Mishandeld tijdens mijn werk als hulphond

Zoals jullie allemaal weten ben ik een ADL Hulphondje. Ik ondersteun mijn baasje met de Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen daar zij een invaliderende multisysteemziekte heeft. De taken die ik voor haar uitvoer en wat we samen doen als team is breed. Hierover kun je in onze vorige blogs meer lezen.
Dit alles betekent ook, dat ik als hulphondje, áltijd bij mijn baasje ben. Of dit nou in ziekenhuizen, restaurants of in de winkels is. We zijn 24/7 samen een team.

Aangereden door een elektrische rolstoel

Ongeveer 4 weken geleden stond ik samen met mijn baasje en een vriendin in een supermarkt te kletsen met wat winkelpersoneel. Ik stond netjes bij mijn baasje aan de kant, zodat ik niemand in de weg zou staan. Hier hebben we goed op geoefend, want ik wil tenslotte niemand tot ‘last zijn’.Opeens kwam er een meneer aanrijden in een rolstoel die elektrisch gemaakt was. Baasje was bezig met me nog iets meer aan de kant te laten staan.. zodat ik er niet voor zou lopen, maar ze zag deze man net iets te laat… dat kan gebeuren…Dus baasje liet me aan de kant staan terwijl die man tegen me aanrijdt. We schrokken en ik sprong een stukje weg, dus baasje probeerde me nog wat meer wat aan de kant te laten staan en baasje gaf de man geschrokken aan dat hij me geraakt had. Baasje dacht dat dit per ongeluk gebeurd was en gaf dit geschrokken aan de man aan. Terwijl dat ze dit aangaf reed de man BEWUST opnieuw, dit keer nog harder tegen me aan.
‘Au!! Baasje au’.. ik sprong weg en trilde er gewoon van! Daarop werd mijn baasje boos en gaf luid en duidelijk aan de man aan dat hij opnieuw tegen me aanreed. (overigens zei ze dat wel op een nette manier). Het antwoord van de man terwijl hij doodleuk doorreed; ‘moet dat beest maar aan de kant gaan.. belachelijk dat je ervoor staat!!’ Er was serieus aan de linkerkant van deze beste man nog zeker 2 meter ruimte over!!!!

Expres aangereden

Baasje heeft toen netjes maar wel iets minder vriendelijk gereageerd en aangegeven dat het belachelijk was dat hij zomaar tegen me aanreed en me pijn deed en dat dit mega onbeschoft was en dat hij ‘niet goed was’ als hij dit zo deed…. Ze hield het netjes maar oooh.. ze was helemaal verbluft merkte ik en ik ook!
Hoe kan iemand dit zo bewust doen, de man keek niet op of om en reed mopperend de winkel verder in.

Baasje controleerde mijn pootjes, noemde de beste man (zachtjes tegen mij) een ‘domme eierkoek’ en de vervolgde ons gesprek. Niet wetende van de gevolgen wat dit zou hebben …..

Later die avond …

Later die avond, lag ik lekker bij opa op schoot te chillen, toen ik opeens een hele harde gil slaakte. ‘Au, baasje au! Ik heb pijn!‘, help! Vanaf dat moment begon ik steeds vaker te kreunen en soms te gillen en te schreeuwen van de pijn. Ik was duidelijk mezelf niet; hangerig, alleen maar bij mijn baasje op haar borstkas willen liggen en slapen, onrustiger en zeker niet zo blij. Wederom slaakte ik een gil toen ik het bed bij baasje ‘s avonds opsprong… ‘baasje ik heb pijn’! ‘Help!’

Baasje is vervolgens met me naar de dierenarts gegaan. Door mijn vorige ervaringen daar, vind ik dit mega spannend. In combinatie met de pijn zorgde dit er dus ook voor dat ik beefde als een rietje. Ik was moeilijk te onderzoeken, daar ik zo’n dappere sterke dame ben. Ik laat het niet zo snel merken als ik pijn heb.
We kregen pijnstillers mee naar huis toe en lijnrust. Saaiii.. .maar … alles voor het goede doel tenslotte!

Erg veel pijn

In de dagen die volgde merkte baasje dat de pijn niet afnam. Ik gilde en schreeuwde soms opeens, wilde nauwelijks meer eten, niks lekkers meer, was erg onrustig en wilde alleen maar bij mijn baasje zijn en tegen haar en op haar liggen. Het bewegen van ons bed of het bewegen van het laminaat waar ik op lag zorgde ervoor dat ik begon te kreunen, zelfs in mijn pijn… ik had nog zoveel zoveel pijn!

