Deze keer ga ik (Yiska) jullie vertellen over mijn avontuur in de Belgische Ardennen.
De bazin van ons maatje Mason the Akita kwam met het idee om met een groep Akita’s te gaan wandelen. Dat leek ons zo’n goed idee dat we ons gelijk hadden opgegeven. De bazen hebben met z’n allen op What’sapp een PAWSapp aangemaakt en hebben samen allemaal besluiten genomen om de wandeling zo goed mogelijk te laten verlopen. Eigenlijk kwam het erop neer, dat we gewoon aangelijnd moesten blijven en verder mochten we alleen maar plezier maken.
De dag!
We stonden allemaal vroeg op. De baas moest naar zijn werk en de bazin ging even douchen. Daarna hadden de bazin, Beer en ik een fijn rondje langs de plas achter ons huis gelopen. Nee niet helemaal rond, want ik moest energie besparen. Het was ver genoeg, zodat Beer en ik even een pee pee en een doo doo konden doen.
Toen we thuis kwamen kregen we lekker te eten en werd Beer uitgebreid gekroeld door de bazin. Hij kon helaas niet mee, want de baas moest werken en de bazin kan zo’n survivalwalk niet met 2 honden lopen. Dat vonden we heel erg jammer. Maar Beer had in de middag lekker met onze baas gewandeld. Geen zorgen. Niemand komt iets te kort in dit huis.
Daar gingen we dan. Samen met de bazin klom ik in de auto. Ze gaf me wel een kontje. Want dat is toch een beetje hoog… We moesten wel 2 uur rijden om bij parkeerplaats Ninlingspo aan te komen. Mijn bazin en ik vonden het allebei een beetje spannend. Want de bazin had nog nooit alleen, zo ver en door België gereden. Gelukkig deed de bazin het erg goed en na het eerste uur hadden we even een pauze genomen. Ik kon nog even een plas doen en wat drinken. We kwamen mooi op tijd op onze bestemming aan en konden nog even relaxen.
Toen kwamen Mason en zijn bazen aan. Mason moest eerst een beetje aan mij wennen en gromde eerst naar me. Omdat wij Akita’s eerst altijd moeten wennen aan andere honden deden onze bazen dat nu ook. Ons gewoon even wat rust gunnen. Na een paar minuten waren Mason en ik rustig en konden we kennis maken. Dat ging echt super goed. Mason en ik begonnen gelijk te spelen. Toen we met zn allen bij elkaar gekomen waren en beetje kennis gemaakt hadden, begonnen we aan onze Akita Survivalwalk!
Gelukkig had de bazin goede bergschoenen aan. Want die waren echt hard nodig. De 6,8 km lange route bestaat uit boomwortels, keien, beekjes, leisteen, brugge(tjes)(n) en trappen. Sommige plekken waren super glad en andere plekken waren erg ruw. We hadden van tevoren al rekening gehouden met deze ondergrond. Maar toch heb ik in mijn enthousiasme de bazin onderuit getrokken. Oepsie… Ze was maar heel even boos.
Halverwege de route hadden we een uitgebreide pauze genomen. En tussendoor hebben we meerdere kleine drinkpauzes genomen. Dat was ook hard nodig, want het was behoorlijk warm. De bazen hielden met alles rekening. De warmte, afstanden, jonge honden (zoals César en ik. Wij waren de enige pups). En natuurlijk onze dorst. Gelukkig was er de hele route kabbelend bronwater te vinden. Dus verser water dan dat konden we echt niet krijgen.
Omdat ik nog niet mag klimmen, tilde de bazin mijn 35kg steeds op, bij de hoge opstapjes. Verder mocht ik het allemaal zelf doen, want ik vond het geweldig om met mijn poten tussen de boomwortels door te stappen, over de smalle bruggetjes te lopen en lekker door het water te banjeren. Het was er overal groen. Echt een super mooie omgeving om te gaan hiken. Wat dit kan je eigenlijk geen gewone wandeling noemen…
Toen we op ons einde aankwamen gingen we met z’n allen nog even afkoelen bij een beekje. De bazen praatten over alle ervaringen en hoe goed wij (de Akita’s) het allemaal hebben gedaan. Iedere hond kreeg van Masons bazin nog een super super uitgebreide goodiebag. Daar zat echt heel veel lekkers in.
