Sennah konden we maar praten...

De afgelopen week is Sennah anders. Zijn vacht is dof, hij kijkt wat sip en is minder enthousiast dan wat we gewend zijn. Sennah is niet zichzelf en dan slaat de twijfel bij mij toe. Doe ik het wel goed? Wat zou ik op dit moment graag even met hem willen praten. Echt praten. Dat ik een vraag stel en dat hij mij antwoord geeft. Kon dat maar…

De afgelopen week dacht ik veel na. Ben ik wel actief met hem bezig geweest? Heb ik hem genoeg aandacht geven? Heb ik mijn vrije tijd wel aan Sennah besteed?

Bij het stellen van deze vragen overvalt er mij een schuldgevoel. Want ik denk dat ik meer aandacht aan Sennah had kunnen geven. Door de Corona periode ben ik meer thuis geweest dan in een normale werkweek. Maar ben ik er ook voor Sennah geweest? Heb ik eigenlijk wel genoeg met hem gedaan? We zijn samen meer of langere wandelingen gaan maken, maar verder…

Maar misschien is het juist wel dat ik meer thuis ben geweest. Dat door de situatie ook Sennah’s dagritme veranderde en dat hij juist daarom nu anders is. Dat na al die weken Sennah nu pas uit wat hij voelt of eigenlijk hoe hij zich voelt. Ik weet het niet. Daarom zou ik zo graag met hem willen praten. Ik zou hem willen vragen waarom hij nu anders is. Waar komt dat door? Ben je gelukkig? En eigenlijk zou ik hem ook de vraag willen stellen of ik het allemaal wel goed doe. Ben ik een goed baasje voor je?

Wat zou het fijn zijn als Sennah antwoord kan geven op mijn vragen. Dat hij mijn twijfels weg kon nemen door te zeggen wat hij vindt. Oh Sennah, konden we maar praten…

Gerelateerde artikelen

Tags