Neem maar vast afscheid, want ze heeft niet lang meer

Dat is niet een zin die je wilt horen, maar wel de zin die wij te horen kregen toen Evi net 1 jaar was. Wij waren in alle staten en besloten met deze uitspraak geen genoegen te nemen. Zoals beloofd in onze vorige blog, zal ik jullie bijpraten over een blessure die Evi heeft opgelopen. Sommige foto’s zijn best zielig, daar wil ik op voorhand vast voor waarschuwen.

Opbouwen met een puppy

Evi was een jonge en enthousiaste pup, speelde graag met stokjes, ballen en andere honden. Iedereen die een hond vanaf pup heeft, zeker de grote rassen, weet dat je het wandelen en spelen met een pup rustig moet opbouwen. De reden hiervoor is omdat ze hun eigen grenzen nog niet kennen en ze kwetsbaar zijn omdat ze erg snel groeien. Voor Evi hadden we dan ook een mooi wandelschema meegekregen vanuit de fokker. Daarnaast zorgden we ervoor dat ze niet te lang en te gek speelde en op tijd haar rust pakte. Voor diegene die bekend zijn met Leonbergers, weet dat dit “gekke spelen” een hele uitdaging kan zijn, omdat ze nogal lomp aangelegd zijn.

Gillen

Als de dag van gisteren staat het in ons geheugen gegrift. We kwamen begin oktober 2018 ’s ochtends beneden en Evi lag in haar mand. Net zoals altijd. Normaal staat ze meteen op om ons gedag te zeggen, nu niet. Ze ziet ons, wil naar ons toe, maar schreeuwt het letterlijk uit. Niet wetende wat er aan de hand is rennen we naar haar toe. Ze wil bewegen, maar het lukt niet. Ze gilt en schreeuwt alles bij elkaar. Het geluid gaat bij ons allebei door merg en been. Ze kan niet meer opstaan.

We hebben direct de dierenarts gebeld en konden meteen langskomen. Maarja, hoe krijg je een hond die niet kan staan en al redelijk aan de maat is van haar plek zonder al te veel extra pijn, laat staan in de auto. Wellicht kunnen jullie je hier een voorstelling bij maken. Eenmaal bij de dierenarts vermoedde deze een bottrauma boven in haar nek/schouders en heeft meloxicam meegegeven, ze moest complete rust houden. Met handdoeken onder haar lijf namen we haar mee naar buiten om haar behoeften te doen. Na een dag of twee begon de medicatie licht te werken, ze kon weer “lopen”, maar haar lichaamstaal sprak boekdelen.

Medicatie werkte niet

De medicatie heeft ongeveer drie dagen gewerkt voordat ze het weer uitgilde van de pijn. Je voelt je zo ontzettend machteloos. Je wilt zo graag haar pijn wegnemen en weten wat er nu echt aan de hand is. Wederom naar de dierenarts. Ditmaal kreeg ze een prednison en tramadol kuur mee, in de hoop dat dit hetgeen haar dwars zou zitten, goed aan zou pakken, wel met de risico’s die deze medicatie met zich mee kunnen brengen. Inmiddels waren we erachter dat het echt om haar rechter voorpoot/schouder ging. We hadden inmiddels overal antislip-tapijt neergelegd en handdoeken waar ze haar behoefte op deed, omdat ze, ondanks dat we haar iedere drie uur lieten plassen, ook in de nacht, het soms gewoon niet meer op kon houden. We hielden haar nog steeds rustig, geen actieve spelletjes, maar denkspelletjes, zodat ze toch bezig kon zijn. De combinatie van de medicijnen hielp, ze liep weer en na een week ben ik weer fysiek naar mijn werk gegaan. Dit ging ongeveer 5 dagen goed, totdat ik gebeld werd. Ik hoorde Evi op de achtergrond gillen en mijn maag draaide zich om. Gelukkig waren (en zijn) ze op mijn werk heel flexibel en kon ik direct naar huis. Ik reed de straat in en hoorde haar gillen van de pijn, ik kon niets anders dan huilen, heel hard huilen.

Hoe nu verder?

Meteen weer naar de dierenarts. Ze kreeg ontstekingsremmers mee. We moesten deze aan haar geven en zodra het manken over was, stoppen. Begon het weer? Direct weer ontstekingsremmers geven. Het was een slopende periode, voor Evi en voor ons. De onzekerheid en zien dat ze pijn heeft breekt je op. We zijn vanaf het eerste moment inmiddels vijf weken verder. We zien dat de medicatie werkt, maar het neemt alleen de pijn weg, niet de oorzaak. Om geen verdere tijd te verspillen en erger te voorkomen, bellen we toch weer met de dierenarts om verder te kijken dan alleen maar medicatie te geven. Ze maakten röntgenfoto’s van extremiteit, wervelkolom en heupen. Hierop waren geen afwijkingen te zien. We kregen wel een verwijzing naar een andere dierenarts, die gespecialiseerd is in botwerk etc.. We konden drie weken na de verwijzing terecht.