Baasje nam meermaals contact op met de dierenarts, nam voor de  zekerheid ook mijn temperatuur zo nu en dan op en uiteindelijk werd er in overleg besloten de pijnstillers op te hogen. Naast de volledige dosis NSAID werd er een morfine-soort voorgeschreven voor twee maal daags erbij. Heftig, maar iedereen vond het echt even nodig. Als ik deze mate van pijn aangeef, is er iets niet in orde en heb ik dus echt flinke pijn.

Twee weken later

Toen we twee weken verder waren voelde mijn baasje aan alles dat het nog steeds niet goed met me ging. De pijnstillers leken best goed te werken en met die pilletjes op ‘leek het af en toe heel wat’, maar schijn bedriegt.

Ik was niet mijn eigen ‘blije ei – ikke’ meer. Ik tilde mijn kopje niet op om mensen te begroeten, niks anders dan een voorzichtige kwispel. Werken lukte me al die tijd al niet meer en ik zag er verdrietig uit. Ik had zichtbaar nog steeds veel pijn, ondanks de pijnstillers en de lijnrust.

Röntgenfoto’s maken bij de dierenarts

Baasje kent me goed en vertrouwde het dus nog steeds niet. Op advies van de dierenarts moest ik röntgenfoto’s laten maken. Dat is een gedoe joh, ik kreeg in de wachtkamer een prikje waar ik me een beetje gekkig van ging voelen. Baasje legde me tegen haar aan, vertelde me ‘dat het goed was’, ik ‘me eraan mocht overgeven’, en wiegde me op en neer. Heerlijk veilig bij mijn lieve baasje. Ik werd op een karretje gelegd (jaja.. dit merkte ik nog hoor.. ik sliep écht nog niet helemaal… ik laat me niet zomaar in slaap brengen hoor..), om vervolgens onder begeleiding van mijn baasje op een grote koude tafel gelegd te worden.

Baasje bleef me kusjes geven, lieve woordjes fluisteren en hield al die tijd contact met me. Ze kreeg een rare zware schort aan om zichzelf te beschermen en ondertussen voelde ik me steeds een beetje slaperi….. zzzz… worden….

Wat er toen gebeurde? Geen idee.. dat kreeg ik af en toe even half mee..  baasje heeft het me verteld dus ik zal het zo goed mogelijk proberen ‘na te vertellen’.

Ze hebben meerdere röntgenfoto’s gemaakt van mijn rug, heupen en bekken. Hierop was duidelijk te zien waar de pijn vandaan kwam. Ik had een gekarteld botrandje / beschadigd botvlies en door de terugslag van de ‘klap/ aanrijding’ een cyste gevuld met bloed/vocht in mijn bekken. Baasje had het goed aangevoeld en aan me gemerkt, er was inderdaad iets helemaal niet goed met me! Dit alles was te vergelijken met een flinke trap tegen het scheenbeen aan en zou volgens de dierenarts ontzettend veel pijn doen. ‘Ja.. dat wist ik ook wel…. Oef..  ‘au, au au….!’ Dit had tijd, pijnstillers en rust nodig.

Ik kreeg opnieuw een prikje en baasje mocht me proberen wakker te maken. Opeens lag ik samen met baasje op de grond? Heeeeel erg raar hoor.. en ik was een stukje geheugen ‘kwijt’ en voelde me nog steeds een beetje gekkig in mijn hoofdje. Een beetje slaperi…… zzzz

Een lieve vriendin van baasje, Ivonne, tilde me thuis de auto uit, want oef.. mijn pootjes waren nog wat wiebelig en ik zakte door mijn zere achterflank heen. Ze legde me thuis op de speciale stretcher en de rest van de middag heb ik bij baasje op haar borstkas doorgebracht. Samen doezelen, samen uitgeput en bijkomen van alles.

Hoe het nu gaat …

We zijn nu 4 weken verder. Gelukkig is de pijn meestal onder controle met alle pijnstillers, wat erg fijn is. Maar oef.. wat is het moeilijk en zwaar voor ons.
Ik wil zó graag werken maar het lukt me niet, ik voel me niet fijn, zit niet lekker in mijn velletje, snap niet waarom ik niet mag spelen, lekker mag rennen en uitgebreid ‘gek’ mag kroelen met mijn baasje. Ik ben vaak gefrustreerd wat baasje erg vervelend en zielig voor me vindt. Ik kijk vaak zielig en bedroefd uit mijn oogjes en kan mijn ‘plekje’ niet goed vinden. Ze bedenkt vanalles voor me hoor; andere manieren om de knuffelen, zoekspelletjes, mentale uitdaging maar.. ik mis het. Ik mis alles.. en ik heb ook psychisch ontzettend veel last van dit alles.

