Op 17 december 2021 was het zover, we mochten eindelijk onze langverwachte 2e hond verwelkomen. Het gezegde ‘driemaal is scheepsrecht’ komt goed van pas, want na twee tegenslagen en bijna opgeven te hebben kwam onverwacht Madison op ons pad. Ondertussen is ze alweer een paar dagen langer dan 2 maanden bij ons, wat vliegt de tijd voorbij! In deze blog praat ik je graag bij over de afgelopen 2 maanden!
Hoe het begon…
Na een paar maanden gepraat te hebben over een tweede hond erbij te nemen, kwam in mei de inbeslagname van maar liefst 100 Cane Corso’s voorbij. Van zodra de vragenlijst online kwam besloten we ons aan te melden. We dachten wel kans te maken aangezien er heel wat jonge honden bij waren en we een (grote) stabiele reu in huis hadden. Niks leek minder waar, de eerste afwijzing was een feit. Begin november kwam er een 2e hond op ons pad, deze keer een 2-jarige Anatolische herder reu. Ook hij kwam uit een inbeslagname, een schat van een hond naar mensen (en katten) toe, maar jammer genoeg geen match met Trevor. Na 2 weken besloten om de proefperiode stop te zetten en hem terug te brengen, wat een heel moeilijke keuze was, maar wel het beste voor iedereen. Daarna kwam er nog een jonge Anatolische herder reu op ons pad, maar jammer genoeg ging dit door medische redenen niet door. Allemaal tegenslagen die het er ons emotioneel niet makkelijker op maakten. We merkten dat we in hetzelfde patroon als voor Trevor aan het hervallen waren. Toen kregen we ook de ene na de andere afwijzing of de hond was net geadopteerd, toen kwam Trevor toevallig op ons pad. Dé droomhond van mijn vader en het nestje was niet zo ver van ons vandaan, dus besloten we te gaan kijken en de rest is historie. Ook nu besloten we de ‘zoektocht’ stop te zetten.
Onverwachte wending
Op 13 december kwam er een Anatolische herder teefje van 8,5 maanden voorbij. Ze zat al 3 maanden in het asiel en nog niemand had voor haar een mailtje gestuurd. Ze is samen met haar mama, papa en 2 broers in het asiel beland na een inbeslagname. Dat ze een teefje was schrok me op het eerste gezicht af, want ik wou helemaal geen teefje! Maar ik was verliefd geworden op haar uiterlijk en hoe haar karakter omschreven werd! Ik stuurde een mailtje en kreeg al snel antwoord met de vraag wanneer het paste om langs te komen. Na 4 lange dagen was het zo ver, 17 december mochten we Madison, roepnaam Maddie voor het eerst ontmoeten. De eerste indruk was een beetje overweldigend om toe te geven, ze was oh zo mager en had niks van bespiering… Maar wat was ze lief! Na fijne babbel en wandeling met haar en Trevor lieten we ze kennismaken op de speelweide. Maddie was heel enthousiast en daagde Trevor uit om te spelen, maar die had weer belangrijkere dingen te doen (lees: heel de weide besnuffelen). Na een kleine 10 minuten gaf Trevor toe aan het spelen en verschoot Maddie eventjes van Trevor zijn lompe springen en speelgedrag, maar al snel ging ze hierin mee. Een perfecte match was geboren! De asielmedewerker was zéér enthousiast en vertelde dat dit één van de beste ontmoetingen was dat hij al gezien had en dat Trevor nog snel losgekomen is. Aangezien het zo’n goede match was mocht ze al meteen mee naar huis. Wel waarschuwde ze ons dat ze geen katten, kippen en eenden kende en dat dit op eigen risico was.
