Djairo had een levershunt

Dit keer geen blog over Sennah maar over onze vorige hond Djairo. Een hondje met een speciaal plekje in mijn hart. Djairo heeft op jonge leeftijd en in een korte tijd veel meegemaakt. Van gekke kwaaltjes naar onderzoeken bij zowel de dierenarts als het dierenziekenhuis. Ook wij als baasjes hebben veel meegemaakt in die periode. Van tranen van verdriet tot het maken van moeilijke keuzes. In deze blog vertel ik jullie Djairo’s verhaal.

Krijgen we een pup?!

Mijn broertje en ik zijn opgegroeid met onze eerste hond Boy, een Golden Retriever. Boy was ongeveer 4 jaar oud toen ik werd geboren. Toen Boy na een gelukkig leven overleed, hij was toen 10 jaar oud, besloten mijn ouders om voorlopig geen hond te nemen. Het drukke gezinsleven en een pup opvoeden was even geen goed idee.

De eerste jaren na Boy zijn overlijden hadden we geen huisdieren. Wel bleef het toch kriebelen. ‘Mogen we weer een hond?’ Maar elke keer was het antwoord Nee. Na een paar jaar hadden we (mijn broertje en ik) onze ouders zover dat we een dwerghamster mochten, of twee..  Giant en Stitch! En wat een avontuur was dat! Onze vrouwtjes hamsters bleken een mannetje en een vrouwtje te zijn en voordat we het wisten hadden we baby hamsters… Nadat Giant en Stitch overleden hebben we ook nog Beertje (een zwarte Syrische hamster) gehad. Eentje deze keer, voor de zekerheid 😉

Na het overlijden van Beertje gingen we op zoek naar een nieuwe hamster. Een hond zou er toch niet komen. In ieder geval dat dacht ik. Want toen ik mijn vader zag kijken naar een nest pups kon ik mijn ogen niet geloven! Mijn ouders miste het hebben van een hond en omdat wij (de kinderen) nu al ouder waren en mee konden helpen wilde ze de stap wel maken. Er kwam weer en hond in huis!!

Ik was door het dolle heen! En kon het eigenlijk niet geloven, maar toch was het echt zo. We hadden wat informatie opgezocht over welk ras er binnen ons gezin zou passen. En even later vonden we een nestje pups van een ras wat ons aansprak bij een fokker in de buurt.

Puppy Niko

Het nestje pups waar wij op uit kwamen waren Lhasa Apso pups. Kleine gezelschapshonden waarvan de haren heel lang kunnen worden. Vaak word dit ras gebruikt om te showen. De ouders van het nestje pups waar wij voor kwamen waren beide show honden met meerdere prijzen op hun naam.

Het nestje pups was al geboren en alle pups hadden al een stamboom naam. De pup waarvoor wij kwamen heette Niko. De kleinste van het nest, helemaal bruin met een klein beetje wit op zijn borst. Omdat pup Niko kleiner was dan zijn broertjes en zusjes werd hij eerst nog helemaal gecheckt bij de dierenarts. Als hij goedgekeurd zou worden dan wou de fokster deze pup wel aan ons verkopen. Het was dus nog even afwachten of pup Niko bij ons zou komen wonen.

Maar na de check bij de dierenarts kwam het telefoontje. De pup was goedgekeurd en mocht over een paar weekjes met ons mee naar huis! Nu begon de voorpret pas echt. Het kopen van riem en halsband, het regelen van de puppycursus maar ook het zoeken naar een naam!

Djairo

De Lhasa Apso is een Tibetaans ras daarom leek het mij wel leuk om een Tibetaanse naam te geven aan de pup. Wel eentje met een betekenis en die makkelijk uit te spreken is natuurlijk! Op internet zocht ik de namenlijsten af en al snel kwam ik een naam met een mooie betekenis tegen.

Djairo – Wakend oog

Ik stelde de naam voor aan mijn ouders en broertje en die waren eigenlijk ook direct enthousiast. En zo heette pup Niko vanaf nu Djairo.

Djairo is geboren op 21-12-2010 en mocht in februari 2011 mee naar huis. Van de fokster kregen we een puppy pakketje mee met onder andere een bench, borstel, antislip mat (voor het veilig verzorgen van de vacht), speelgoed en een zak voer. Helemaal verzorgd gingen we onderweg naar huis. Binnen 20 minuten waren we thuis en kon ons avontuur met Djario beginnen!

