Boswandeling met Beau
Dit weekend liep ik met Beau in het bos zoals wij dit wel vaker doen. Het nadeel aan veel Nederlandse bossen is dat alles gedeeld moet worden met mountainbikers, paardrijders, normale fietsers en andere recreanten. Of in ieder geval vind ik dat een groot nadeel, zeker wanneer ik met Beau wandel. Zo ook dit weekend wanneer we de andere paden kruiste en dan ook de recreanten kruisten.
Altijd aan
Wanneer ik met Beau ergens wandel sta ik eigenlijk altijd ‘aan’. Ik scan de omgeving constant en reageer op elk geluidje om ons heen. Dit doe ik zodat ik Beau in elke situatie altijd goed kan begeleiden. Beau is namelijk een erg onzekere en angstige hond. Dingen zoals mountainbikers die langs vliegen of andere honden die in de verte blaffen en rennen vind hij ontzettend spannend. Wanneer ik zo’n soort prikkel op tijd opmerk kan ik Beau door de situatie heen managen. Ik geef dan duidelijk aan welk gedrag ik graag van hem zie en neem genoeg afstand dat hij het niet nodig vind om ongewenst gedrag te vertonen.
Het delen van de omgeving
Het is best lastig om alle prikkels altijd op tijd op te merken. Hier komen we eigenlijk ook meteen bij het discussie punt van deze blog. Vorig weekend was er een mountainbiker die onverwachts achter ons langs schoot. Beau liep iets vooruit aan de lange lijn en de mountainbiker was langs mij voordat ik piep of pap kon zeggen. Dit zorgde ervoor dat hij ook extreem dicht langs Beau fietste met een snelheid die mij zelf heeft laten schrikken. Hij was langs Beau voordat Beau erop kon reageren maar dit zorgde er wel voor dat ik achter bleef met een hond die vol in de paniek schoot. Zijn staart vloog tussen zijn benen, hij gaf nog een grom na en bleef uiteindelijk trillend staan tot ik bij hem was. Daarna is ie tegen me aangekropen en duurde het echt even een tijd voor hij uit zichzelf weer begon te bewegen. Dit gaat mij best aan het hart omdat deze situatie heel goed voorkomen had kunnen worden wanneer er rekening met elkaar word genomen.
Aan elkaar denken
Ik krijg wel eens de vraag waarom ik mijn reactieve hond mee naar het bos neem wanneer hij bang is voor sommige aspecten in het bos. Je moet je voorstellen dat ik niet zo maar een reactieve hond heb, Beau is veel meer dan alleen zijn reactiviteit en heeft bepaalde behoeftes die we moeten bevredigen. Beweging en onderzoeken zijn daar onderdeel van, het bos is voor ons een onmisbaar aspect in het leven. Tuurlijk hier en daar heeft Beau een spanningsmoment wanneer we vreemden tegen komen. Maar wanneer die er niet zijn is hij op avontuur en loopt ie met zijn neus heerlijk over de grond heen om alles te ontdekken. Dit is iets wat ik niet van hem af wil nemen. Het is iets wat ik hem niet kan bieden in de normale wandelingen over straat of wat ik kan simuleren in onze eigen woonkamer. Ik kan hem niet weghouden van al zijn angsten want dan zijn er primaire behoeftes die niet meer vervuld kunnen worden.
Dus heb ik anderen nodig om rekening met ons te houden. Om mij te helpen Beau te geven wat hij echt nodig heeft. Dit kan al door gewoon logisch na te denken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het afstand nemen, wanneer ik de bossen in duik en van het pad af ga. Roep je hond dan bij je of laat die flexi lijn eens even niet vieren. Wanneer je als mountainbiker het pad kruist met een hond zoek dan even contact met zijn eigenaar voordat je langs gaat. En wanneer je dan langs gaat doe dat op een rustige manier zonder dat je je persoonlijke record probeert te halen. Wanneer jij met je paard door het bos racet, galoppeer dan niet langs een honden pad, maar stap er even rustig langs voordat je weer hard door kunt.
Het zijn kleine aanpassingen die we allemaal kunnen maken om het leuker en prettiger voor iedereen te maken. Want nu schrok Beau en had hij er vooral erg veel last van. Maar hij kan ook schrikken en onder je fiets belanden doordat ie in blinde paniek begint te rennen. Of wat als hij zo schrikt dat hij het idee heeft dat hij zich moet beschermen? Hij draagt dan wel een muilkorf maar wanneer hij met 35 kg op je fiets springt ga je echt wel onderuit. Is dat dan zijn schuld door te reageren als een hond? Of had jij kunnen helpen met het voorkomen van ongelukkige situaties?
Jouw mening
Ik ben met dit soort situaties altijd heel erg benieuwd naar jouw mening over zo’n situatie. Ben je van mening dat mijn hond niet in het bos thuis hoort? Vind je het bijvoorbeeld niet netjes dat ik vraag van anderen zich iets aan ons aan te passen? Herken je misschien mijn verhaal en zou jij het ook fijn vinden dat er rekening met jou en jouw hond word genomen?
Deel het met ons via de Instagram pagina van Beau @thedailyBeau of via @thedogpen en vertel jouw verhaal!
Gerelateerde artikelen
Tags
Samenwerken?
x
Wat is dit?