De katten, kippen en eenden
Diezelfde avond ontmoette ze ons katten, ze was heel nieuwsgierig en ging er meteen rustig naartoe om aan te ruiken. Van zodra de kat wegliep liep ze erachter (helemaal normaal en er was niks van agressie in het spel, dus maakte ik er geen probleem van), dit heeft ze op een paar dagen tijd afgeleerd. De kippen en eenden hebben 1 week in hun ren gezeten, voor ik besloot haar kennis te laten maken met hun. Maddie had ik aan de lange lijn gedaan, voor de veiligheid en ik liet de kippen en eenden vrij. Ze heeft nooit de intentie gehad om erachter te lopen. Volgens mij nam haar instinct de overhand en kon ze de link leggen dat dit dieren zijn die ze ‘moet’ beschermen, aangezien het van nature uit kuddebewakers zijn. Ook zal Trevor hier wel een rol in meegespeeld hebben, want ze zag dat hij er mooi in harmonie tussen loopt. Hieruit kun je afleiden hoe een schat van een hond ze wel niet is. Hoeveel asielhonden zouden na 1 week al tussen pluimvee kunnen loslopen terwijl ze dit nooit eerder gezien hebben?
Training
Qua training zit ik al verder dan ik had durven dromen, dit is uiteraard niet gegaan zonder vallen en opstaan. Dan heb ik het nog niet over die tijd die hierin is gekropen, maar wat je ervoor terug krijgt is het allemaal dubbel en dik waard. Sinds dag 1 zijn we er al meteen ingevlogen. Eerst hebben we gewerkt aan onze band en connectie, ook observeerde ik haar, zodat ik kon kijken hoe ik haar het beste train. Dat ze iets meegemaakt heeft in haar verleden was al snel duidelijk, wat weten we niet, maar dat ze er een enorme schrik aan overgehouden heeft is zeker. Als ze iets fout doet en je verheft je stem is bevriezen één van de dingen die ze doet, ik kan het niet beschrijven, het is zo zielig om te zien! Naast de ‘frezen’ reactie, vertoont ze ook de ‘fight’ (“vechten”) en ‘flight’ (vluchten) reactie. Hier hou ik rekening mee en heb ik haar training op aangepast. Ondertussen kent ze alle basiscommando’s inclusief blijf, kom hier, poot en ze kent zelfs al een paar trucjes: speak (blaffen) en sit pretty (op achterpoten zitten). Ze wandelt perfect aan de voet en ze reageert sinds een tweetal weekjes niet meer op honden. Dit was wel een dingetje vooral de honden die gromden of blaften. Haar beschermend instinct nam dan de overhand en dit uitte zich in trekken aan de lijn en soms eens blaffen, maar niks van agressie. Hier hebben we 2 weken dagelijks intensief op getraind en dat heeft geloond. Na een weekje liet ik haar voor het eerst volledig los, ik ben van mening dat hoe sneller je dit doet, hoe makkelijker het verloopt. Ik ga niet zeggen dat haar recall 100% is (oprit moment toch al minstens 80-85%), maar je moet ergens starten en ze mag enkel los op de veiligere plaatsen.
Hoe gaat het op de dag van vandaag
Ondertussen is Maddie al heel wat gegroeid en bijgekomen. Ze is maar liefst 12kg aangekomen en 4cm de hoogte ingegaan, ook heeft ze veel spieren aangemaakt op deze tijd. We noemen haar de vrouwelijke versie van Trevor, want ja hoor, dat is ze volledig! Ze is zelfs nog socialer naar ons toe, maar dat is blijkbaar normaal voor teven. Sinds de eerste dag is ze het hier al zo gewoon, precies of ze heeft hier altijd gewoond. Ondertussen kunnen wij niet meer zonder haar en zij kan niet meer zonder ons.
In de afgelopen 2 jaar is ons huis en tuin goed gevuld geraakt! We begonnen 2020 met 3 katten en 1 schildpad en in 2021 eindigden we met 3 katten, 2 schildpadden, 2 honden, 3 eenden en 6 kippen. Dit jaar zijn we niet van plan om (veel) nieuwe dieren in huis te nemen. Er zal wel nog één (misschien twee) vrouwelijk eendje bijkomen, maar voor de rest staat er niks op de ‘planning’. Maar zeg nooit nooit, want zo is het bij bijna al onze dieren gebeurd haha
Gerelateerde artikelen
Tags
Op 17 december 2021 was het zover, we mochten eindelijk onze langverwachte 2e hond verwelkomen. Het gezegde ‘driemaal is scheepsrecht’ komt goed van pas, want na twee tegenslagen en bijna opgeven te hebben kwam onverwacht Madison op ons pad. Ondertussen is ze alweer een paar dagen langer dan 2 maanden bij ons, wat vliegt de tijd voorbij! In deze blog praat ik je graag bij over de afgelopen 2 maanden!
