Een nieuwe cursus, of toch niet?

In de blog That’s the spirit! een jaar lang hondenschool beschreef ik welke cursussen ik samen met Sennah heb gevolgd. Ook vond ik dat ik hierna nog niet klaar was. Ik wilde verder! Na enig zoeken kwam ik bij de Bent to Assent ® methode, maar deze cursus paste niet zo goed bij ons als ik van te voren dacht. De cursus maakte we af en daarna begon de zoektocht naar een nieuwe cursus met het doel Agility in mijn achterhoofd. Maar ook dit verliep niet heel soepel….

Wat wil ik?

Een goed begin van de zoektocht naar een nieuwe cursus. Wat wil ik? En vooral wat wil ik niet? Eigenlijk twee makkelijk te beantwoorden vragen. Ik wil graag Agility doen en ik wil dat de cursus een verrijking is van wat ik (en Sennah) al kan. Wat ik niet wil is weer het hele gehoorzaamheid traject doorlopen. Herhaling hoort erbij, maar het moet wel uitdagend blijven!

Zo startte mijn zoektocht. Weer speurde ik het internet af op zoek naar de cursus die ik zocht. Tijdsdruk gaf ik mezelf niet. Als het er nu nog niet tussen zit dan komt het wel. Maar toen kwam ik ineens een andere hondeneigenaar tegen in het bos. En zoals dat gaat raak je aan de praat.

‘Och wat een mooie hond! Welk ras is het?’

‘Sennah is een Bordercollie x Labrador’

‘Een Border Collie, echt waar? Ga je er mee behendigheid doen?’

‘Ja zeker, dat is wel mijn bedoeling.’

En toen bleek deze aardige hondeneigenaar lid te zijn van een hondenschool in de buurt die ook actief was in de Agility. Ik werd uitgenodigd om een avondje te komen kijken en zo stond ik op 12 juli, de laatste les voor de zomervakantie, aan de kant te kijken naar de laatste les van het seizoen.

Aangemeld

Nadat ik langs was geweest bij de hondenschool meldde ik mij aan voor het volgende seizoen. Deze startte in september. De groep waar ik mij voor had aangemelde heette Sport Voorbereidende Gehoorzaamheid.

Hier liet ik één punt van mijn wensenlijst los.. Wat wil ik niet? Nog eens het gehoorzaamheid traject doorlopen.

Waarom ik dit punt los liet? Ik vond dat, voordat ik de echte Agility groep inging, er nog puntjes op de i moesten worden gezet. Sennah moest wat strakker luisteren vond ik.

Achter af gezien heb ik hier Sennah, maar ook mijn kunnen, onderschat…

Teleurgesteld, Verdrietig en Boos

Eigenlijk gingen bij de eerste les al mijn alarmbellen af. Of eigenlijk nog voordat de les was begonnen, bij het voorstel rondje. De instructeur vroeg om jezelf en de hond voor te stellen en te vertellen waarom je deze cursus volgde. Een van de andere cursisten stelde zich voor en vertelde dat ze deze cursus deed omdat de jonge honden cursus vol zat.

Uh?! dacht ik toen. Hoe kun je in een Sport Voorbereidende Gehoorzaamheid zitten als je de ‘normale’ lessen nog niet allemaal had gevolgd. Hoe kun je dan toestellen aanleren?

En hier gingen mijn gedachte fout…

Want zo bleek bij les twee dat de toestellen nog helemaal niet aanbod kwamen. Of in ieder geval niet compleet. Voor een hoogte sprong lag er wel een lat op de grond, maar de staanders niet. De hond stapte zo over de lat heen. En van de kattenloop lag er ook maar één onderdeel op de grond, de beide latten met het raakvlak deden niet mee.

De ‘toestellen’ werden samen met de instructeur aangeleerd. Verder lagen er nog wat gehoorzaamheid oefeningen op het veld die wij (cursisten) zelf konden doen op het moment dat we niet bij een toestel waren. Maar dit hield in dat je jezelf  de helft van de les zelf bezig moest houden..

Deze les kwam ik helemaal gedemotiveerd thuis. Dit was zo niet wat ik mij van de lessen had voorgesteld.

Les vier werd er door de instructeur aan de cursisten gevraagd wat we van de lessen vonden, want ze waren zelf ook nog zoekende en niet helemaal tevreden met de invulling van de lessen. Dit was weer een Uh?! moment. Onze feedback werd mee genomen en de invulling van de lessen zouden worden aangepast.

Les vijf stortte ik in! De teleurstelling in de invulling van de les, mijn daardoor opgebouwde frustratie (waardoor echt alles mis ging!), de haast die ik had om vanuit het werk op tijd op het veld te staan. De tranen begonnen te stromen. Het verdriet, de boosheid en frustratie zatten hoog.

Hoe heb ik toch weer deze fout kunnen maken? Waarom doe ik nu weer een cursus die niet bij mij past? Deze vragen kwamen in mij naar boven. Hoe? Waarom?

Hier was maar een antwoord op. Ik heb Sennah en mezelf onderschat. En eigenlijk heb ik niet in Sennahs kunnen vertrouwd. Moet het allemaal perfect? Mag Sennah niet meer rond razen over het veld? Of is dat af en toe nodig om de spanning er uit te halen. Moet hij de volledig les alert zijn, of kan ik dat niet van Sennah verwachten? Hadden wij nog wel een tussen stap nodig? Of waren wij eigenlijk al klaar voor Agility.

Er was maar een manier om weer tot onszelf te komen. Een manier om deze demotiverende spiraal te doorbreken. We stoppen!

Afgemeld

En zo meldde ik mij, via de mail, voor les 6 en alle lessen daarna af. Het was goed zo. Dit word hem niet het is klaar.

Hier op werd er uiteraard nog wat heen en weer gemaild. Of we het toch niet nog een kans konden geven. Ze waren tenslotte bezig om de lessen andere invullingen te geven.

Nee, dat wil ik niet!

Hier trek ik mijn lijn. Ik vind dat ik het heb geprobeerd, maar dit is het niet.

En nu?

Dat werd de volgende vraag. Wat nu?

Nu heb ik geleerd dat ik op Sennah moet en kan vertrouwen. Dat ik naar mijn eerste gevoel moet gaan luisteren. Dat Sennah en ik samen meer kunnen dan dat ik dacht. En dat niet alles perfect hoeft te zijn.

Ook weet ik nu wat ik echt ga doen, of eigenlijk wat wij al aan het doen zijn! Want onder tussen zijn wij aangemeld bij een andere hondenschool. In een Agility klas! Ja, ik heb stappen gemaakt. 😊 Geleerd van deze situatie en we gaan nu doen wat we echt willen.

Binnenkort meer over onze Agility lessen!!

Gerelateerde artikelen

Tags