Uitgelaten

Op maandag, dinsdag en donderdag mag ik altijd mee met het vrouwtje naar haar werk. Op woensdag is zij vrij dus dat is wel fijn. Op vrijdag kan ik helaas niet mee. Dan werkt zij op een andere locatie. Daar is het voor mij veel te druk en daar komen ook een paar cliënten die bang zijn voor honden.

Wat nu dan

Op vrijdag reed mijn baasje altijd tussen de middag naar huis om mij uit te laten. Nou kost dat best wat tijd, want het is zo 2x 15 minuten rijden. Jaren achter elkaar elke vrijdag heen en weer rijden is ook geen optie, en mij de hele dag alleen laten doorbrengen vinden mijn baasjes toch geen fijn idee. Ik ben nu al 1 en kan goed mijn plas ophouden, en mijn vrouwtjes werkdag is niet superlang, maar toch wel wat te lang zo alleen.

Hondenuitlaatservice

Mijn baasje dacht dat het voor mij wel leuk zou zijn om op vrijdag mee te gaan met een hondenuitlaatservice. Zo kan ik lekker spelen en rennen en leer ik gelijk met andere honden omgaan. Want soms ben ik daar toch wel te enthousiast in.
Bij ons in de wijk rijdt Vathorst hondenuitlaatservice van Rosanne Oudshoorn. Mijn baasje besloot contact op te nemen en tevens te vertellen wat voor eigenwijze boef ik ben als ik losloop.

Kennismaking

Rosanne kwam een tijdje later bij ons op bezoek om kennis te maken met mij. Zo kon ze zien wat voor hond ik ben en wat voor leuke baasjes ik heb. Ook verklapten mijn baasjes gelijk mijn zwakke plekken, zoals niet goed hier komen als er veel afleiding is en mijn soms te enthousiaste reactie als ik andere honden zie. Mijn baasjes kregen een schriftje waarin een overdracht geschreven kan worden door de baasjes en Rosanne, en een penning met de naam en telefoonnummer van de uitlaatservice. Wel handig als ik per ongeluk verdwaal. Na het gesprek mocht ik alvast even kijken in Rosannes bus, en de baasjes besloten dat ik eerst een keer ging proefdraaien. Ik zou in een groep komen met in totaal 9 honden.

Oefenen

Een paar weken later op vrijdag gingen mijn baas en ik naar de Soesterduinen, waar Rosanne ook naar toe kwam met de andere honden. Ik vond het helemaal leuk en deed goed mijn best. Ik speelde en rende met de andere honden en ik luisterde goed. Ik liet mij van mijn goede kant zien. Rosanne en mijn baasje waren trots op mij, dus ik mocht mee voor het echie!

Slechte beurt

Twee weken later mocht ik starten en werd ik op vrijdagmorgen opgehaald door Rosanne. Mee in de bus en op weg om de andere honden op te halen, en daarna naar de Soesterduinen. Eenmaal daar aangekomen, dacht Rosanne dat ze een bulldozer had meegenomen in plaats van een hond. Ik vloog over alle honden heen en was te opdringerig, dus ik moest vaak aan de lijn. Rosanne zag een hele andere hond dan tijdens die eerste keer.

Mijn baasjes waren niet zo blij toen ze dat lazen in het schriftje en later ook hoorden via een telefoongesprek met Rosanne. Oeps, had ik het nu verknald?

De oplossing?

Mijn vrouwtje zei dat ik natuurlijk nog nooit met de bus mee had gereden. Ik hoorde, zag en rook natuurlijk allerlei honden. Misschien was dat mijn reactie op deze nieuwe ervaring. Er werd afgesproken dat ik de vrijdag daarna eerst mijn Bachbloesem-koekjes zou krijgen die mijn vrouwtje voorheen had gebruikt toen ik niet met haar auto mee wilde door mijn wagenziekte. Deze koekjes helpen namelijk ook bij stress tijdens transport.

Ook zou mijn vrouwtje de week daarna een keer samen met mij mee gaan op haar vrije dag, zodat ook zij kon zien hoe ik het deed. Rosanne had nog steeds vertrouwen in mij en wilde mij gelukkig nog een kans geven.

De tweede keer

Die vrijdag was ik wel nog steeds wat onstuimig, maar al een stuk minder dan de week daarvoor. Tussendoor moest ik wel even aan de lijn omdat ik soms even mijn manieren vergat. Maar ja, ik ben een puber en vind het soms zo moeilijk om mij goed te gedragen. De woensdag daarna gingen mijn vrouwtje en ik samen mee. Toen ik de bus hoorde was ik gelijk alert en blij om Rosanne te zien. Ik had van te voren weer mijn koekjes gehad, en ik ging zonder problemen de bus in en kroop gelijk in de bench. Tijdens de autorit hoorde mijn vrouwtje mij niet blaffen of piepen.

Ja, tot een van de honden vertelde dat we er bijna waren. Toen werd ik wel heel blij. We deden weer het vaste rondje in de Soesterduinen. Ik liet zien dat ik het heus wel kan. Ik rende met de andere honden. Natuurlijk moest ik naar ze toe rennen en gek doen, maar ze kwamen ook achter mij aan. Er was dus meer balans. Ook liet ik me vrij goed terugroepen. Ik ging soms zelfs even mijn eigen gang, en dat is best knap van mij. Een klein stukje ging ik aan de riem toen we vlakbij een fietspad kwamen. Toen ik moe werd ging ik zowaar niet klieren maar bleef vrij rustig, ook als we andere honden tegenkwamen. Het laatste stukje mocht ik weer even aan de lijn.

Mag ik blijven?

De vrijdag daarna ging het supergoed zei Rosanne, en ze had zelfs tijd mijn vrouwtje te appen zonder dat ze steeds op mij moest letten. Ik ben en blijf een boef van net 1, dus mijn baasjes en Rosanne juichen nog niet te hard, maar er is dus hoop. De volgende vrijdag was Rosanne ziek en kwam haar vervangster. Die kende ik natuurlijk niet, dus het leek mijn baasjes verstandig dat ik die wandeling aan de lange lijn mee zou gaan. De lange lijn ben ik wel gewend, en ook deze keer deed ik supergoed.

Ik denk dat ik wel mag blijven, hoor. Ik weet dat ik echt nog wel even moet laten zien dat ik het kan. Maar echt, dat kan ik heus wel, hoor! Met een beetje geduld en lekkere snoepjes komt het vast wel goed.

Tot de volgende keer, poot van Guus

Gerelateerde artikelen

Tags