nog maar te zwijgen over de blikken van de winkelende mensen. #gênant. Ach het was geen ramp. Poepzakje erbij en weg ermee (gelukkig geen spanningsdiarree), maar een beetje ongemakkelijk was het wel.

Een andere keer, in zijn opleiding, had ik Pluk in de supermarkt met zijn riem even aan mijn karretje vast gezet om me te kunnen concentreren op de ijsjes. En Pluk vrolijk met kar en al aan de wandel ging door de supermarkt… oepsie. Of toen ik mijn inmiddels compleet gecertificeerde hond geleerd had op commando te blaffen en hij dat zo leuk vond dat hij midden in de winkel uit volle borst ging blaffen en iedereen een meter de lucht in sprong.

Zijn beste actie was wel toen hij tijdens de wandeling voorafgaand aan mijn therapie afspraak even een lekkere duik nam in de vieste modderpoel die hij kon vinden. Oké, dat was ook een kleine inschattingsfout van mijn kant, en stiekem moest ik er ook wel heel hard om lachen, maar mee naar de afspraak kon hij natuurlijk niet meer. En toen moesten we na afloop nog 1,5 uur terug naar huis reizen.

Je maakt zeker altijd wat mee als je met je hond op stap gaat. Saai is het nooit. Tuurlijk is het leuk, maar het is geen, of tenminste niet voor iedereen, een droom of ideaal. Noch voor de hond, noch voor de baas.

 

Gerelateerde artikelen

Tags