Hoe we de eerste weken met Djairo hebben opgevangen weet ik niet precies meer. Ik denk dat mijn moeder in die weken de meeste zorg voor Djairo heeft gehad. Zij werkte onder schooltijd dicht bij huis. Al snel was er daarna dagelijks iemand bij Djairo thuis. Begin maart 2011 kreeg mijn vader een bedrijfsongeval waardoor hij thuis kwam te zitten. Hij kon (tijdelijk) zijn werk niet meer doen en was hij de hele dag bij Djairo thuis. Djairo was toen ongeveer 12 weken oud.

Wat doet hij raar?!

Amper een week later deed Djairo ineens raar. Hij was toen ongeveer 13 weken oud. Na zijn avond eten begon Djairo te wankelen. Bijna alsof hij dronken was. Hij liep scheef en gleed met zijn achterpoten weg tijdens het lopen. Vaak tilde hij ook een van zijn voorpoten op als hij na het lopen ging zitten. Hij keek ons steeds aan als hij bij ons kwam zitten. Zijn hartje ging als een gek te keer en hij was aan het trillen. De eerste aanval die we hebben gefilmd was op 20-03-2011. Deze aanval duurde bijna 3 minuten. Voor deze aanval had Djairo dit gedrag al eens eerder laten zien na zijn avondeten.

Een pup laat je wat vaker uit. Niet ver van huis. Wij maakte dan ook vaak een rondje om het blok. Djairo plaste met regelmaat op de stoep bij het uiteinde van onze voortuin. Het viel ons op dat hier altijd een witte waas op de stoep zat. We hielden het in de gaten en het leek wel of Djairo’s plas met een witte waas opdroog. Wat gek? Maar eigenlijk besteedde we er verder niet zo veel aandacht aan.

Toen er vervolgens weer een aanval kwam zijn we met Djairo naar de dierenarts geweest. Vanaf toen ging het snel en kan ik de tijdlijn niet meer helemaal achterhalen. Vanaf de dierenarts zijn we doorgestuurd naar het Universitair Dierenziekenhuis in Utrecht. Hier zijn meerdere onderzoeken gedaan. Hebben ze naar de beelden van de filmpjes gekeken en kwamen ze tot de conclusie dat Djairo een levershunt had.

Levershunt

Geschreven uit eigen ervaring

De lever zuivert het bloed wat in het lichaam rondgepompt word. Rondom de lever zitten bloedvaten. Via een van deze bloedvaten gaat het bloed door de lever, bij een andere gaat het bloed om de lever heen. Op het moment dat de pup bij de moeder in de buik zit zuivert de lever van de moeder nog het bloed. Na de geboorte sluit het tweede bloedvat en gaat al het bloed door de lever. Bij honden met een Levershunt is het bloedvat niet gesloten. Dit betekend dat de afvalstoffen, het voedsel of andere stoffen in het bloed niet worden gezuiverd en er dus ongezuiverd bloed in het lichaam komt.

De meeste pups met een aangeboren levershunt krijgen symptomen rond de leeftijd van 6 maanden. Vaak worden honden met een levershunt binnen enkele uren na het eten ziek. Symptomen zijn wankelen, trillen, omvallen. Maar ook het plas wat wit uitslaat wijst op een lever probleem/aandoening.

Een levershunt is in de meeste gevallen te verhelpen met een operatie. De artsen sluiten dan tijdens een operatie het tweede bloedvat. De artsen kijken dan of de lever het bloed aan kan. Als de lever goed blijft werken dan sluiten ze het tweede bloedvat definitief en is de hond weer gewoon gezond!

Mocht tijdens de operatie blijken dat de lever niet de hoeveelheid bloed aankan dan blijft het tweede bloedvat open en kan de hond op dieetvoeding alsnog zo goed als normaal leven.

Wat nu?

Om Djairo beter te maken hadden we twee opties. Opereren of op een dieet. In beide gevallen zou het een groot kosten plaatje worden. Zeker als we hem bij het dierenziekenhuis zouden laten opereren.

Omdat we nog goed contact hadden met de fokster hebben we haar op de hoogte gebracht van de situatie. Ze was helemaal ontdaan van het nieuws. Pups met een levershunt zijn vaak kleiner, iets wat bij Djairo dus al zo was. Aan alles merkte we dat ze het heel vervelend vond dat ze ons een ‘ziek’ hondje had verkocht. Iets wat ze niet kon weten, want de ziekteverschijnselen van een levershunt komen pas later in beeld. In het telefoongesprek hebben wij alle mogelijkheden met haar besproken. En hebben we haar helaas moeten vertellen dat we Djairo niet zouden laten opereren in het dierenziekenhuis. In overleg zijn we tot de conclusie gekomen dat zij Djairo terug zou nemen en dat wij een nieuw pupje mochten uitzoeken. Voor beide partijen was dit een verdrietig besluit.

