Naar de dierenarts - mijn oogprobleem

Het is alweer even geleden dat er voor het laatst een blog van ons is verschenen. Niet alleen hadden we het heel druk met van alles en nog wat, maar we hadden ook met een medisch probleem met Tibbe te maken. Geen zorgen, het was niks levensbedreigend. Maar de keerzijde is: de oplossing is helaas nog steeds niet gevonden. De laatste tijd zijn de blogs steeds vanuit mij, Tibbe’s vrouwtje, geschreven. Het leek ons weer eens leuk om een blog vanuit Tibbe’s perspectief te verhalen. Dus bij deze; Wat was Tibbe’s ervaring bij de dierenarts?

Om dit hele verhaal goed te kunnen begrijpen moeten we mijn medische geschiedenis even tevoorschijn halen. Nee, deze keer heeft het niks met mijn allergieën te maken. Vorig jaar, begin november 2018, gebeurde er iets heel geks. Mijn vrouwtje zag iets naast mijn oog. Het was een soort korstje, alsof ik mijn hoofd ergens langs had open gehaald. Ik had niet in de bosjes zitten rommelen, dus hoe had dat nou kunnen gebeuren? Mijn vrouwtje had geen idee, en ik had het antwoord ook niet klaar. Een paar dagen later ontstond er op dezelfde plek een bobbeltje. Nou, daar stonden vrouwtje en ik helemaal versteld van! Vrouwtje vertrouwde het niet, dus nam ze me mee naar de dierenarts. Grappig om te weten, is dat ik een beroemdheid ben bij de dierenarts want ik had een keer een grasaar in mijn neus en dat hadden ze nog nooit gezien. Maar dat is weer een ander verhaal. De dierenarts keek naar mijn oog maar kon niet goed vaststellen of het een vetbultje was of dat er meer aan de hand was. We besloten het over het weekend aan te kijken.

Over het weekend heen groeide het bultje van 3 mm naar 5 mm, dus de dierenarts besloot dat we dit bultje met spoed moesten weghalen voordat het te groot werd om het volledig te kunnen verwijderen. Omdat het zo dicht bij mijn oog zat was het al een hele uitdaging om deze knobbel volledig te verwijderen, maar mijn dierenarts is een hele goede en kreeg het voor elkaar! Mijn vrouwtje mocht bij me blijven tot ze me in slaap hadden gebracht. Dit vond ik heel fijn, want ik probeerde me tegen het slaapmiddel te verzetten maar kon me er aan overgeven toen mijn vrouwtje mij in haar armen nam. Ik viel heerlijk in slaap, maar wakker worden was geen pretje. Ik had veel pijn en ik kon niet goed uit mijn oogje kijken. Mijn vrouwtje zegt dat ik wel dronken leek toen ze me kwam ophalen, ik weet alleen niet goed wat dat betekent dus dat kan ik niet bevestigen. Ik kreeg pijnstillers en een zalfje om op mijn oogje te smeren. Ook moest ik een lampenkap om mijn nek dragen. Dat was echt een lastig ding, want de eerste dagen botste ik steeds tegen dingen aan en ik kon niet goed op de bank springen. Dat maakte me een beetje angstig, maar mijn vrouwtje hielp mij om hier overheen te komen. Af en toe mocht de kap af als ik met mijn vrouwtje was, zij hield in de gaten dat ik niet aan de wond zou krabben. Ook tijdens de wandeling mocht de kap af, want dan was ik zo afgeleid dat ik geen oog voor mijn wond had. Daarnaast, met de kap om wilde ik niet poepen of plassen want de kap zat me teveel in de weg.

