En toen was het stil...

Paika is dood. Lang leve Paika.

Getver, wat is de pijn rauw en moeilijk om een plek te geven. Er zijn heel veel dingen die ik nog wil schrijven over Paika. Ik dacht om het chronologisch te houden te beginnen met haar laatste dag. Want we hebben er wel een mooi feest van gemaakt. Maar het lukt niet. Ik kan het niet en zelfs deze blog zit ik weer huilend te schrijven.

Mijn man en ik hebben haar samen begraven in onze tuin. Natuurlijk wilde ik dat zo, maar ook dat een gat graven voor Paika die ik eigenlijk niet begraven wil. Alles is confronterend en alles is verdrietig en alles blijft zeer doen.

Ineens is Paika weg, weg uit je dagelijkse leven, weg als steun en toeverlaat voor onze andere hond Lola. Weg als steun en toeverlaat voor mij. Wat heb ik een lol gehad met die gekke draak. Als pup zag ze er uit als een speelgoedhondje en vond iedereen haar schattig, maar ze wilde geen moment bij je zitten. Ze was zo klein en al zo eigengereid. Heerlijk! We hebben samen mooie jaren beleefd, waarbij ik mijn leven altijd om Paika heen heb gebouwd en zo heb gezorgd dat we eigenlijk altijd samen waren. Dat er altijd tijd was voor wandelen, spelen, snacken, lekker eten en gewoon samenzijn. Toen ze eenmaal wat ouder was wilde ze gelukkig wel bij me zitten, ook al deed ook toen nog het liefste haar eigen zin.

Wat kun je toch van een hond houden en wat doet afscheid nemen toch pijn. Misschien kan ik ooit de blog schrijven over haar laatste dag, misschien ook niet. Ik kijk in elk geval met heel heel liefde en blijdschap terug op ons gekke avontuur en leven samen.

Gerelateerde artikelen

Tags