En toen kwam er een dag later een telefoontje van de fokster die alles op zijn kop zetten. Voor haar was en is Djairo nog steeds een pup van haar. Haar passie voor de pups blijft ook al wonen haar pups nu ergens anders. Haar pup was ziek en daar wou ze wat aan doen. Het aanbod wat we toen kregen raakt mij nu nog steeds. Ze had haar eigen dierenarts gebeld en de situatie van het kleinste pupje uit nest N uitgelegd. Samen waren ze tot de conclusie gekomen dat deze dierenarts Djairo zou opereren en dat de fokster de kosten op zich zou nemen. Dit zorgde bij ons voor tranen.

Uiteindelijk is Djairo de dag van de operatie naar de fokster gegaan. Zij heeft die zorg op zich genomen. Na de operatie zijn we samen met de fokster Djairo gaan halen en mocht hij weer met ons mee naar huis. Djairo herstelde goed en was hij helemaal gezond!

Wel is dit Djairo allemaal overkomen in de meest belangrijkste fase van een pup, de socialisatieperiode. We hebben puppy trainingen moeten missen. Djairo heeft angstige en nare ervaringen beleeft bij de dierenarts. En door de operatie hebben we hem een periode bij andere honden weg moeten houden. Dit alles maakte dit een slechte start voor Djairo. En helaas stopt Djairo’s verhaal hier nog niet..

Verandering

Djairo leefde na de operatie een normaal hondenleven. We pakte de cursus weer op. Maakte wandelingen en uitstapjes. Eigenlijk zoals het hoort, maar dan met een achterstand van enkele weken.

Toch was er wat anders. Djairo was anders. Alle indrukken van de eerste weken hadden wel een stempeltje gedrukt. Er waren wat kleine veranderingen in zijn gedrag. Helaas bleef het niet bij kleine veranderingen.

Het werd namelijk zelfs gevaarlijk. Djairo kon steeds minder de bewegingen in huis aan. Bijvoorbeeld het geluid en de beweging van een persoon die de trap af loopt. Djairo begon als die persoon te trap af liep, die zich bij ons in de gang bevind, te grommen in de woonkamer. Als het ware om die persoon buiten de woonkamer te houden. Maar ook het benaderen van Djairo of langs hem lopen was een trigger bij hem. Uiteindelijk zijn er bijtincidenten geweest richting onze handen en/of voeten.

Hierin hebben we onze weg proberen te vinden. Zo kondigde we onszelf eerst aan als we wat van hem wilden vragen (denk aan het benoemen dat we naar hem toe komen). Maar langzaam aan pakte Djario zijn ruimte in de rangorde van het huis. Eerst gericht op mijn broertje. Daarna gericht op mij. En wat schrok ik hier van! Ik kon alles met hem. Ik deed met hem de cursussen en later zelfs behendigheid. Ook ging ik regelmatig met hem fietsen. Dat ging allemaal prima. Maar bij een simpele handeling als de halsband om doen viel hij naar mij uit.

In eerste instantie was Djairo vooral gericht op mijn broertje. Die heeft wel meerdere snauwen van Djairo moeten incasseren. Gelukkig bleef het bij krassen en oppervlakkige wondjes. Ook ik heb een paar snauwen van Djairo gekregen. Maar ook daarbij bleef het oppervlakkig. We hadden dan ook zeker de intentie om samen met Djairo te werken aan een veilige omgeving voor hem en voor ons.

Het gaat fout

Helaas bleek Djairo ons huishouden niet te kunnen volgen. Het hebben van 4 leiders in huis die allemaal op hun eigen manier een band met hem hebben of iets van hem willen was voor hem te onrustig. En ging het dan ook echt mis..

Djairo had op een middag mijn broertje gebeten. In zijn oor. Een plek dicht bij het gezicht, iets wat je echt niet wilt! Het was een samenloop van omstandigheden geweest deze keer. Maar het zorgde wel voor een gespannen sfeer in huis. Mijn ouders vonden het moeilijk om Djairo met ons (de kinderen) alleen thuis te laten, want stel dat..

Vlak hierna was er nog een voorval. Mijn vader heeft de meeste overwicht over de honden in huis als het gaat om stemgebruik. Dit zal wel door de zware mannenstem komen. Zo was dit ook bij Djairo. Maar toen Djairo zelfs naar mijn vader uitviel tijdens een correctie en in zijn hand beet was het klaar..

