Ik weet het zeker, de laatste heeft ook een p*****tje

Flashback 2017

Eindelijk is het zover. Een jarenlange wens gaat ein-de-lijk in vervulling. We krijgen een puppy!

Ik ben opgegroeid met Leonbergers en heb altijd de wens gehad om ooit een eigen Leonberger te hebben. Vier jaar geleden zijn mijn man en ik vanuit ons appartement in de stad naar een huis met tuin in een groene omgeving. verhuisd. Daar komt bij dat mijn man ook verliefd is geworden op het ras door de honden van mijn ouders, niet geheel onbelangrijk! Wij zijn er klaar voor. 

Fokkers Dhiya-Sayen

Mijn ouders fokken Leonbergers, maar hebben niet jaarlijks een nestje. Alle honden die ze hebben (inmiddels 6 teefjes) zijn even lief, maar hebben ook echt verschillende karakters. We hebben geen favoriet, maar het karakter van Daya vinden wij allebei fantastisch. “We gaan dit jaar Daya laten dekken”, aldus mijn ouders. We hebben meteen gevraagd of wij een pup van haar mogen. Ondanks de wachtlijst (waar ik stiekem dus al heel lang op sta) mag het! Een intakegesprek en zien of er een klik is met mama Daya is in dit geval niet nodig. Persoonlijk vind ik het echt belangrijk dat er een goede klik is tussen de fokker, de hond en de koper, ook voor de toekomst.

Voorpret in een spannende race

Mijn man en ik willen graag een teefje, omdat we de mogelijkheid willen hebben onze hond bij mijn ouders te brengen als dat noodzakelijk is. Klein puntje, Daya heeft maar drie puppies in haar buik zitten. Dit kan dus betekenen dat er geen teefje in zit. Maar wat nou als er geen teefje in zit? Dan kan het nog wel eens een hele tijd duren voordat wij een eigen pupje mogen verwelkomen.

E-nest. “Het wordt een E-nest”, zeggen mijn ouders. “Dus mocht je al een mooie of leuke naam weten, dan nemen we die mee als stamboomnaam”. Evi lijkt ons een hele mooie naam, dus dat is de naam die we doorgeven. Iets te voorbarig en positief-ingesteld als ik ben, naai ik haar naam vast op een vetbed, stempel het op een tasje en koop een riem. Dhiya-Sayen Evi. Zou het? Ik hoop zo dat er een teefje in zit! 

Het is zover

Mijn man is naar een voetbalwedstrijd en ik ga naar mijn ouders. We zijn inmiddels al de 60 dagen gepasseerd. Aangezien een Leonberger gemiddeld 63 dagen drachtig is, kan het elk moment gebeuren. Daya ligt in haar werpkist en wordt onrustig. Het lijken weeën, maar zijn het dat ook? Het is bijna middernacht en ik besluit even te gaan liggen terwijl mijn moeder bij Daya blijft. “Mocht er iets gebeuren, maak me maar wakker hoor mam!”.

Ik lig net vijf minuten in bed en ik hoor mijn moeder roepen. Het is zover! We proberen het Daya zo comfortabel mogelijk te maken, terwijl mijn vader zorgt voor drinken, handdoeken en andere benodigdheden die we nodig hebben voor de bevalling. Daya begint te persen en we zien een vruchtwaterzak verschijnen. Met een klein beetje hulp is daar het eerste pupje, een gezond en flink mannetje die meteen begint te krijsen. Fantastisch!

Ik weet het zeker, deze heeft ook een p*****tje

Na ongeveer een uur wordt Daya weer onrustig en begint met persen. Deze ging iets makkelijker. Wederom komt er een prachtig mannetje tevoorschijn en Daya is zo trots als een pauw en wij trouwens ook. Mijn moeder belt meteen de pupkopers die op de lijst stonden voor een mannetje, dat hun hondje gezond en wel geboren is.

Maar wacht eens even… We hebben nu twee mannetjes…er zitten maar drie pupjes in, want dat hebben we gezien op de echo…waar blijft Evi? “Komt helemaal goed mop, ik weet zeker dat de volgende Evi heet” zegt mijn moeder. Daya is aan het bijkomen en ik loop buiten een rondje om haar niet mijn zenuwen te laten merken. Ze doet het zo ontzettend goed en ik hoop zo dat onze Evi de volgende is die eruit komt. Ik kom binnen en zeg tegen mijn moeder, “Mam, ik weet het zeker, de volgende heeft ook een piemeltje!”. Ik bel mijn man en vertel hem dat er twee jongetjes geboren zijn en dat het spannend wordt. Ook hij zegt dat het allemaal wel goed komt.

Welkom lieve Evi

Daya kijkt me aan en begint weer met persen. Daar komt de laatste pup. Deze komt niet zo makkelijk als de eerste twee en het duurt dan ook even. Vol bewondering kijk ik naar mijn moeder en Daya. Mijn moeder doet dit niet voor het eerst en Daya ook niet en ik kijk bijna roerloos toe hoe ze samen de derde pup op de wereld brengen. Het vruchtwaterzakje wordt opengemaakt, maar de pup beweegt niet. Waar ik bijna verstijf, doet mijn moeder haar ding, wrijven, slijm met een slangetje uit het bekkie zuigen en weer wrijven. En daar is het, een harde krijs van een prachtig pupje. “En wat zei ik je Suus? Dit is nou Evi!”.

Gerelateerde artikelen

Tags