Hoe het begon…
Na een paar maanden gepraat te hebben over een tweede hond erbij te nemen, kwam in mei de inbeslagname van maar liefst 100 Cane Corso’s voorbij. Van zodra de vragenlijst online kwam besloten we ons aan te melden. We dachten wel kans te maken aangezien er heel wat jonge honden bij waren en we een (grote) stabiele reu in huis hadden. Niks leek minder waar, de eerste afwijzing was een feit. Begin november kwam er een 2e hond op ons pad, deze keer een 2-jarige Anatolische herder reu. Ook hij kwam uit een inbeslagname, een schat van een hond naar mensen (en katten) toe, maar jammer genoeg geen match met Trevor. Na 2 weken besloten om de proefperiode stop te zetten en hem terug te brengen, wat een heel moeilijke keuze was, maar wel het beste voor iedereen. Daarna kwam er nog een jonge Anatolische herder reu op ons pad, maar jammer genoeg ging dit door medische redenen niet door. Allemaal tegenslagen die het er ons emotioneel niet makkelijker op maakten. We merkten dat we in hetzelfde patroon als voor Trevor aan het hervallen waren. Toen kregen we ook de ene na de andere afwijzing of de hond was net geadopteerd, toen kwam Trevor toevallig op ons pad. Dé droomhond van mijn vader en het nestje was niet zo ver van ons vandaan, dus besloten we te gaan kijken en de rest is historie. Ook nu besloten we de ‘zoektocht’ stop te zetten.
Onverwachte wending
Op 13 december kwam er een Anatolische herder teefje van 8,5 maanden voorbij. Ze zat al 3 maanden in het asiel en nog niemand had voor haar een mailtje gestuurd. Ze is samen met haar mama, papa en 2 broers in het asiel beland na een inbeslagname. Dat ze een teefje was schrok me op het eerste gezicht af, want ik wou helemaal geen teefje! Maar ik was verliefd geworden op haar uiterlijk en hoe haar karakter omschreven werd! Ik stuurde een mailtje en kreeg al snel antwoord met de vraag wanneer het paste om langs te komen. Na 4 lange dagen was het zo ver, 17 december mochten we Madison, roepnaam Maddie voor het eerst ontmoeten. De eerste indruk was een beetje overweldigend om toe te geven, ze was oh zo mager en had niks van bespiering… Maar wat was ze lief! Na fijne babbel en wandeling met haar en Trevor lieten we ze kennismaken op de speelweide. Maddie was heel enthousiast en daagde Trevor uit om te spelen, maar die had weer belangrijkere dingen te doen (lees: heel de weide besnuffelen). Na een kleine 10 minuten gaf Trevor toe aan het spelen en verschoot Maddie eventjes van Trevor zijn lompe springen en speelgedrag, maar al snel ging ze hierin mee. Een perfecte match was geboren! De asielmedewerker was zéér enthousiast en vertelde dat dit één van de beste ontmoetingen was dat hij al gezien had en dat Trevor nog snel losgekomen is. Aangezien het zo’n goede match was mocht ze al meteen mee naar huis. Wel waarschuwde ze ons dat ze geen katten, kippen en eenden kende en dat dit op eigen risico was.