Dit alles is binnen twee jaar na de operatie zo gelopen. En als baasjes geef je ook niet zomaar op. Je kiest voor een hond en dan wil je dat ook tot een succes maken! Je wilt het beste voor de hond en hem een goed en veilig thuis geven. Alleen bleek Djairo’s veilige thuis niet meer bij ons te zijn..

Iets wat wij ons lang hebben afgevraagd is of dit gedrag voort kwam uit Djairo’s levershunt. Hij heeft meerdere keren vergiftigd bloed in zijn lijf gehad. Dit is ook naar zijn hersenen gegaan. Is hier iets beschadigd waardoor Djairo de prikkels niet goed kon verwerken? Iets wat we nooit met zekerheid kunnen zeggen..

Een nieuw thuis

En dan begint er een zoektocht.. Een zware zoektocht met eigenlijk alleen maar verliezers binnen ons gezin. Iedereen verliest een maatje. Mijn ouders kwamen in een tweestrijd. Om ons te beschermen en om Djairo te beschermen maakte ze deze keus. Een keus die mij intens veel verdriet deed.

We hebben een paar mensen onze situatie uitgelegd. Zo hebben we ook nu weer contact gezocht met de fokster. En haar belooft te laten weten waar Djairo terecht zou komen. Ook hebben we familie en de trimsalon geïnformeerd en gevraagd om met ons mee te denken.

Dit zorgde er voor dat er binnen een maand al een nieuw thuis was gevonden. Dit thuis hadden we gevonden via mijn tante. Djairo’s nieuwe baasje kwam een avondje bij ons langs en wij hadden er direct een goed gevoel bij. Zo kwam het dat Djairo op 19 oktober 2013 (Djairo was 2 jaar en 10 maanden oud) is verhuisd naar zijn nieuwe thuis. Wij hebben hem met het hele gezin naar zijn nieuwe thuis gebracht. Uiteraard was dit een hele emotionele dag.

Cadeautje

De eerste dagen nadat we Djairo bij zijn nieuwe thuis hadden gebracht kreeg ik regelmatig een foto van hem. Het was heel fijn om hem nog even te kunnen volgen. In de loop van de tijd verwaterde dat. En dat is ook helemaal niet erg. Zo kon ik het juist een plaats geven.

Sinds 19 oktober 2013 hadden we Djairo niet meer gezien. Maar daar kwam verandering in. Zonder dat wij dat wisten. Op 10 augustus 2014 werd ik 18 jaar. De deurbel ging, ik deed open en kon mijn ogen niet geloven! Djairo’s baasje stond samen met hem voor de deur. Als verrassing kwam hij op mijn verjaardag op visite. Een emotioneel moment voor ons, voor Djairo’s baasje maar eigenlijk voor alle visite die dag! Mijn tante had geregeld dat op deze bijzondere verjaardag er een bijzonder cadeau kwam. Iets waar ik haar nog steeds heel dankbaar voor ben. Het was het mooiste cadeau wat ik kon krijgen!

Later

Inmiddels is het 9 jaar geleden dat Djairo bij ons kwam wonen en 7 jaar geleden dat hij is verhuisd. Op 21 december 2020 mag Djairo 10 kaarsjes uitblazen! Ter ere van deze dag heb ik deze blog over hem geschreven. Een mooi moment om zijn verhaal te delen en het verhaal voor mezelf op papier te zetten. Het was soms lastig, hier en daar zit er best nog wel wat verdriet. De situatie met Djairo heeft een diepe indruk op mij gemaakt. En mij ook gevormd tot de baas die ik nu voor Sennah ben.

Want 3 jaar geleden is er bij ons weer een hond komen wonen. Sennah! Iets wat in het begin best spannend was door alle ervaringen met Djairo. Maar inmiddels is die angst al lang verdwenen. En één ding is zeker. Als Djairo nog bij ons was, was Sennah er niet. En als ik alle ellende met Djairo niet hadden meegemaakt had ik ook nooit zo intens genoten van Sennah!

Ooit kreeg ik deze tekst opgestuurd:

‘Dogs come into our lives to teach us about love and loyalty. They depart to teach us about loss. A new dog never replaces an old dog: it merely expans the heart. If you have loved many dogs, your heart is very big.’

Djairo en Sennah, mijn hart is groot genoeg voor jullie allebei!

Gerelateerde artikelen

Tags