Na twee weken zag de wond er al heel goed genezen uit. De bult was voor onderzoek naar een laboratorium gestuurd. Helaas was de uitslag een hele verdrietige, althans; mijn vrouwtje werd er heel verdrietig van, maar ik was me van geen kwaad bewust. Uit onderzoek bleek dat het bultje een spoelcellig sarcoom met laag maligne aspect was. Mijn vrouwtje begreep er niks van. Ik was pas 2 jaar oud en had nu al met kanker te maken. Dat zie je niet vaak. Dit maakte mijn vrouwtje heel bezorgd voor de toekomst. Gelukkig had mijn dierenarts de knobbel volledig kunnen verwijderen, dus de kans dat de knobbel terug zou komen was heel klein.

Ondanks dat de wond goed was genezen, kreeg ik toch wat complicaties. Mijn oog was erg geïrriteerd, want het weefsel aan de zijkant van mij oog waar ik de operatie had gehad bleek strak getrokken te zijn waardoor mijn ooglid een beetje open valt. De dierenarts zei dat we twee opties hadden; of we smeren een zalfje voor de rest van mijn leven, of ik onderga een andere operatie – een zogeheten ooglidcorrectie. Mijn vrouwtje wilde me niet nog eens door een operatie heen laten gaan, dus voorlopig was de keuze om een zalfje te gebruiken. Het leek allemaal beter te gaan, en vervolgens zijn we naar Amerika verhuisd.

Nu, bijna een jaar later, speelt mijn oog weer op. Het was gigantisch geïrriteerd, ik had steeds snot uit mijn oog en ik had de neiging om er met mijn pootje overheen te wrijven. Ik ben toen bij de dierenarts geweest, maar de voorgeschreven oogdruppels helpen niet. De dierenarts in Amerika is heel lief, ze heet Linda en zorgt heel goed voor me. Ze heeft mijn oog getest op oppervlakkige beschadigingen, op traanvocht productie en de oogdruk. Alles was in orde, alleen de oogdruk was een klein beetje aan de hoge kant. Ze heeft me nu doorverwezen naar een oogspecialist, want zij kan zelf helaas niks meer voor me doen.

Bij de dierenarts in Amerika gaat het net even anders dan in Nederland, ik vind dat helemaal niet fijn. Ik mag namelijk mijn vrouwtje tijdens de tests niet bij me hebben. Ze nemen me mee naar een behandelkamer terwijl mijn vrouwtje in de consultkamer wacht. Ik ben heel erg baasgericht, dus zodra mijn vrouwtje uit het zicht verdwijnt in een situatie zoals deze raak ik heel erg gestresst. Mijn vrouwtje vindt het dan ook geen fijn idee dat ik nu weer een heel medisch traject in ga. Vorige keer zag ik mijn vrouwtje langs de behandelkamer naar de wachtkamer lopen, ik kon haar door het raampje zien. Daarna begon ik heel hard een hoog te blaffen om haar aandacht te trekken. Mijn vrouwtje kon mij horen maar mocht niet naar mij toe. Vrouwtje zegt dat ze dit een hele vervelende ervaring vond, maar het is iets waar we beide aan zullen moeten wennen.

Mijn vrouwtje gaat komende week de specialist bellen voor een afspraak. Hopelijk kunnen we snel terecht zodat dit probleem snel opgelost zal worden. In de tussentijd doe ik gewoon mijn normale dingen hoor! Ik ben heel speels, ren achter de bal aan en ben mijn lekker eigenwijze zelf. Zodra we meer informatie over het vervolg hebben zullen we dat uiteraard in een nieuwe blogpost laten weten.

In de tussentijd ben ik heel benieuwd hoe dat bij jullie dierenartsen gaat. Worden jullie een op een behandeld of mag je baasje bij je blijven? En hoe gedraag je je wanneer je naar de dierenarts moet? Ik ben altijd heel braaf, maar moet na afloop zodra we buiten stappen altijd meteen poepen. Mijn vrouwtje noemt dit ‘’zenuwen-poep’’.

Tot snel in weer een nieuwe blogpost!

Pootje van Tibbe

Gerelateerde artikelen

Tags