De bazin en ik liepen naar de auto. Daar kreeg ik nog wat water en toen begonnen we weer aan onze rit terug. Ik viel direct in slaap. Net zoals op de heenweg hadden we na een uur rijden nog een tussenstop. Deze keer wilde ik alleen de auto niet uit. Dus de bazin gaf me nog wat water en we reden weer verder naar ’s-Hertogenbosch.
Toen we thuis aankwamen groetten Beer en ik elkaar direct ik ging even bij de baas kijken, maar hij stond te koken en dan mag ik niet te lang blijven hangen in de keuken. Dus ik ging lekker slapen. Want zo’n survivalwalk is erg vermoeiend…
We hebben het echt heel erg naar ons zin gehad. We willen daarom Masons Bazin in het bijzonder bedanken en natuurlijk al onze maatjes die hebben mee gelopen tijdens de Akita Survialwalk.
Wij weten het natuurlijk al even maar wij krijgen een klein mensje. Dat betekent dat er heel veel gaat veranderen naast dat er al heel veel veranderd is. In ...
Hallootjes, Hij komt dinsdag 21 maart pas uit maar ik heb het boek Vaarwel geliefde hond van Elli H. Radinger alvast mogen reviewen. Om te beginnen wat een mooi ...
Zo groot en toch bang voor honden. Twee tot drie maanden geleden hebben wij veel pech gehad. Verdeeld over een paar weken tijd zijn wij in 3 bijtincidenten beland. ...
Bij The Dog Pen zijn we groot fan van hondenkoekjes. Van cookiemeldingen iets minder, maar het is een moetje. Dus wil je een cookie?
Bij verder gebruik van onze site accepteer je de cookies automatisch.Ja lekker!Nee
Samenwerken?
x
Wat is dit?
Hoi Maatjes!
Deze keer ga ik (Yiska) jullie vertellen over mijn avontuur in de Belgische Ardennen.
De bazin van ons maatje Mason the Akita kwam met het idee om met een groep Akita’s te gaan wandelen. Dat leek ons zo’n goed idee dat we ons gelijk hadden opgegeven. De bazen hebben met z’n allen op What’sapp een PAWSapp aangemaakt en hebben samen allemaal besluiten genomen om de wandeling zo goed mogelijk te laten verlopen. Eigenlijk kwam het erop neer, dat we gewoon aangelijnd moesten blijven en verder mochten we alleen maar plezier maken.
De dag!
We stonden allemaal vroeg op. De baas moest naar zijn werk en de bazin ging even douchen. Daarna hadden de bazin, Beer en ik een fijn rondje langs de plas achter ons huis gelopen. Nee niet helemaal rond, want ik moest energie besparen. Het was ver genoeg, zodat Beer en ik even een pee pee en een doo doo konden doen.
Toen we thuis kwamen kregen we lekker te eten en werd Beer uitgebreid gekroeld door de bazin. Hij kon helaas niet mee, want de baas moest werken en de bazin kan zo’n survivalwalk niet met 2 honden lopen. Dat vonden we heel erg jammer. Maar Beer had in de middag lekker met onze baas gewandeld. Geen zorgen. Niemand komt iets te kort in dit huis.
Daar gingen we dan. Samen met de bazin klom ik in de auto. Ze gaf me wel een kontje. Want dat is toch een beetje hoog… We moesten wel 2 uur rijden om bij parkeerplaats Ninlingspo aan te komen. Mijn bazin en ik vonden het allebei een beetje spannend. Want de bazin had nog nooit alleen, zo ver en door België gereden. Gelukkig deed de bazin het erg goed en na het eerste uur hadden we even een pauze genomen. Ik kon nog even een plas doen en wat drinken. We kwamen mooi op tijd op onze bestemming aan en konden nog even relaxen.