Boswandeling met Beau
Dit weekend liep ik met Beau in het bos zoals wij dit wel vaker doen. Het nadeel aan veel Nederlandse bossen is dat alles gedeeld moet worden met mountainbikers, paardrijders, normale fietsers en andere recreanten. Of in ieder geval vind ik dat een groot nadeel, zeker wanneer ik met Beau wandel. Zo ook dit weekend wanneer we de andere paden kruiste en dan ook de recreanten kruisten.
Altijd aan
Wanneer ik met Beau ergens wandel sta ik eigenlijk altijd ‘aan’. Ik scan de omgeving constant en reageer op elk geluidje om ons heen. Dit doe ik zodat ik Beau in elke situatie altijd goed kan begeleiden. Beau is namelijk een erg onzekere en angstige hond. Dingen zoals mountainbikers die langs vliegen of andere honden die in de verte blaffen en rennen vind hij ontzettend spannend. Wanneer ik zo’n soort prikkel op tijd opmerk kan ik Beau door de situatie heen managen. Ik geef dan duidelijk aan welk gedrag ik graag van hem zie en neem genoeg afstand dat hij het niet nodig vind om ongewenst gedrag te vertonen.
Het delen van de omgeving
Het is best lastig om alle prikkels altijd op tijd op te merken. Hier komen we eigenlijk ook meteen bij het discussie punt van deze blog. Vorig weekend was er een mountainbiker die onverwachts achter ons langs schoot. Beau liep iets vooruit aan de lange lijn en de mountainbiker was langs mij voordat ik piep of pap kon zeggen. Dit zorgde ervoor dat hij ook extreem dicht langs Beau fietste met een snelheid die mij zelf heeft laten schrikken. Hij was langs Beau voordat Beau erop kon reageren maar dit zorgde er wel voor dat ik achter bleef met een hond die vol in de paniek schoot. Zijn staart vloog tussen zijn benen, hij gaf nog een grom na en bleef uiteindelijk trillend staan tot ik bij hem was. Daarna is ie tegen me aangekropen en duurde het echt even een tijd voor hij uit zichzelf weer begon te bewegen. Dit gaat mij best aan het hart omdat deze situatie heel goed voorkomen had kunnen worden wanneer er rekening met elkaar word genomen.
Aan elkaar denken
Ik krijg wel eens de vraag waarom ik mijn reactieve hond mee naar het bos neem wanneer hij bang is voor sommige aspecten in het bos. Je moet je voorstellen dat ik niet zo maar een reactieve hond heb, Beau is veel meer dan alleen zijn reactiviteit en heeft bepaalde behoeftes die we moeten bevredigen. Beweging en onderzoeken zijn daar onderdeel van, het bos is voor ons een onmisbaar aspect in het leven. Tuurlijk hier en daar heeft Beau een spanningsmoment wanneer we vreemden tegen komen. Maar wanneer die er niet zijn is hij op avontuur en loopt ie met zijn neus heerlijk over de grond heen om alles te ontdekken. Dit is iets wat ik niet van hem af wil nemen. Het is iets wat ik hem niet kan bieden in de normale wandelingen over straat of wat ik kan simuleren in onze eigen woonkamer. Ik kan hem niet weghouden van al zijn angsten want dan zijn er primaire behoeftes die niet meer vervuld kunnen worden.
Dus heb ik anderen nodig om rekening met ons te houden. Om mij te helpen Beau te geven wat hij echt nodig heeft. Dit kan al door gewoon logisch na te denken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het afstand nemen, wanneer ik de bossen in duik en van het pad af ga. Roep je hond dan bij je of laat die flexi lijn eens even niet vieren. Wanneer je als mountainbiker het pad kruist met een hond zoek dan even contact met zijn eigenaar voordat je langs gaat. En wanneer je dan langs gaat doe dat op een rustige manier zonder dat je je persoonlijke record probeert te halen. Wanneer jij met je paard door het bos racet, galoppeer dan niet langs een honden pad, maar stap er even rustig langs voordat je weer hard door kunt.
Het zijn kleine aanpassingen die we allemaal kunnen maken om het leuker en prettiger voor iedereen te maken. Want nu schrok Beau en had hij er vooral erg veel last van. Maar hij kan ook schrikken en onder je fiets belanden doordat ie in blinde paniek begint te rennen. Of wat als hij zo schrikt dat hij het idee heeft dat hij zich moet beschermen? Hij draagt dan wel een muilkorf maar wanneer hij met 35 kg op je fiets springt ga je echt wel onderuit. Is dat dan zijn schuld door te reageren als een hond? Of had jij kunnen helpen met het voorkomen van ongelukkige situaties?
Jouw mening
Ik ben met dit soort situaties altijd heel erg benieuwd naar jouw mening over zo’n situatie. Ben je van mening dat mijn hond niet in het bos thuis hoort? Vind je het bijvoorbeeld niet netjes dat ik vraag van anderen zich iets aan ons aan te passen? Herken je misschien mijn verhaal en zou jij het ook fijn vinden dat er rekening met jou en jouw hond word genomen?
Deel het met ons via de Instagram pagina van Beau @thedailyBeau of via @thedogpen en vertel jouw verhaal!
Gerelateerde artikelen
Zo groot en toch bang voor hondenDoor: Yiska & Faf
Nieuwe mensen maatjes voor BeauDoor: Beau
Leven met een reactieve hondDoor: Kaylo & Tika
Tags