‘Ik wil je wel helpen baasje, maar sommige dingen mag ik niet en andere lukken me niet door de medicijntjes’. Gelukkig ziet baasje in mijn oogjes dat ik haar wil graag wil helpen maar dat het even ‘niet gaat’. Ze fluistert me ook vaak in dat ‘het ok’ is , en ik eerst even aan mezelf mag denken en helemaal beter moet worden. Ze vertroetelt me dan en geeft me 100.000 kusjes! Mijn lieve baasje.

De consequentie voor mijn baasje

De consequentie van dit alles is ook erg groot voor mijn baasje. Buiten alle praktische dingen waar ik haar mee help en waardoor ze haar autonomie behoudt (denk aan; helpen uitkleden, dingen oprapen en aangeven, verband losmaken, pakjes openmaken, deuren en kastjes openmaken, boodschappen uit de rekken halen, was uit de wasmachine halen etc. etc), ziet baasje ook aan mijn houding en gedrag af hoe het fysiek met haar gaat. Zo ziet ze bv of ze gaat flauwvallen, of haar spieren zwak worden of haar waardes ontregeld raken. Hierdoor kan ze vaak op tijd gaan liggen of zitten, waardoor ze ‘veiliger’ is en zich niet kan bezeren. Ook zorg ik er in de nacht of tijdens rusten voor dat de kans kleiner wordt dat ze in coma raakt. Ik voel dit aan en anticipeer hierop door haar te prikkelen; zoals tegen haar hoofd aanduwen totdat ze contact maakt en door bv haar kleding weg te duwen en haar armen of benen met lange halen te likken.

Dit alles lukt me niet nauwelijks tot niet. Baasje voelt zich hiervoor erg onzeker en ze is bang om te gaan slapen. Ze is de afgelopen tijd vaak gevallen, heeft zich hierdoor bezeerd, meer dingen uit de kom gehad dan normaal en ze heeft veel extra pijn (ook baasje haar pijnstillers zijn opgehoogd hierdoor). Kortom, ze is uitgeput en ‘op’. En ook dat merk ik weer.. ik wil namelijk zó graag helpen en er voor haar zijn. Verder heeft ook zij er psychisch last van, haar autonomie is haar ontnomen en ze maakt zich zorgen over mij.

Zou de betreffende man, die dit heel doelbewust deed, doorhebben wat hij allemaal veroorzaakt?

Aangifte gedaan bij de politie!

Het winkelpersoneel waar de aanrijding plaatsvond, leefde en leeft nog super lief met ons mee. Baasje krijgt berichtjes, wordt aangesproken in de winkel en inmiddels zijn ook de beveiligingsbeelden door de politie in beslag genomen. De politie heeft de aangifte opgenomen en doorgezet en we hopen van harte dat de identiteit van de man bekend gaat worden en hij aangesproken kan worden op zijn gedrag en geconfronteerd wordt met de consequenties die dit voor mij en mijn baasje heeft. We voelen ons erg gehoord, gezien, serieus genomen en begrepen. Wat een warm bad, erg speciaal!

De komende tijd …

Baasje heeft om haar heen lieve vrienden en familie. En los van de pijnstillers die opgehoogd zijn, staan zij heel veel extra voor haar klaar. Toch wil ze niet altijd hulp vragen, wat er dus ook in geresulteerd heeft dat ze wel eens huilend met kleding en schoenen aan gaat slapen ’s avonds. Over 4 weken mogen we terugkomen voor de herhaling van het röntgenonderzoek. Laten we hopen dat er dan genezing te zien is en ik langzaam mijn pijnstillers mag afbouwen, de belasting van mijn lijfje mag opbouwen en we daarna weer mogen gaan werken aan onze samenwerking, ons eigen mooie teamwork.

Dit zal niet 1-2-3 gaan, of van ‘vandaag op morgen’. Ik zal weer lekker in mijn velletje moeten gaan zitten en we zullen beide het vertrouwen weer moeten krijgen. Toch.. hebben we er samen ook het volste vertrouwen in, de basis ligt er .. we zijn dol op elkaar en het gaat ons lukken!

 

* Vind je het leuk om ons ook te volgen in ons dagelijkse leven?
Volg ons dan gerust op Instagram of Facebook!
Sinds kort zijn we ook op YouTube te vinden!*

Gerelateerde artikelen

Tags