Een hart van goud klopt niet meer

Het telefoontje wat niemand wil krijgen, de grond zakt onder je voeten vandaan en het enige wat je kan is huilen. Dat moment maakte ik afgelopen vrijdag mee. Met heel veel pijn in ons hart hebben wij op vrijdag 11 juni 2021  om 13:13 onze lieve beer, mijn rots in de branding, Fender moeten laten gaan.

Veel te vroeg

Na drie veel te korte jaren, valt dit afscheid zo zwaar. Onze lieve beer is maar 6 jaar oud mogen worden. Acuut nierfalen na een ontsteking door een hondenbeet heeft hem het leven gekost. Zijn nierwaarden bleven maar stijgen ondanks de infusen, de ontstekingswaarde gingen door het dak ondanks antibiotica. Zijn lichaam was volledig kapot, een slechte reactie op de medicatie die hem zou moeten helpen heeft het hem nog moeilijker gemaakt. Er was maar één keuze mogelijk, één keuze was maar eerlijk ten opzichte van onze lieve beer. Ik mocht niet egoïstisch zijn, hoe graag ik het ergens misschien wel zou hebben gewild maar de kwaliteit van leven van onze beer staat op nummer 1. Gezien een nier transplantatie bij honden niet mogelijk is, was er maar een optie, afscheid nemen.

Fender is nu vrij

Ik heb nog vier uur bij hem gelegen. Hij had het zwaar, zo ontiegelijk zwaar. Als hij op stond, viel hij om. Als hij dronk, kwam alles er weer uit. Eten, hetgeen wat hij het allerliefst deed, kon niet meer. Hij kon alleen maar liggen, wachten op wat komen ging. Ik zat naast hem en hij keek me aan.. Ik heb hem gevraagd: ”Allerliefste beer, de keuze is aan jou wat wil jij graag. Stoppen onze avonturen hier of gaan we door?’’. De blik in zijn ogen vergeet ik nooit meer, nooit. Hij slaakte een zucht, is gaan liggen en niet meer opgestaan. Ik moest jouw wens wel respecteren, ik mag niet egoïstisch zijn. Er was geen prognose meer voor langere termijn, er was geen langere termijn, er is geen langere termijn meer. Hoe erg deze pijn ook is, hoe erg mijn wereld is ingestort. Jij hebt geen pijn meer, je bent niet meer misselijk, je kunt weer rennen en je bent vrij.

Bumper

Voordat ‘’het’’ moment er was, is Bumper nog bij hem geweest. Achteraf, voor ons gevoel, had Bumper een aantal dagen geleden al thuis afscheid genomen. Hij nam wat meer afstand van Fen, maar toch wilde we ze de kans bieden het samen af te sluiten.  Dat waren we verplicht aan Fender maar ook aan Bumper. Bumper vond het in het begin erg moeilijk, maar kwam toch naast Fen liggen. Fen liet zich direct tegen Bumper aanvallen en ze zochten steun bij elkaar. Steun die ze altijd aan elkaar gehad hebben, een band onderling die niet te breken is. Ik ben zo ontzettend blij dat we beide dit moment hebben kunnen bieden. Een paar dagen geleden publiceerde ik nog een blog over de adoptie van Bumper en Fender. Hierin schreef ik dat ze een ‘’klik hebben als klittenband’’, ook nu op het einde was deze zo ontzettend zichtbaar. Een band sterker dan ik ooit had durven dromen.

Crematie

Ik heb Fender samen met mijn vriend naar een dierencrematorium in Bree gebracht. Hier hebben wij zelf nogmaals afscheid kunnen nemen. Op zaterdag 12 juni 2021 is Fender zijn crematie om 12:34 begonnen. Ik wist niet goed wat ik moest doen zaterdag, ik wist dat het appje zou komen maar niet wanneer. Uiteindelijk ben ik met Bumper naar onze waterwerk locatie in Roermond gegaan, waar op dit moment een training bezig was. Ik moest naar het water voor mijn gevoel, dat was Fender zijn plek. Waar anders kon ik dichter bij hem zijn, dan bij het water? We werden ontzettend liefdevol opgevangen in de groep. Bumper heeft zelfs nog eventjes gekwispeld en gezwommen. Op het einde stapte we de boot in, de zon begon te schijnen en daar kwam het appje. Fender zijn crematie was begonnen. Hij vond het boot varen fantastisch, dus dat deze momenten samen kwamen geeft mij achteraf een soort gevoel van rust. Onze beer is bij ons, hij heeft geen pijn meer. Zaterdag avond om 16:30 hebben we zijn as weer opgehaald bij het crematorium. Een urn uitzoeken, dat lukt me nog niet. Wel heb ik een ketting laten maken met zijn as, zo is hij altijd bij mij. Waar ik ook ben.

Niets is hetzelfde

Bumper kwispelt niet meer, hij eet met lange tanden, is rustig en slaapt vooral op Fenders vetbed. Hij brengt er zijn favoriete knuffels naar toe en valt opgerold als een bolletje wol in slaap. Zondag zijn we naar de waterwerk training gegaan. Een confronterende dag, maar mijn drang om bij het water te zijn, om dicht bij Fender te zijn is groot. Ik merkte het aan Bumper en aan mezelf, het is niet hetzelfde zonder onze beer, zijn broer. Het is te stil, er is geen luide blaf van Fender die weer ongeduldig is om te zwemmen. Er is geen beer die me omver trekt om maar in de boot te kunnen springen. Er is geen Fender, nooit meer. Ondanks alles hebben we geprobeerd toch wat plezier te maken, maar oh wat voelt dit als een verraad ten opzichte van Fender.

Onbeschrijfelijk gemis

Elke stap, elk moment, elke druppel water voelt anders. Alles heeft een dubbele lading gekregen, we zijn dicht bij elkaar maar ook zo ver weg. Ik verlang zo naar je knuffels, je haar in mijn drinken, je bruine ogen als je schooit om eten, je staart die omhoog gaat tijdens elke kwispel, je troost tijdens elk verdriet, je snoet bij elk mooi moment, het samenzijn van jou en mij. Je urn staat in de woonkamer, op een plekje wat ik voor je heb klaargemaakt. Samen met een kaarsje, 2 stenen in de vorm van een hart, een kistje met je vacht en een pootafdruk. 3 Rozen staan er naast, een voor elk jaar dat jij ons leven zoveel mooier hebt gemaakt, een voor elk van ons omdat we je zo erg missen.

 

Ik hoop dat jij je rust gevonden hebt lieve beer.
Ik mis je, meer dan je je kunt voorstellen.

Heel veel liefs van je broertje Bumper en je baasjes.

 

Gerelateerde artikelen

Tags