Zoeken
Generic filters
Exact matches only

Van pup naar grote puber

31 August
x
Wat is dit?

Iedereen die ooit een pup heeft geadopteerd kent het wel: overal word je gestopt door mensen die jouw hondje even willen aaien, knuffelen en vertellen hoe lief ‘ie wel niet is. Tot vervelens aan toe. Soms wil je gewoon even een rondje lopen zonder contact te maken met andere mensen die zonder pardon aan je hond gaan zitten. Hoe onschuldig en goedbedoeld ook, gek werden we er vaak van. Maar, kleine puppies worden grote honden. Natuurlijk niet allemaal, maar Willow wel. En dan word je ineens heel anders benaderd, compleet genegeerd of krijg je zenuwachtige blikken toegeworpen.

Op pad met een puppy

Als baasjes hadden we natuurlijk wel bedacht dat een puppy de aandacht zou trekken. Wanneer ik zelf een puppy voorbij zie stuiteren ben ik me ook direct onbewust van al het andere wat op dat moment om me heen gebeurt. Maar de schaamteloze opdringerigheid en goedbedoelde maar ongevraagde adviezen van sommige mensen, daar hadden we niet helemaal op gerekend. Begrijp me niet verkeerd hoor, die aandacht en gesprekjes met andere hondenbaasjes zijn vaak ook heel leuk. Zoals met alles in het leven horen leuke en minder leuke ervaringen er nou eenmaal bij. Willow was ongeveer vier maanden toen ze in augustus 2020 met een busje vanuit Portugal naar Nederland kwam. Geen mollig pupje meer, maar wel duidelijk nog een baby. Met haar wapperende oortjes en barnsteenkleurige (want dat klinkt mooier dan ‘oranje’) ogen werd ze al snel een populaire verschijning in de wijk. Vaak stonden we uren te ouwehoeren met andere hondenbaasjes in het park of bos.

‘Ineens’ een puber

En toen werd ze groot. Een grote, lompe puber. Nu wil ik niet zeggen dat elke voorbijganger tegenwoordig vol angst en afgunst voorbij ons loopt. Maar er is wel duidelijk een switch in hoe mensen ons benaderen, of juist bewust helemaal niet benaderen. Baasjes van kleine rassen roepen soms al van een afstand “hij houdt niet van grote honden!” Maar ook grote honden die het niet hebben op andere grote honden, terwijl ze Willow als puppy wel leuk vonden. Of ouders met kleine kinderen die ineens liever afstand houden dan dat ze ons lachend tegemoet lopen. En dat zijn natuurlijk ook hartstikke logische situaties, maar het is wel een bijzondere gewaarwording. Die puppy waar iedereen eerst zo blij van werd, is nu ‘gewoon een grote hond’.

Wat wel vervelend is, is wanneer mensen met kleine hondjes toch toenadering zoeken, terwijl hun hond dat misschien best eng vindt. Wat dan geuit wordt met een hoop schel gekef en gesnauw. Willow heeft het niet zo op blaffende honden, dus ik moet dan afstand nemen omdat ze wellicht wel eens van zich af zou kunnen bijten, en dan zijn wij de boosdoeners. Wat ik overigens ook zou doen als iemand in mijn gezicht staat te schreeuwen. Ook merk ik in losloopgebieden dat Willow vaak gewoon lekker rond wil snuffelen, en dat er dan soms een klein ongeleid projectiel op haar komt afgevlogen. “Hij wil spelen!”, hoor ik dan uit de verte. Wanneer Willow dan besluit om mee te spelen, soms wat lomp, krijg ik al vaak de opmerking dat het er te hard aan toe gaat, en dat ik mijn hond onder controle moet houden. Terwijl het dat kleine hondje is die steeds contact zoekt. Moet dat baasje dan niet juist hun hond terugroepen? Als zij vinden dat het oneerlijk spel is?

Ik weet het niet. We moeten nog veel leren. Willow, maar ook wij als baasjes. Iets wat ik in ieder geval niet snel zal afleren is ‘mijn grote hond’ zien als een baby. Ook al zien anderen haar misschien niet zo. Voor mij blijft het voor altijd gewoon een grote, lieve, lompe baby.

Gerelateerde artikelen

Tags

Wat is dit?

Meer verhalen van Willow