De katten, kippen en eenden
Diezelfde avond ontmoette ze ons katten, ze was heel nieuwsgierig en ging er meteen rustig naartoe om aan te ruiken. Van zodra de kat wegliep liep ze erachter (helemaal normaal en er was niks van agressie in het spel, dus maakte ik er geen probleem van), dit heeft ze op een paar dagen tijd afgeleerd. De kippen en eenden hebben 1 week in hun ren gezeten, voor ik besloot haar kennis te laten maken met hun. Maddie had ik aan de lange lijn gedaan, voor de veiligheid en ik liet de kippen en eenden vrij. Ze heeft nooit de intentie gehad om erachter te lopen. Volgens mij nam haar instinct de overhand en kon ze de link leggen dat dit dieren zijn die ze ‘moet’ beschermen, aangezien het van nature uit kuddebewakers zijn. Ook zal Trevor hier wel een rol in meegespeeld hebben, want ze zag dat hij er mooi in harmonie tussen loopt. Hieruit kun je afleiden hoe een schat van een hond ze wel niet is. Hoeveel asielhonden zouden na 1 week al tussen pluimvee kunnen loslopen terwijl ze dit nooit eerder gezien hebben?
Training
Qua training zit ik al verder dan ik had durven dromen, dit is uiteraard niet gegaan zonder vallen en opstaan. Dan heb ik het nog niet over die tijd die hierin is gekropen, maar wat je ervoor terug krijgt is het allemaal dubbel en dik waard. Sinds dag 1 zijn we er al meteen ingevlogen. Eerst hebben we gewerkt aan onze band en connectie, ook observeerde ik haar, zodat ik kon kijken hoe ik haar het beste train. Dat ze iets meegemaakt heeft in haar verleden was al snel duidelijk, wat weten we niet, maar dat ze er een enorme schrik aan overgehouden heeft is zeker. Als ze iets fout doet en je verheft je stem is bevriezen één van de dingen die ze doet, ik kan het niet beschrijven, het is zo zielig om te zien! Naast de ‘frezen’ reactie, vertoont ze ook de ‘fight’ (“vechten”) en ‘flight’ (vluchten) reactie. Hier hou ik rekening mee en heb ik haar training op aangepast. Ondertussen kent ze alle basiscommando’s inclusief blijf, kom hier, poot en ze kent zelfs al een paar trucjes: speak (blaffen) en sit pretty (op achterpoten zitten). Ze wandelt perfect aan de voet en ze reageert sinds een tweetal weekjes niet meer op honden. Dit was wel een dingetje vooral de honden die gromden of blaften. Haar beschermend instinct nam dan de overhand en dit uitte zich in trekken aan de lijn en soms eens blaffen, maar niks van agressie. Hier hebben we 2 weken dagelijks intensief op getraind en dat heeft geloond. Na een weekje liet ik haar voor het eerst volledig los, ik ben van mening dat hoe sneller je dit doet, hoe makkelijker het verloopt. Ik ga niet zeggen dat haar recall 100% is (oprit moment toch al minstens 80-85%), maar je moet ergens starten en ze mag enkel los op de veiligere plaatsen.
Hoe gaat het op de dag van vandaag
Ondertussen is Maddie al heel wat gegroeid en bijgekomen. Ze is maar liefst 12kg aangekomen en 4cm de hoogte ingegaan, ook heeft ze veel spieren aangemaakt op deze tijd. We noemen haar de vrouwelijke versie van Trevor, want ja hoor, dat is ze volledig! Ze is zelfs nog socialer naar ons toe, maar dat is blijkbaar normaal voor teven. Sinds de eerste dag is ze het hier al zo gewoon, precies of ze heeft hier altijd gewoond. Ondertussen kunnen wij niet meer zonder haar en zij kan niet meer zonder ons.
In de afgelopen 2 jaar is ons huis en tuin goed gevuld geraakt! We begonnen 2020 met 3 katten en 1 schildpad en in 2021 eindigden we met 3 katten, 2 schildpadden, 2 honden, 3 eenden en 6 kippen. Dit jaar zijn we niet van plan om (veel) nieuwe dieren in huis te nemen. Er zal wel nog één (misschien twee) vrouwelijk eendje bijkomen, maar voor de rest staat er niks op de ‘planning’. Maar zeg nooit nooit, want zo is het bij bijna al onze dieren gebeurd haha
Gerelateerde artikelen
We nemen een herplaatser als tweede hondDoor: Kiwi & Ice
Een herplaatser als tweede hondDoor: Redactie
Een vervelende ervaring met Verhuisdieren.nlDoor: Lena & Lumi
Tags