Toen kwamen Mason en zijn bazen aan. Mason moest eerst een beetje aan mij wennen en gromde eerst naar me. Omdat wij Akita’s eerst altijd moeten wennen aan andere honden deden onze bazen dat nu ook. Ons gewoon even wat rust gunnen. Na een paar minuten waren Mason en ik rustig en konden we kennis maken. Dat ging echt super goed. Mason en ik begonnen gelijk te spelen. Toen we met zn allen bij elkaar gekomen waren en beetje kennis gemaakt hadden, begonnen we aan onze Akita Survivalwalk!
Gelukkig had de bazin goede bergschoenen aan. Want die waren echt hard nodig. De 6,8 km lange route bestaat uit boomwortels, keien, beekjes, leisteen, brugge(tjes)(n) en trappen. Sommige plekken waren super glad en andere plekken waren erg ruw. We hadden van tevoren al rekening gehouden met deze ondergrond. Maar toch heb ik in mijn enthousiasme de bazin onderuit getrokken. Oepsie… Ze was maar heel even boos.
Halverwege de route hadden we een uitgebreide pauze genomen. En tussendoor hebben we meerdere kleine drinkpauzes genomen. Dat was ook hard nodig, want het was behoorlijk warm. De bazen hielden met alles rekening. De warmte, afstanden, jonge honden (zoals César en ik. Wij waren de enige pups). En natuurlijk onze dorst. Gelukkig was er de hele route kabbelend bronwater te vinden. Dus verser water dan dat konden we echt niet krijgen.
Omdat ik nog niet mag klimmen, tilde de bazin mijn 35kg steeds op, bij de hoge opstapjes. Verder mocht ik het allemaal zelf doen, want ik vond het geweldig om met mijn poten tussen de boomwortels door te stappen, over de smalle bruggetjes te lopen en lekker door het water te banjeren. Het was er overal groen. Echt een super mooie omgeving om te gaan hiken. Wat dit kan je eigenlijk geen gewone wandeling noemen…
Toen we op ons einde aankwamen gingen we met z’n allen nog even afkoelen bij een beekje. De bazen praatten over alle ervaringen en hoe goed wij (de Akita’s) het allemaal hebben gedaan. Iedere hond kreeg van Masons bazin nog een super super uitgebreide goodiebag. Daar zat echt heel veel lekkers in.
De bazin en ik liepen naar de auto. Daar kreeg ik nog wat water en toen begonnen we weer aan onze rit terug. Ik viel direct in slaap. Net zoals op de heenweg hadden we na een uur rijden nog een tussenstop. Deze keer wilde ik alleen de auto niet uit. Dus de bazin gaf me nog wat water en we reden weer verder naar ’s-Hertogenbosch.
Toen we thuis aankwamen groetten Beer en ik elkaar direct ik ging even bij de baas kijken, maar hij stond te koken en dan mag ik niet te lang blijven hangen in de keuken. Dus ik ging lekker slapen. Want zo’n survivalwalk is erg vermoeiend…
We hebben het echt heel erg naar ons zin gehad. We willen daarom Masons Bazin in het bijzonder bedanken en natuurlijk al onze maatjes die hebben mee gelopen tijdens de Akita Survialwalk.
Dit was onze blog weer.
Een poot van Yiska
Ps: Voor de geïnteresseerden het adres is
Sedoz 17, Aywaille
Pps: Alle maatjes die hebben meegelopen zijn:
@mason.theakita
@seiko.and.kara
@ralph.theakita
@cesar.theakita
@the_legendary_rebels
Gerelateerde artikelen
Terugblik op 2022Door: Yiska & Faf
Past een Akita Inu wel bij mij?Door: Redactie
Amerikaanse Akita: FafDoor: Yiska & Faf
Tags