Onderweg

Hallo allemaal, 

Na mijn eerste blog is het nu tijd om jullie wat meer over mijn uitstapjes te vertellen. Ik ben nu zo’n 4 weken bij mijn ‘nieuwe’ familie, al voelt het alsof ik hier al mijn hele leven ben, en ik vind dat behoorlijk goed gaan. Ze nemen mij mee naar verschillende plekken. 

Wij zijn al een keer naar een pannenkoekenrestaurant geweest. Ook mocht ik al meerdere keren met de grote jongens en meisjes mee lopen. Stiekem moest ik dan wel na 10 minuten even gedragen worden, want van vrouwtje mag ik nog niet té lang lopen. 

Dan ga ik wel heel erg bewegen zodat ze mij uiteindelijk toch wel weer mee laten lopen. ?

En afgelopen week zijn we met de auto naar een groot bos gegaan. Vrouwtje had een spiegel-iets-camera die ze graag wilde uittesten (op mij ?) en baasje wilde heel graag motorrijden, dus zochten we een bos wat ongeveer een half uurtje van ons huis rijden was. 

Helaas vind ik dat auto rijden wel een dingetje. Het lijkt wel alsof ik er niet zo goed tegen kan zegt vrouwtje steeds. Ze maakt zich dan ook heel erg zorgen en probeert lieve dingen te zeggen als ik achterin zit, maar dat wil niet altijd werken. 

Vrouwtje rijdt een kleine auto, een Peugeot 107, dus ik hoef gelukkig niet in de kofferbak, maar mag op de achterbank. Daar hangt een soort hangmat van zachte stof waar ik niet op kan uitglijden en zodat ik ook niet tussen de stoelen kan zakken. Ook heeft vrouwtje nog op advies een honden-auto-tuigje voor mij gekocht datik aan moet en waar zij mij mee vast kan zetten met de gordel. Zo blijf ik iets beter op één plek en kan ik niet met mijn koppie tussen de voorstoelen gaan hangen. 

Tenminste… dat dacht vrouwtje, want zondag liet ik even zien dat het mij toch wel lukte. Ik was ook zo niet lekker, waardoor ik heel graag dicht bij haar wilde zijn. Het werd mij weer allemaal te veel en ik heb tot twee keer toe mijn ontbijtje eruit gegooid. Vrouwtje moest daarom wel even tussendoor stoppen om het (zo goed als lukte) op te ruimen, want aan de handdoek die er als voorzorg lag had ik de tweede keer ook niets meer. 

Na een half uurtje waren we in het bos en daar heb ik heerlijk gewandeld met vrouwtje, baasje en mijn ‘oom en tante’. (Zo noemen ze hen terwijl ze niet eens echte familie zijn, ik snap die mensenwezens soms nog niet zo goed.) Het wandelen vond ik geweldig, een beetje poseren vond ik ook geen probleem, af en toe opgetild worden omdat vrouwtje vond dat we te lang liepen, naja oké dan, maar toen… zag ik die auto weer en dacht ik: nee nee, dit zwarte schaapje houd je niet zomaar voor de gek. Ik ga echt niet weer die auto in. Baasje pakte ondertussen een bakje en een flesje water uit de auto dus nou oké dan, een beetje water drinken kon geen kwaad. Helaas was baasje slimmer dan ik en zat ik toch opeens weer in die auto nadat ik uitgedronken was. Moesten we weer terug rijden! 

Ik was best wel moe dus ben maar meteen gaan slapen en dat bleek een goed idee. Zonder dat ik het door had waren we opeens weer thuis. Zonder iets eruit te spugen was ik weer keurig thuis aangekomen. Maar toch… blijf ik die auto gewoon niet zo heel erg leuk vinden. Je weet nooit of je opeens misselijk wordt. Hebben jullie misschien tips voor mij? Ik ben nog maar een jonge hond en moet natuurlijk nog wel veel leren. Maar ik zou het toch zo leuk vinden om gezellig mee te kunnen als vrouwtje of baasje ergens heen gaan, in plaats van thuis te blijven met mijn poezenzusjes. 

Dikke lebber van Skye!?

Gerelateerde artikelen

Tags