Momo: het eerste jaar met hond

Aan het eind van deze maand, op de 26e om precies te zijn, vier ik mijn eenjarig jubileum als hondenbezitter. En het klinkt misschien best raar, maar het afgelopen jaar was pittiger dan ik me ooit van tevoren had kunnen voorstellen!

Waarom een hond?

Even terug naar het begin. Waarom wilde ik ook alweer een hond? Voor het gezelschap, natuurlijk. Voor de natte neus en de glanzende oogjes. Voor de lange wandelingen samen. Voor het plezier. Het feit dat er iemand zou zijn die altijd blij was als hij me zag. Het warme opgekrulde lijfje tegen me aan ’s avonds op de bank, of bij mijn  voeten. De onvoorwaardelijke trouw. Het opgeheven snuitje: waar gaan we nu heen, baas? Zeg het, en ik ga mee! Omdat ik honden, naast konijnen en stokstaartjes, de meest geweldige dieren vind die er maar bestaan.

Momo

Wat ik kreeg was… een Momo. 😀

Met zijn prachtig glanzende zwarte lijfje, zijn mollige pootjes en zijn aandoenlijke gepiep. Feitelijk mijn eerste echt eigen hond (de hond die we vroeger thuis hadden tel ik even niet mee). Die inderdaad écht blij is als hij me ziet, elke keer weer, al ben ik maar 30 seconden weggeweest. Die ook het liefst altijd bij me in de buurt is, en dus nog niet alleen kan zijn. Die als hij het moeilijk heeft, steeds vaker tegen mij aangeplakt komt zitten. Die, als we eenmaal buiten zijn, wandelen echt best fijn vindt, maar zich nooit vol enthousiasme op zijn tuig en riem zal storten. Die bij het zien van een andere hond vrijwel zonder uitzondering in de riem hangt, al dan niet blaffend en grommend.

Momo is impulsief en gevoelig en reageert op álles. Oh, hij gaat heus wel lekker liggen slapen. Vaak zelfs voor langere tijd. Maar er hoeft maar dít te gebeuren, of hij is erbij. Dit maakt het zowel binnenshuis als daarbuiten best lastig om ontspannen met hem bezig te zijn.

Experts

Misschien ben ik wel een beetje te naïef geweest in mijn verwachtingen. Of misschien had ik gewoon te hoge verwachtingen. Ik ben nu eenmaal geen hondentrainer. Geen gedragstherapeut. Geen coach. Ik ben gewoon iemand die van honden houdt.

Omdat het allemaal niet helemaal liep zoals ik me had voorgesteld, ging ik op zoek naar informatie die me zou kunnen helpen wat meer grip op het diertje te krijgen. Boeken, hondenfora en YouTube staan vól met tips. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het is onderzocht of besproken. De rest van Nederland (wat zeg ik, van de wereld!), zo lijkt het, is expert. Alleen… iedereen roept iets anders!

“Je moet je hond steunen als hij bang is,” zegt de een. “Welnee,” zegt de ander, “dan geef je het verkeerde signaal. Negeren!”

“Als je hond iets eng vindt, dan moet je er júist op af om te laten zien dat het oké is,” zegt de een. “Wat?” zegt de ander. “Ben jij mal, je moet juist afstand nemen en pas heel langzaam weer er naartoe als de hond daar aan toe is!”

“Je moet honden niet met elkaar laten kennismaken aan de lijn,” zegt de een. “Ach wat,” zegt de ander, “even snuffelen kan best, ze moeten toch soortgenoten kunnen begroeten?”

Of deze: “Ach joh. Gooi die hond gewoon overdag de tuin in en laat hem ’s nachts in de bijkeuken slapen. Zul je zien hoe goed het gaat. Het is een hond, jij bent de baas, hij moet gewoon doen wat jij wilt.”

Eh. Ja. Hm.

Vooruitgang

Omdat ik er zo niet uitkwam, heb ik uiteindelijk een gedragstherapeut ingeschakeld, want je wilt het vooral GOED doen, als leek. Voor het alleen zijn, voor het drukke, voor het moeilijk rust kunnen vinden. En het gaat echt wel beter – zo slaapt Momo sinds de zomervakantie ’s nachts in zijn eentje beneden, en niet meer in de doos naast ons bed of het kamertje naast onze slaapkamer. Zo kan ik hem inmiddels met snuffelspelletjes heus wel tot bedaren brengen bij hyperactief gedrag – in ieder geval voor even. En zo hoeft mijn dochter niet meer met regenlaarzen door huis te lopen vanwege de puppy met de scherpe tandjes die zonder uitzondering háár kuiten en enkels wist te vinden. Dus ja, het is beter dan het was, maar we zijn er nog lang niet.

Ideaalbeeld

Het ideaalbeeld van de perfecte hond heb ik losgelaten. Mijn roze bril heb ik afgezet. Ik accepteer dat mijn hond van vroeger, die buiten woonde, af en toe mee ging voor een wandeling en alles verder zelf een beetje uitzocht, iets héél anders is dan de hond van nu, die binnen woont en onderdeel van het gezin is. Een hond, zo heb ik geleerd, doet 9 van de 10 keer echt niet vanzelf wat je van hem verwacht; daarvoor moet je oefenen, oefenen en nog eens oefenen.

Het is ook zeker niet alleen maar kommer en kwel; ik geniet echt van hem. Van zijn gekke buien en zijn vrolijke gehuppel. Van zijn leuke koppie en zijn rare slaaphoudingen. Zijn natte neus en de manier waarop hij elke millimeter van je hand kan aflikken – en dan de andere. Van de momenten dat hij dingen opeens echt snapt. De glanzende oogjes als hij blij is. Zijn lekkere slaapgeurtje.

Puzzelstukje

Toch blijf ik het gevoel houden dat er ergens een puzzelstukje Momo ontbreekt. Dat ene stukje dat Momo echt tot MIJN hond maakt. Dat zorgt voor die speciale, niet te doorbreken wisselwerking tussen hond en baas. Daar ga ik de komende tijd naar op zoek, met behulp van de Connectiemethode. Hierover in een van mijn volgende blogs meer! Hopelijk ben ik aan het einde van mijn tweede jaar als hondenbezitter dan weer een stukje dichter bij het oplossen van de complete puzzel. Ik laat het jullie weten! 🙂

Hoe was jullie eerste jaar met hond? Kwamen jullie verwachtingen uit? Of zijn ook jullie nog op zoek naar dat laatste puzzelstukje? Vertel het ons in de reacties!

Liefs, Meike & Momo

Gerelateerde artikelen

Tags