Hulphond Saartje

De afgelopen tijd zijn er bij The Dog Pen een aantal hulphondenbloggers bij gekomen, heel erg leuk! Ook voor Saartje zit er een hulphondenavontuur aan te komen, en het lijkt mij heel interessant om jullie daarin mee te nemen. Ik vind het hierbij wel belangrijk dat ‘de (psychische) hulphond’ niet wordt gezien als een trend, maar meer als een hulpmiddel wat de afgelopen jaren steeds beter en door meer mensen benut kan worden!

Toen Saartje bij ons kwam wonen bijna 2 jaar geleden was ik mentaal niet zo heel stabiel. Saartje heeft mij op dat moment echt een beetje uit een dal getrokken. Alleen al de structuur die een hond biedt zorgde ervoor dat ik mijn leven weer een beetje op orde kreeg. Saartje haar onvoorwaardelijke liefde, dolle streken en gezelligheid zorgden ervoor dat ik weer een beetje zin kreeg in het leven. Op dat moment is ook het hulphonden-idee ontstaan. Omdat ik, maar vooral ook mijn omgeving, de enorme verandering zag die Saar teweeg bracht, wilden we graag kijken of Saartje mij nóg beter zou kunnen helpen. Op dat moment zagen we echter nergens een mogelijkheid die zowel betaalbaar als in de buurt als passend bij mij was, dus hebben we het idee (moeten) laten varen.

Hier maak ik even een sprong in de tijd. Saartje is ongeveer 1,5 jaar, en nog steeds ontzettend lief. Ikzelf ben inmiddels een stuk stabieler mentaal, maar leef nog steeds met de ups en downs die (voor mij) bij autisme horen. Via via stuit ik op een hondenschool in Ommen (voor ons ongeveer 40 minuten rijden) waar ze hulphonden opleiden voor beduidend minder geld dan de meeste andere hondenscholen. Ik ga met ze in gesprek en in principe staan zij open voor het starten van een traject, maar in verband met corona zijn de gedragstesten voor de honden een aantal maanden uitgesteld. Het lijkt een hondenschool die bij me past, maar toch besluit ik om eerst een ‘gewone’ pubercursus te gaan volgen, in afwachting van de gedragstest en om te kijken of de trainingswijze bij mij en Saartje past.

Die pubercursus hebben we nu afgerond, en is heel anders dan ik gewend ben van de kynologenclub. Waar bij de kynologenclub de focus puur op gehoorzaamheid lag, is deze cursus veel meer ‘allround’. We leren om te werken in een team, oogcontact te maken en te houden, we oefenen met bos, terras en groepen mensen. We leren volgen aan een losse lijn tussen de honden. We leren volgen zónder lijn tussen de honden, volwassenen, kinderen, mensen met krukken. Na 10 lessen voelt het alsof onze band enorm versterkt is.

Na negen weken cursus is het dan zover: de gedragstest. Saartje en ik worden blootgesteld aan een team van kynologen die Saar haar stabiliteit testen. We moeten bijvoorbeeld laten zien hoe Saartje kan volgen aan de lijn terwijl de omgeving vol zit met afleidingen, of lopen langs een grote groep volwassenen. Ook proberen ze Saartje ‘uit balans’ te krijgen met bijvoorbeeld een paraplu of door hard op haar af te rennen. Een gedeelte van de test wordt zelfs afgenomen terwijl iemand anders Saar begeleidt, om te kijken hoe dat gaat. De eindconclusie? Saartje is een lot uit de loterij! Zonder enig twijfelen krijgen Saartje en ik groen licht om door te gaan met de hulphondenopleiding. De testleiders vonden Saar een innerlijke rust en beheersing uitstralen die je niet vaak ziet, en bovendien waren ze erg onder de indruk van de duidelijke en vertrouwde communicatie tussen Saartje en mij. To be continued!

Gerelateerde artikelen

Tags