Dit ziet er niet goed uit

De weg naar de specialist duurde lang, fysiek, maar vooral mentaal. Mijn moeder was mee naar deze afspraak. Evi is bij haar thuis geboren, dus alles wat er speelde raakte haar minstens zo hard. Eenmaal binnen bij de specialist werd er wat gevoeld en ze moest heen en weer lopen. Ze liep uiteraard mank, ze had haar poot al een tijd niet goed belast, dus de spieren die ze had waren inmiddels ook al nihil. Het oordeel na een kwartier: ”Nou, neem maar vast afscheid, want ze heeft niet lang meer”. Die zin kwam er zo lomp, onverwacht en bot uit, dat het leek of alles even kort in slow motion aan mij voorbij ging. Alsof er lood in mijn schoenen zat, een waterval in mijn ogen opkwam en mijn vuisten zich bolden. We moesten maar even een scan laten maken om de diagnose te bevestigen. Het eerdere gevoel werd na vijf minuten toen we bij de auto waren omgezet in boosheid. Ik geloofde het niet, wilde het niet geloven net zoals mijn man en moeder het ook niet wilden geloven. Wij zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van Evi en zij niet van ons. We wisten dat Evi pijn had, daar werden we iedere dag aan herinnerd. We willen haar geen onnodig pijn laten lijden natuurlijk, maar een gevoel in ons zei dat deze diagnose niet klopte.

Scan en second opinion

Als een malle ben ik gaan bellen met dierenziekenhuizen om een scan in te plannen. Gelukkig was er een dierenziekenhuis waar ze dezelfde week nog terecht kon. Er zou een CT scan gemaakt worden van haar ellebogen, schouders, hals en wervelkolom met contrastvloeistof. We zijn bij haar gebleven tot ze helemaal onder zeil was. Ook een nare ervaring als je het mij vraagt, maar ik merkte wel dat het haar heel veel rust gaf dat ze in mijn schoot in slaap viel, dat gaf mij ook rust.

De uitslag

Het wachten leek wel een eeuwigheid te duren, maar ik was heel blij dat we direct de uitslag kregen. Eerst begon de arts te praten over botkanker, waardoor ik helemaal van slag was. Uiteindelijk gaf hij aan dat het dat waarschijnlijk niet was, maar niet direct uit te sluiten viel. Hij gaf aan dat hij toch vermoedde dat het een flinke ontsteking was in combinatie met bottrauma. Oorzaak kan van van alles komen, dat is lastig te achterhalen. Voor de zekerheid moesten we wel bij onze eigen dierenarts een punctie laten doen om het weefsel te onderzoeken. Dat hebben we een paar dagen erna direct kunnen laten doen en daaruit bleek dat het niet om botkanker ging.

Vervolg

Inmiddels is het januari 2019. Drie maanden verder. Ondanks het risico hebben we een lange kuur van prednison en tramadol meegekregen. Ongeveer drie tot vier weken kreeg ze deze medicatie, waarbij ze na een week wat beter ging lopen. Het dringende advies om geen lange wandelingen te doen, geen ballen of stokken te gooien en haar vooral rustig te houden. Dat hebben we gedaan, deden we ten slotte al een paar maanden. Na de kuur ging het goed. Half 2019 kreeg ze plots een terugval, waarna ze na een kuur ontstekingsremmers weer goed liep. Op advies van de dierenarts zijn we haar wandelingen wat gaan uitbreiden om haar spieren weer op te bouwen. Daarnaast zijn we veel met haar gaan zwemmen, zodat haar spieren konden opbouwen zonder al te veel belasting. Sinds half 2019 heeft ze nog twee keer een terugval gehad waarbij ze het uitschreeuwde van de pijn. Na de ontstekingsremmers zijn we gaan zoeken naar alternatieven om haar sterker te maken.

Schuldgevoel

We hebben ons zo ontzettend schuldig gevoeld. We speelden heel graag met Evi voordat ze haar blessure opliep. Een balletje of stokje gooien naast het huis op het grasveld was haar favoriet. Je zag haar dan gewoon lachen van blijdschap. We herinneren ons nog een moment voor dit alles dat ze zich had verstapt omdat ze een balletje wilde pakken. Maar gaf toen geen kik. Hoe konden we nou zo stom zijn om balletjes te gooien of stokken. Het was onze schuld dat ze zoveel pijn had. Ook al weet ik inmiddels beter en dat het door van alles had kunnen gebeuren, dat gevoel hou je toch. Hadden we het kunnen voorkomen? Dat zullen we nooit weten.

Nu

We zijn anderhalf jaar verder en zijn inmiddels heel wat zwemsessies, wandelingen, kynomassages en hydrotherapie sessies verder en het gaat goed met Evi. Ze zal rechts voor altijd een zwakke plek houden, maar ze loopt goed, heeft weer volop spieren en je merkt eigenlijk niet dat ze ooit wat heeft gemankeerd. Behalve als we bij een dierenarts zijn (we zijn inmiddels gewisseld), dat zal nooit meer zonder spanning gaan.

Evi is nog steeds gek van een balletje, deze gooien we dus niet meer, maar verstoppen we tijdens haar uitlaatronde. Ze speurt dan naar de bal, wat ze ook leuk vindt. Al zie ik vaak aan haar koppie dat ze toch graag heeft dat we hem gooien, maar dat doen we niet. Soms gooien we wel een stokje, maar ongeveer een meter verder, zodat ze geen gekke bewegingen kan maken. We zijn erg voorzichtig met haar. Lange wandelingen zitten er niet in, drie kilometer is voor haar de max, al doen we haar met lange wandelingen ook niet echt een plezier. We hebben heel veel denkspelletjes voor haar, wat ze erg leuk vindt om te doen. Ook al weten we nog steeds niet precies wat ze nu heeft gehad, we weten wel dat ze nu gezond is, plezier heeft, ontzettend lief is en een ontzettende diva kan zijn.

Dus nee, we hebben geen afscheid van haar genomen, want ze heeft nog heel lang te gaan!

Gerelateerde artikelen

Tags